किरदूर्ग एक भय मालिका भाग १

सकाळी अचानक दारावरची बेल वाजली! 
यशवर्धन राजे ला आश्चर्य वाटले की एवढ्या 
सकाळी कोण भेटायला आले असेल. तो अनिच्छेनेच बऱ्याच वेळाने अंथरुणातून उठला आणि दार उघडल्यावर त्याला उभा असलेला पोस्टमन दृष्टिस पडला. यशवर्धनने  रजिस्टरवर सही केली आणि पत्र हातात घेतले. पोस्टमन ने जाताना रागाने बघितले.
यशवर्धन  पत्र घेऊन पलंगावर बसला 
आणि शिक्क्यावरील गावाचे नाव वाचले, त्याच्या मनात आठवणींचा पूर आला. ते पत्र किरदुर्ग गावातील त्याचा मित्र सुधाकर चे होते आणि नाव वाचल्यावर कॉलेज चे दिवस आणि आज पर्यंतचा भूतकाळ त्याच्या नजरे समोर उभा राहिला.
यशवर्धन राजे हा फ्रीलान्स रिपोर्टर होता, उंच 
आणि देखणा होता, त्याच्या दैनंदिन 
कामकाजामधून वेळ काढून आहारनियंत्रण आणि व्यायामामुळे शरीर सुसज्ज  ठेवले होते. पहिल्या दृष्टीक्षेपात, कोणालाही वाटेल की तो एक मॉडेल असवा. त्याचे आई-वडील
गावात राहत असत. मात्र यशवर्धन कामानिमित्त 
शहरात एकटाच राहत असे, अध्यात्मिक कुटुंबात वाढलेल्या यशवर्धनला लहानपणापासूनच 
आध्यात्मिक पुस्तके वाचण्याची आवड निर्माण झाली. त्याने लहानपणी अनेक धार्मिक ग्रंथ वाचले आणि समजून घेतले आणि जसजसे तो मोठा होत गेला, तसतसे त्याचे विचार अधिकच गहन होत गेले. त्याचा देवावर 
ठाम विश्वास होता आणि या पृथ्वीवर देव जर अस्तित्त्वात आहेततर भूतही असायला हवेत. यामुळे त्याने त्याचाही मागोवा घ्यायचे ठरवले, त्या साठी त्याने सर्व ईच्छा शक्ती पणाला लावली, बरेचसे ग्रंथ अभ्यासल्या नंतर , अखेरीस  त्याने काही अघोरी साधूंची भेट घेतली. बराच काळ त्याने अघोरींच्या सहवासात घातला. त्यातीलच एका साधूने  त्याला आपले 
शिष्य करून घेतले आणि काळ्या शक्तींचा सामना करण्याचे अनेक मार्ग 
शिकवले. मोठी मोठी जंगले, डोंगर आणि त्यांच्या चालणाऱ्या यात बरेच दिवस निघून गेले. त्याचे स्वच्छंदी मन त्याला आता शहराकडे ओढत होते.
शिक्षण पूर्ण केल्यानंतर थोडे दिवस त्यांची सेवा करून ,  यशवर्धन शहरात आला. अगोदर मिळवलेल्या जर्नालिझम च्या डिग्री मुळे त्याला एका वृत्तपत्रात काम मिळाले. मात्र, त्यांच्या उत्स्फूर्त स्वभावामुळे तो जास्त काळ नोकरीत राहू शकला नाही आणि खाजगी रिपोर्टर म्हणून काम करू लागला. त्याच्या कामाबरोबरच, त्याने आपले अध्यात्मिक कार्य देखील चालू ठेवले, 
जिथेजिथे काळ्या शक्तीचे अस्तित्व आहे 
त्याविरुद्ध लढा दिला. त्याने कधीही कोणत्या कामाचा मोबदला मागितला नाही. कारण त्याच्यासाठी पैसा हा कधीही महत्त्वाचा नव्हता, कारण न मागता त्याला भरपूर संपत्ती मिळत होती आणि उदारतेने ती सामाजिक कारणांसाठी दान करत होता . 
यश त्याच्या विचारातून बाहेर पडला त्याने सुधाकरचे पत्र 
उघडले. अनेक वर्षांनी आलेले सुधाकरचे पत्र पाहून यशवर्धनच्या मनात आश्चर्य आणि आनंद या  दुहेरी भावना भरून आल्या.
पत्रात गावाविषयी चिंता व्यक्त करत सुधाकरने त्याला गावी बोलावले असते.
जिथे गेल्या काही वर्षांपासून विचित्र घटना घडत आहेत. काही लोक बेपत्ता झाले आहेत, तर काहीना वेड लागलेले आहे , ते वेडे रात्री गावात भटकत असतात आणि दिवसा किरदुर्ग डोंगराच्या दाट 
झाडीत गायब होत आहेत. पत्रात बाकी काही जुन्या आठवणी आणि काळजीचा मजकूर होता.
यश ने पत्र वाचून झाल्यावर घडी करून बेडवर ठेवले. किचन मध्ये जाऊन कॉफी करून घेऊन, गावाविषयी विचार करत कॉपी पिऊ लागला.

किरदूर्ग
डोंगराच्या नावावर असलेले किरदुर्ग गाव, घनदाट जंगलाच्या किरदुर्ग डोंगराच्या पायथ्याशी वसलेले होते, जवळच वाहणारी तुपा गंगा, निसर्गाची अनमोल देणगी.चार पाच हजार लोकवस्ती असेल गावाची! अश्या या निसर्गसंपन्न गावाच्या वातावरनात अचानक बदल झाला होता! काय असेल बदल? म्हणजे नक्की काय चालू आहे तिथे?
तिथे गेल्याशिवाय या गोष्टींचा उलगडा यश ला होणार नव्हता.
तसे ही सध्या त्याला रोजचे
त्याच त्याच रिपोर्टिंग मुळे बोअर व्हायला झाले होते. आयुष्यात काही तरी बदल म्हणून,
कॉफी संपे पर्यंत त्याने किरदूर्ग ला जायचे ठरवून टाकले.
खाजगी रिपोर्टर असल्यामुळे त्याला इतर कोणाची परवानगी घ्यायची गरज नव्हती , त्या पूर्ण दिवसात त्याची सर्व कामे त्याने आवरून घेतलीत, आणि दुसऱ्या दिवशी सकाळी थोडे फार जुजबी सामान, कॅमेरा, आणि त्याची लायसन असलेली गन घेऊन यशवर्धन निघाला.
त्याने गुगल मॅप वर गावाचे नाव टाकले! गाव साधारण सहाशे किलोमीटर दूर होते. मनोमन सुखावला,  ड्रायव्हिंग हा त्याचा आवडता छंद, तो पूर्ण करण्यासाठी अनेकदा असाच एकटा कुठेही दूर निघून जाणे त्याच्या साठी नवीन नव्हते , आणि आज तर त्याच्या कडे कारण होते.
त्याला शहरामधून बाहेर पडायला बारा वाजलेत.
मुख्य हायवे ला लागल्यानंतर कुठे त्याला जरा बरे वाटले. पावसाळ्याचे दिवस होते, काळे ढग भरून आले होते, पण पाऊस सुरू नव्हता. रस्ता बऱ्यापैकी मोकळा असल्या मुळे आणि वातावरणात सुखद गारवा होता , त्याने गाडीचा स्पीड वाढविला. यंदा पाऊस वेळेवर आणि चांगला असल्यामुळे, आजूबाजूला हिरवीगार झालेली माळराणे, डोंगर बघून आज त्याला एक वेगळाच उत्साह जाणवत होता.
साधारण दुपार नंतर 4 वाजता, ऊन उताराला लागले होते, त्याला भुकेची जाणीव झाली. त्याने हायवे शेजारील एका हॉटेल मध्ये जेवण उरकले. तो पर्यंत त्याने तीनशे
किलोमीटर चा रस्ता पूर्ण केला होता.
थोड्या वेळात तो पुढील प्रवासाला निघाला.
वातावरण खूपच आल्हाददायक होते, संध्याकाळी सात वाजत आले होते, अंधार पडायला लागला होता, सूर्यनारायण तर केव्हाच लुप्त झाले होते. अजून ही पन्नास किलोमीटर दाखवत होते.
त्याने अंग मोकळे करण्यासाठी गाडी बाजूला घेतली. गरजेचा विधी पूर्ण करून, चेहेऱ्यावर पाणी मारले.तो पर्यंत पूर्ण अंधार पसरायला लागला होता. मनात अचानक एक चलबिचल व्हायला लागली. तो ड्रायव्हिंग सीट वर बसला आणि डोळे बंद करून घेतले, त्याने त्याच्या गुरूने दिलेले लॉकेट हातात पकडले, जे कायम त्याचा गळ्यात असत असे ! गुरुचे नामस्मरण केल्यावर त्याच्या मनावरील मळभ पूर्ण दूर झाले. आणि परत एकदा गाडी सुरू करून पुढे जायला सुरुवात केली. सर्वत्र भयाण काळोख पसरलेला असतो.
किर्र अंधाराला वेगाने कापत दोन प्रखर झोत पुढे जात असतात, त्यात यशवर्धन राजे बसलेला असतो , सफाईने रस्त्यावर तुरळक असलेले खड्डे चुकवत त्याचा प्रवास चालु होता.
त्याला नव्हते माहीत की तो एका मोठ्या संकटा कडे चालला आहे...
एक असा प्रवास जो एक विलक्षण रहस्याचा भेद करणार आहे...
काय असेल किरदूर्ग वर घोंघावणारे संकट?
एखादी अदृश्य शक्ती की अजून काही?
क्रमश: