प्रतिमे...

प्रतिमे, तुजला एक विनंती,
रहा सदा चांगली,
मला तोलणार्‍यांची दृष्टी,
तुझ्यावरी लागली ।

म्हणायचो मी,
प्रतिमा बितिमा खोटे सारे,
आतिल माणुस खरा...
कळेचना पण, कुठून आला
ह्या चेहर्‍यावर चरा...!

दुभंगलो मी, कळले जेव्हा,
मला कसे पाहती-
- लोक हे, अन् त्यांच्या पद्धती,
जे श्रेयस्कर त्यांना, तितुके
सोयिस्कर बघती ।

"अशा जगाची कशास पर्वा?
जगेन माझ्यापरी",
विचार केला असा कितीदा
जमले नाही तरी.

जगतो मी कोणासाठी?
हा प्रश्न लांबचा फार..
अंतर आता थकले सोसुन
प्रतिमेवरचे वार !

ओळखूच ना शकलो तुजला,
इतकी तू भिनलेली-
-अंतरात या,
प्रतिमे माझी ओळख तू बनलेली !