चांदणखुणा

शहराच्या सांदी कोपऱ्यातून
प्रकाश आता हळू हळू निरोप घेतो आहे
त्यालाही जाववत नाही
निरोप घेताना लाल झालेले डोळे लपत नाहीत

अंधार आता सगळे व्यापून टाकताना
ह्या प्रकाशाने मागे ठेवलेल्या चांदणखुणा
स्पष्ट होत जातील

ह्या अंधाराचे भूत मानगुटीवर बसण्याची
माणसालाही विलक्षण भीती
म्हणून अनेक प्रकाशप्रेतांची भुते
त्याने अनेक बाटल्यात बंदिस्त करून ठेवली आहेत

माणसांच्या समाधानासाठी तीही जीन होतील
त्याची प्रकाशाची इच्छा पूर्ण करतील

पण हा अंधार असाच व्यापत राहील
प्रकाशाने रिक्त केलेले सांदीकोपरे