सिनेमा सिनेमा- पुन्हा एकदा

खूप खूप खूप आवडला लेख.... अगदी आपल्याच मनातली वाक्यं वाचतेय असं वाटलं आता पुढच्या लिखाणाची उत्सुकता वाढलीये

कुठल्या थेटरात कुठला सिनेमा पाहिलाय हे लक्षात राहिलंय

नाशिकला "मधूकर" नावाच्या भयाण टॉकीजमधे मी "विराना" नावाचा अति-भयाण चित्रपट बाल्कनीची तिकीटं काढून मित्राबरोबर बघीतला होता. आम्ही बाल्कनीची तिकीटं काढतोय हे पाहून काही जाणकार मंडळींचे चेहेरे बदलले होते हे नंतर लक्षात आलं. कारण बाल्कनीत आम्ही दोघं (पु+पु) सोडून बरेच माहितगार (?) कपल्स होती ज्यांना सिनेमात ईंटरेस्ट असण्याचा प्रश्नच नव्हता. आणि कहर म्हणजे स्टॉलसाठी जे सिलींग फॅन होते त्यांची लांबी ईतकी जास्त होती की बाल्कनीतून सिनेमाच्या पडद्यापेक्षा फिरणारे सिलींग फॅनच जास्त दिसत होते.

याउलट याच नाशिक मधल्या दामोदर टॉकीजमधे पुर्वी मॉर्नींग शो ला पुर्ण आठवडा एका निर्मात्याचे / संगितकाराचे / दिग्दर्शकाचे चित्रपट लागत. या मधे राज कपूर शेवटचे आजारी असताना (जाण्याआधी जवळ जवळ एक महिना हॉस्पीटल मधे होते) यांचे सात चित्रपट सलग सात दिवस बघीतले होते.

क्या बात है ! सुरेख लेख ! सारखं वाटत होतं कि आमच्या सगळ्यांच्या मनातलंच लिहिलं आहे.

माझ्या ओळखीतला एक सिनेमा वेडा म्हणायचा कि हिंदी सिनेमाज मधे फ्क्त दोन प्रकार असतात - गुड आणि वेरी गुड.

आता अगदीच राहवत नाहीए- http://www.maayboli.com/node/16640

माझी कॉलेजची वर्षे म्हणजे १९७७ ते १९८२, त्या काळात थिएटरला जाऊन
सिनेमे बघण्याचे जमलेच नाही, कारण तेवढा वेळच नसायचा.
पण योगायोग म्हणजे, हि पाचही वर्षे, शोले मिनर्व्हाला ठाण मांडून होता. जूने बरेच
क्लासिक चित्रपट मात्र दूरदर्शनवरच बघितले. त्या काळात इतक्या प्रचंड प्रमाणात
जाहिराती नसायच्या.

त्या काळातली आणखी एक अनोखी गोष्ट म्हणजे, त्या काळात पोष्टर्स हाताने रंगवलेली
असत. ती अतिशय दर्जेदार असत. चेहरे अगदी हुबेहुब असत आणि लांबून किंवा
जवळून बघितले तरी, ते प्रमाणबद्धच असत.
त्या काळात ऑपेरा हाऊस चालू होते. तो ब्रिज, टिळक ब्रिज, कोहीनूर, प्लाझा, हिंदमाता अशा ठिकाणी मोठमोठी पोष्टर्स असत. त्या मानाने आजची फ्लेक्स पोस्टर्स
मला निर्जीव वाटतात.
शिवाय कॅसेट प्लेयर्स वगैरे त्याकाळातही चैनच असायची, त्यामूळे रेडीओवर लागणारी
गाणी, हिच एकमेव संधी असायची गाणी ऐकायची.
आणि तरी त्या काळात, काही गाण्यांचा भडीमार झालेला लख्ख आठवतोय.
(उदा, शोले मधले मेहबूबा मेहबूबा )

त्यावेळी व्हीडिओ पण नव्हते, पण गणेशोत्सवात, नवरात्रीत प्रोजेक्टर आणून चित्रपट
दाखवायची प्रचंड क्रेझ होती. भर पावसात, रस्त्यावरील गाड्यांचे हेडलाईट्स पडत
असले तरी, पडद्याच्या पुढे जागा नाही मिळाली तर मागे बसून, मधे मधे रिळ बदलण्या
साठी लागणारा वेळ असे सगळे सहन करत, पब्लिक बघत असे ते सिनेमे.

फिल्मसेंटरचे रंगतंज्ञ श्री. अच्यूत गुप्ते आमचे शेजारी होते. ते तर घरी प्रोजेक्टर आणून
चित्रपट दाखवत असत.

लेख खुप खुप छान

मला सिनेमाचे वेड खुप नाही.. पण एखादा सिनेमा आवडला तर तो कितीही वेळ बघु शकते मी

लेख खुप छान.. एकदम मस्त..:)
मी लहानपणापासुन बच्चनचा फॅन तर माझा मोठ्ठा भाऊ विनोद खन्नाचा.. त्या दोघानी अमर अकबर मध्ये केली नसेल एवढी मारामारी आम्ही केवळ त्या दोघात भारी कोण या विषयावरुन केली..
कॉलेज मध्ये असताना ब्लॅक चा आणी तिकीट खिडकीवर घुसाघुशी करुन तिकीट मिळवायचा जमाना.. काहीतरी शक्कल लढवुन पैसे गोळा करुन, घरच्याना आणि कॉलेजच्या प्रोफेसरना शेंड्या लावुन आमचा आख्खा गृप टॉकीज वर पडीक असायचा.. एखादा पिक्चर हीट चालला की आम्ही नेहमी ४/५ तिकीटे ज्यास्ती काढुन ठेवायचो.. कॉलेजमधल्या पोरींवर लाईन मारायचे ते एक प्रभावी साधन होते.. शेवटी शेवटी तो कयामतसे कयामत तक आला तेंव्हा याच कारणा साठी २२ वेळा पाहिला होता..

माझी आठवण म्हणजे 'झनक झनक पायल बाजे' पुण्याच्या भानुविलास मधे बघितला होता. एकेका डान्सवर लोकांच्या टाळ्या, शिट्ट्या पडत होत्या.
तसंच 'तेरे मेरे सपने' डेक्कन मधे बघितला होता. एकदम बेकार थिएटर. मध्यंतरानंतर वीज गेली ती परत आलीच नाही पण आम्हाला पैसे परत न देता थिएटरच्या स्टॉलवरचे सामोसे आणि कुल्फी देण्यात आली
'होम अलोन' अलका मधे लागोपाठ तीन वेळा तीन वेगवेगळ्या ग्रुप बरोबर बघितला होता

मस्त लेख. सगळ्यांच्या प्रतिक्रिया पण खूप मस्त.

फारेंड, नी, डीजे तुमच्या पोस्ट्स फारफार आवडल्या. त्या सगळ्या टॉकीजशी भरपूर आठवणी आहेत जोडलेल्या. नीलायम मॅटीनीला तर खूप सिनेमे पाहिले.

आम्ही फक्त मैत्रिणींनी असा पहिला सिनेमा पाहिला होता तो म्हणजे "दिल" आणि तो पण कुठे तर शनिवारवाड्याजवळच्या वसंत टॉकीज मध्ये.

लक्ष्मीरोड जवळची भानुविलास टॉकीज आठवते का कुणाला? मराठी सिनेमे लागायचे तिथे.

कॉलेजच्या दिवसांमध्ये नंतर नंतर मग आम्ही "राहूल" ला जायला लागलो. मुख्य कारण - जरा स्पेशल पब्लिक यायचं तिथे.

"कहो ना प्यार है" राहूलला पाहिला होता. आणि एवढी एक्साईटमेंट होती की स्कूटी घेऊन मी आणि मैत्रिण चक्क लकडीपुलावरून चाललो होतो. पूल उतरल्यावर मामांनी बोलावललच बाजूला. काहीतरी टोटल इमोशनल मारून पसार झालो होतो. अन मग तिथे गेल्यावर ब्लॅकने तिकीटं काढली होती. आयुष्यातली पहिली ब्लॅकने काढलेली तिकीटं

माझ्या आयुश्यातील पहिले ब्लॅकचे तिकीट म्हणजे कमल हसन चा एक दुजे के लीए... या सिनेमाच्या एवढ्या असंख्य आठवणी आहेत की एक पुस्तकच लिहावे लागेल..:)

सही आहेत सगळ्या आठवणी !
माझ्यामते प्रत्येक सिनेमा हा आयडियली थिएटरमधेच बघायला हवा...कारण तीच त्याची सगळ्यात योग्य जागा आहे
मागच्या भारत भेटीत 'पिपली लाइव्ह' हा सकाळी ९ चा शो पाहण्यासाठी पहाटे ६ पासून आम्ही मजलदरमजल करत थेटरला पोचलो होतो हे अनेकांना आठवत असेल.
मी दिवसाच्या सर्व वेळेला शोज पाहिले आहेत. पण माझ्यासाठी आयडियल सिनेमा पाहायची सिट्युएकशन म्हणजे सिनेमा संपवून थेटरातातून बाहेर पडताना अंधार हवा.
पुण्यात शाळेत असताना परिक्षेच्या शेवटचा दिवस म्हणजे सिनेमा हे ठरलेलं. तीकीटांच्या शोधात त्या वयात एकाच दिवशी नटराज ते मंगला ते नीलायम ते अलंकार अशी सायकल हाणायला पण काहीही वाटायचं नाही.
शाळेत असताना (व्ही.के जोशी) सरांना पटवून औरंगाबाद ट्रीपला व्हीसीआर रेंट करायला लावुन आम्ही रात्री सिनेमे पाहिले होते- चालबाज हा त्यातला एक. कसं काय जमवलं होतं आणि शिक्षकांनीही कसं काय खपवून घेतलं हे - आता फार नवल वाटतं.
'त्रिदेव' ला तर आमचा मोठा ग्रुप गेला होता आणि ४ तिकीटे कमी पडली. आम्ही चक्क मंगलाच्या लोकांना विनंती करुन सतरांज्यावर बसुन सिनेमा पाहिला होता.
'नटराज' ला पाहिलेला शेवटचा सिनेमा 'पुष्पक'. थेटर पाडलं तेव्हा जवळचं माणूस गेल्यासारखं फार फार वाईट वाटलं होतं.
पुणे कॅम्पमधलं वेस्टएंड असंच.. कोथरूड ते कॅम्प सायकल चालवायचो यावर आता विश्वास नाही बसत.
आधी मार्जोरिन चे सँडवीजेच आणि मग सिनेमा.. !!

इथे अमेरिकेत 'सरकार' मी अख्या थेटरमधे एकटी असा पाहिला आहे. शेवटचा सिन तर ... पडद्यावर black and white मधे अमिताभ आणि त्यावर तो केशरी टिळा... विलक्षण अनुभव होता तो.. !!
अमिरखानचे सिनेमे thanksgiving किंवा xmas ला रिलीज होतात. तेव्हा कुठे भटकंतीमधे असू तर आधीच प्लॅन करताना त्या भागातली थेटर पाहून ठेवलेली असतात.

सिनेमा थेटरात मी बिग बँग थीएरी मधल्या शेल्डन सारखी होते. मला संपूर्ण स्क्रीन दिसायला हवी असते, आणि माझ्या उंचीमुळे ते दरवेळी घडत नाही. त्यामुळे statistical analysis करुन कोणत्या जागांवर बसलं की शक्यतो माणसं मधे येत नाहीत ते मी शोधलंय.

आजही दोन दिवस झाले आणि सिनेमा पाहिला नाही की मला मी आजारी आहे, थकली आहे वगैरे वाटायला लागलं. withdrawl symptoms असल्यासारखी मी अस्वस्थ होते... !!

लिहायला घेतलं तर फारच आठवणी लिहिता येतील.
थांबायलाच हवं.. हा वेड विषय आहे...

फारएंड, लिंक...
http://www.maayboli.com/hitguj/messages/58489/58643.html?1193146681

एकत्रीत असलेलं मलाही इतकंच सापडलं.. बाकी जुन्या मायबोलीवर असंच इकडे-तिकडे.

अरे हो वेस्टएन्ड राहिलच.. मी पण केल्यात कोथ्रुड ते कॅम्प राइड्स !

पुणे कॅम्पमधलं वेस्टएंड असंच.. कोथरूड ते कॅम्प सायकल चालवायचो यावर आता विश्वास नाही बसत.
आधी मार्जोरिन चे सँडवीजेच आणि मग सिनेमा.. !! >>>>>

अगदी सही कॅम्पमधे गेलं आणि मार्जोरिन चे सँडवीच खाल्लं नाही असं कधी झालं नाही
वेस्टएन्ड मधे 'अग्निसाक्षी' आणि 'कहो ना प्यार है' बघितला होता.
राहुल ला शेवटचा पिक्चर पाहिला होता 'कौन".
नटराज मधे खूप सिनेमे बघितले होते..'रिक्कि टिक्की तावी' आणि 'ऱोबिन हूड' आठवतात. थेटर पाडलं तेव्हा फार वाईट वाटलं होतं.

वेस्टएन्ड मधे 'अग्निसाक्षी' आणि 'कहो ना प्यार है' बघितला होता.
<< सेम हिअर :).
अजुन पण पाहिलेत अता आठवत नाहीत.
लिबर्टी पण होतं कॅम्प मधे कयानी जवळ, कुठला मुव्ही नाही पाहिला पण तिथे.

खूप सही लिहिलंय. आवडलं. सगळे प्रतिसाद पण आवडले. 'आठवणी सिनेमांच्या' असा झब्बू-धागा सुरु करायला हवा

वेस्टएन्ड मधे 'अग्निसाक्षी' >> हो हो मी पण तिथे आम्ही मैत्रिणींनी चायना गेट पण पाहिला होता (!:फिदी:) नंतर कँपात तुफान भटकलो होतो.

'नटराज' ला पाहिलेला शेवटचा सिनेमा 'पुष्पक'. थेटर पाडलं तेव्हा जवळचं माणूस गेल्यासारखं फार फार वाईट वाटलं होतं.<<<
हो ग्गं.. नटराज टॉकिज पाडून तिथे जी बिल्डींग झाली त्या कॉम्प्लेक्समधे बरेच दिवस निषेध म्हणून काहीही खरेदी केलं नव्हतं

कुणी १८ पूर्ण व्हायच्या आधी मुद्दामून नियम मोडायला किंवा मोडला जातो का ते बघायला म्हणून अ वाला सिनेमा पाह्यलाय का?
इयत्ता ११ वीत गॅदरींगला सगळ्या साड्या नेसून गेलो होतो. साड्या नेसून गेलो तर कोणी विचारणार नाही असा विचार केला. अलकाला 'जबडे १ का २' लागलेला होता. शार्कने फाडलेली माणसं, रक्त बिक्त म्हणून अ सर्टिफिकेट असावं. अलकाला सगळ्या मुलींना सोडलं, बरोबरच्या मुलांनाही सोडलं फक्त एकालाच लटकवलं. तो बिचारा ११ वीमधे ९वीतलाच दिसत असे तर काय करणार. एकट्याला कुठे बाहेर सोडणार म्हणून मग आमची सगळी वरात राहुल टॉकीजला गेली. तिकडे सगळ्यांना सोडलं. मग जबडे १ का २ तिथे पाह्यला आणि काहीतरी प्रचंड मोठ्ठं मैदान मारल्याच्या आवेशात घरी आलो. पुढचा आठवडाभर सगळेजण डॉन बनून फिरत होतो कॉलेजमधे

हिंदी सिनेमा या एका विषयाच्या बाबतीत किती सगळ्यांची वेव्हलेन्ग्थ जुळते.
<<, कणेकरांच्या भाषेत २ च धर्म आहेत ना आपल्या देशात, क्रिकेट आणि बॉलिवुड :).

Btw, कँप च्या आठवणी हा सेपरेट बीबी हवा, अरोरा टॉवर्स मधे २ वर्ष ऑफिस होतं, फार धमाल केली !

कँप च्या आठवणी हा सेपरेट बीबी हवा, <<< होssssssssssssssss

अनुमोदन! मी पण एक वर्ष कँपात काढलयं.

फारेंड, नी, डीजे तुमच्या पोस्ट्स फारफार आवडल्या. त्या सगळ्या टॉकीजशी भरपूर आठवणी आहेत जोडलेल्या. नीलायम मॅटीनीला तर खूप सिनेमे पाहिले. >>>बिल्वा, आता मी हेच लिहिणार होते

"मला सिनेमा कसाही आवडतोच" - म ला पssssण सिनेमा कसाही आवडतोच...

कँप च्या आठवणी हा सेपरेट बीबी हवा >>>>>> प्रचंड अनुमोदन !!!!!!!!!!!!!

फारफार आवडला लेख! संपुर्ण लेखालाच प्रचंड अनुमोदन! पुढच्या भागाची वाट पहात आहे!

रच्याकने, पुर्वी आम्ही ज्या कॉलनीत रहायचो तिथे 'किनो' अशा रशियन नावाचे थिएटर होते. त्याची प्रकर्षाने आठवण झाली. खुप छान एयरकंडिशन्ड थिएटर आणि १रु, २रु एव्हढे स्वस्त तिकीट असल्याने आलेल्या तरुण पाहुण्यांना (मावशी-काका-आत्या-मामा) सिनेमाला घेऊन जायचे अशी आमच्याकडे आणि शेजारी-पाजारी पद्धत होती.

अतिशय सुरेख लेख... आणि अप्रतिम प्रतिक्रिया... जियो!
मी स्वतः चित्रपटाशी तितकी निगडित नसूनही, लेख आवडलाच.

मस्त. मी स्वतः चित्रपटाशी फारशी हौशी नसूनही लेख आवडला.

माझ्या मुलींना माहीत असतं सिनेमातलं अमुक एक दृश्य आलं, गाण्यांमधला अमुक एक शब्द, कडवं आलं की आई असेल तिथून येणार आणि स्क्रिनवर नजर खिळवणार, त्या मग त्याकरताच हाका मारुन मारुन बोलावतात.>>>

मी ही असंच करायचे...कुठलं गाणं लागलं की आईची सुरूवात अगं हा हा पिक्चर आहे. ती ही हिरोईन आहे.

मस्त लेख. प्रतिसादही मस्त

सिनेमे आणि काही आठवणी:-

अमिताभचे दिवार, सत्ते पे सत्ता, डॉन, अमर अकबर अँथनी गणेशउत्सवात कॉलनीच्या गणपती मांडवासमोर व्हिडीयो वर 'एक टीव्ही २५ माणसे' या हिशोबात आपापल्या घरुन आणलेल्या पोत्या-सतरंज्यांवर बसून पाहिले होते

कहर म्हणजे मातोश्री आणि तिच्या भीशी गँगबरोबर विजय टॉकीजला 'माहेरची साडी' पाहिला होता !!!! मी थेटरात पाहिलेला सर्वात मोठा विनोदी सिनेमा होता तो.. आजूबाजूला सगळ्या माता-भगिनी रडतायत आणि रडायची एव्हढी व्हरायटी पाहून मी हसतोय मला बरोबर न्यायचे कारण म्हणजे 'याला एकट्याला घरात कसं ठेवायचं' हा मातोश्रींना पडलेला प्रश्न !

कॉलेजमधे दुपारची लेक्चर्स बंक करुन विजय टॉकीजला अरनॉल्डचे अ‍ॅक्शन सिनेमे पाहायचो.
गावातला अकाऊंट्सचा क्लास बंक करुन १०-१५ जणांच्या गँगनी निलायमला फर्स्ट डे फर्स्ट शो 'सपने' पाहिला होता. आयुष्यातला पहिला फर्स्ट डे फर्स्ट शो! ...पण काजोलने हँडसम अरविंदस्वामीला डावलून दाढीवाल्या कळकट प्रभुदेवाला निवडावं हे पाहून कणेकरांसारखा आम्ही काय मेलो होतो का हा प्रश्न सगळ्यांच्याच मनात आला होता.

सीएच्या आर्टिकलशीपच्या दिवसात मुद्दाम क्लायंटकडचं ऑडिट मध्यातच सोडून 'मंगला'त भर पावसात 'दिल चाहता है' पाहिला होता.

आणि सध्या अरब देशात अरब लोकांच्यात बसून अरबी सब-टायटल्स असलेले आपले हिंदी सिनेमे पाहायला धमाल येते.

आपण वेगवेगळी चॅनल्स-सीडी वर सिनेमे बघतोच.. पण सिनेमा थिएटरमधेच पाहण्याची मजा निराळीच !

अप्रतिम लेख शर्मिला.
मला सिनेमाचं खूप वेड. पण कॉलेजच्या वयात, कधीच फारसे सिनेमे पहाता आले नाहित. हल्ली dvd player माझी हौस भागवतो पण थिएटर ते थिएटर. असो.
९० च्या दशकातली अजून एक गोष्ट. प्रत्येक चित्रपटात एक तरी sensuous/सेक्सी type गाणे असायचे. म्हणजे त्या वेळी ते तसे वाटायचे.ही फॅशन बहुतेक अजय देवगणने सुरु केली फूल और कांटे मधून. आता इतक्या वर्षांनंतर पुन्हा ते चित्रपट पहातांना ती गाणी लागली की जाम हसू येते. किती विनोदी वाटतात ती गाणी, त्यातला अभिनय, विचित्र हावभाव, आणि भयाssssण फॅशन्स !