कौशी . . .

कौशी . . .

आभाळात सगळीकडे नुसतं सावट पसरलं होतं आणि माझ्या मनाच्या तळापर्यंत तेच सावट वावरत होतं.
एक चुकार पक्षीदेखील आभाळात भिरकत नव्हता जणू माझ्या भेदरलेल्या मनासारखं ते पक्षीदेखील थरारून घरात लपले असावेत. मी माझ्या गावच्या घरी पायऱ्यांवर बसून आभाळाकडे असहाय्यतेने पाहत होते.
असं का घडू दिलं देवा शंकरा, लहानसं पोर ते आणि इतक्या भयानक वेदना मी मनातल्या मनात आक्रंदत होते आणि अप्पा माझ्या मांडीवर डोकं ठेऊन रडत होते.

-- -- -- -- --