कथा

“हंऽऽऽऽ म्हणजे तू पोलिसांकडे जाणारच नव्हती तर......” मी म्हणालो.
वॅनिटा खाली बघत गप्प राहिली.
“इथे न्याय मिळेल असे वाटले होते मला.” वॅनिटा म्हणाली.
त्याच क्षणी मला मिलानचा न्यायालयाचा हा नवीन प्रयोग किती गुंतागुंतीचा आणि अवघड आहे ते कळून चुकले........

पुढे.....................

८

“विलफ्रेड अर्ना, लार्क थाईन्सचा तू विचारपूर्वक आणि शांत डोक्याने हत्या केली हा आरोप तुला मान्य आहे का ? “ मी जरा जादाचा शहाणपणा दाखवून म्हटले ज्याची नंतर मलाच लाज वाटली.

“आम्ही त्यालाही बोलून देणार आहोत वॅन” मी म्हणालो.”त्याचीही बाजू ऐकून घ्यावीच लागेल. त्याचे बोलणे झाल्यावर तुलाही काय झाले हे सांगायची संधी मिळणारच आहे”.
एंजेलाने तिच्या मैत्रिणीच्या गळ्यात तिचे हात टाकले आणि तिला शांत केले.
“विलफ्रेड बोल लवकर”
तो उठला आणि त्याने माझ्या डोळ्याला त्याची नजर भिडवली. त्याच्या पुढची कहाणी त्याने मलाच उद्देशून सांगितली...............

पुढे........

DEVIL RETURNS
जिज्ञासा मानसाचा सर्वात मोठा गुण व प्रत्येक संशोधनाच मुळ .बंद दरवाजामागे काय ? हे विश्व निर्माण झाले तरी कसे ? असे केल्याने काय होइल ? तसे असल्यास काय होइल ? या व अशा अनेक प्रश्नादाखल सुरु होतो एक प्रयत्न उत्तर शोधन्याचा प्रयत्न ज्याला आपण म्हनतो संशोधन ज्याच्या अंति भेटते एक वस्तु जे एक तर उत्तर आहे वा अजुन एक प्रश्न.

“तू माझ्यासाठी जे काय करतो आहेस त्यासाठी मी तुझा खरेच आभारी आहे. नाहीतर तू मला पोलिसांच्या ताब्यात देऊन हात झटकू शकला असतास. तेच तुझ्यासाठी बरं होते..”
“बरे असणे हे सर्वोत्तम असतेच असे नाही” मी माझ्या एका जून्या मित्राचे, मार्क्विसचे वाक्य त्याच्या तोंडावर फेकले. त्याला ही अशी वाक्ये तयार करायचा छंद होता. ते वाक्य उच्चारल्यावर मला अगदी बरे वाटले. खरे तर काहीच कारण नव्हते. माणसाचा ईगो कशाने सुखावला जाईल हे सांगता येत नाही.

विलफ्रेडने एक मोठा आवंढा गिळला आणि थरथरत्या हाताने तो लिफाफा घट्ट धरून तो उभा राहिला.......
“चल जाऊया” तो म्हणाला.

पुढे.........................

श्री. वाल्टर मोसले यांच्या "The Trial" या कथेचा अनुवाद.

खटला..... !
१
त्या इमारतीच्या चवदाव्या मजल्यापर्यंत चढता चढता माझ्या तोंडाला फेस आला. एक तर या इमारतीतील लिफ्ट कधी चालू नसते त्यामुळे मी हल्ली मिलान व्हॅलेंटाईनकडे यायच्या भानगडीत पडत नाही. तोही आता तसा कमीच भेटतो. त्याची झोपडपट्टी पाडून तेथे २४ मजली इमारत झाली आणि आमच्या गाठीभेटी तशा कमीच झाल्या. आम्ही तसे आठव्ड्यातून एकदा चौपाटीवर कामानिमित्त भेटायचो पण आज जरा वेगळेच आणि अतिशय महत्वाचे काम काढले होते त्याने.

लिफ्ट बंद पडून दोन वर्षे झाली पण मालकाने ती काही दुरूस्त केली नव्हती.

"चिडचिड करणार नसलास तर बोलते"

विरूने हिनाकडे रोखून पाहिले. दोघेही त्यांच्या सहाव्या मजल्यावरच्या फ्लॅटच्या टेरेसमध्ये रात्री अकरा वाजता बसलेले होते. कित्येक दिवसांनी ही एक अशी रात्र आलेली होती जेव्हा दोघेही मुले, सोहन आणि ओवी विरुच्या मित्राच्या मुलांबरोबर खेळायला आणि राहायला गेलेली होती.

डोळ्यात पाणी आणुन शेवटची विट लागताना नरसूआबान हात जोडुन शेवट्च दर्शन घेतल. खुप मोठा अपराध केल्याच पातक वाटत होत पण त्याचा काही इलाज न्हवता. स्वताच्या वंशाचा दिवा कायम साठी त्या बंद खोलीत गाडला गेला होता. आता रोज त्या खोली पाशी दिवा नारळ लाउन पुजा केली जाणार होती. आणी आजच हे शेवटचच दर्शन.
बधीर मनान अन खाल मानेन वाड्यात आला तेव्हा त्याच्या बायको पोरान छाती बडवून आक्रोश केला. नरसूआबाला दोशी ठरवून शिव्या शाप दीले. पण आता काहीच उपयोग न्हवता नियतीन मांडलेला खेळच असा होता की त्याच्या सरख्या कर्तबगार माणसाचा सपशेल नाईलाज झाला.

ऊन वाढले तरीही सुहास चालतच होता. दुपारचे बारा वाजत आले होते. अनेक फोन येऊन गेले असतील असा विचार करून त्याने सायलेंटवर ठेवलेला सेल खिशातून काढून पाहिला. आठ मिस्ड कॉल्स, तीन मेसेजेस. त्यातले दोन कॉल्स कस्टमरचे, तीन साहेब किंवा सहकारी यांचे ऑफीसमधून आणि तीन कोणतेतरी माहीत नसलेल्या नंबर्सचे. मेसेजेस दोन्ही ऑफीसमधून. केव्हा येतोयस, उशीर का झालाय!

सर्व कॉल्स आणि मेसेजेसचे संदेश डिलीट करून सुहासने गर्दीकडे पाहिले. कोणाला काही नसणारच होते, पण तरी त्याला वाटले की निदान कोणीतरी तरी विचारेल की असा का फिरतोयस. नाही, कोणी विचारले नाही आणि सुहास पुन्हा खाली पाहून चालू लागला.

( खरं म्हणजे हे मला अमेरिकेत भेटलेल्या "आसेफ़ा"चं हे व्यक्तीचित्रण आहे. पण तिला भटल्यानंतर तिचं आयुष्य, तिचं अष्टपैलू व्यक्तिमत्व, हे सगळं इतकं नाट्यमय वाटलं की असं वाटलं की हे कथेच्या रूपातच सादर करावं. मात्र नावं बदललेली आणि शेवट काल्पनिक आहे.)

// हिर्‍याची अंगठी //
नेहेमीचा पाच मैलांचा कोटा पूर्ण करून आभा पार्कमधल्या बेंचवर टेकली. घोटभर गेटोरेड प्यायली. जरा जीव थंडावला.