सुखं म्हणजे नक्की काय असतं ... ?

मुलांना गोष्ट सांगत झोपवून ती बाहेरच्या खोलीत आली. घड्याळात बघितलं तर साडेदहा वाजून गेलेले. नवऱ्याचं प्रोजेक्ट रिलीज आलेली त्यामुळे आजकाल त्याला यायला तर उशिरच होत होता. खिडकी बंद करायला म्हणून गेली तर क्षणभर तिथेच थबकली. खडकीतून छान शुभ्र चंद्र तिच्याकडे बघून जणू हसत होता. वाऱ्याच्या मंद झुळुकीन अंगालाच नाहीतर मनाला पण छान गारवा मिळाला, आणि कुंडीतल्या मोगऱ्यानेही स्वतः ची जाणीव करून दिली. शुभ्र शीतल चांदणं, हळुवार वाऱ्याची झुळूक आणि त्याबरोबर येणारा मोगऱ्याचा मंद सुवास ! हेच तर स्वर्गसुख नव्हे ! आणि तेही दुसऱ्या तिसऱ्या महागड्या रिसॉर्ट मध्ये नाही तर घरबसल्या, आपल्या स्वतःच्या इतक्या छोटयाश्या ब्लॉक मधे ?
इतक्या वर्षांत पहिल्यांदाच आपण हे अनुभवतोय! तीन वर्षांपूर्वी किती तरी घरं बघून झाल्यावर शेवटी मिळालं हे पूर्व-पश्चिमवाल घर. सगळे हिशेब ठिशेब जमवून, जमवलं कसं बस एकदाच! मग अजून थोडं कर्ज काढून ते सुंदर सजवलं. आता जाणवतंय इतक्या आटापिटा करून घेतलेल्या घरात गेल्या तीन वर्षात म्हणजे, १०९५ दिवसात, दहा मिनिटंही स्वस्थपणे घराचं घरपण अनुभवायला मिळू नयेत. आपण कुठल्या सुखाच्या मागे त्याला पकडायला पळतोय?
नवीन घर घेतल्याचा, ते सजवल्यावर झालेला आनंद हा खरंच आनंद होता कि अभिमान ? कि आम्ही पण करून दाखवलं असा किंचितसा अहंकार?
आणि तो आनंद खरा म्हणावा तर घर घेतल्यापासून आठवतात ते कर्जाचे हफ्ते , ऑफिसच्या कटकटी , मुलांची आजारपणं , वीकेंडची कामं आणि सगळं झेपेनास झालं कि होणारी पेल्यातली वादळं.
सुखं ,आनंद दोन प्रकारचे असतात का?
एक आनंद खूप मोठा, साजरा करावा असा, सगळ्यांना दिसतो असा , शेजाऱ्याने हेवा करावा असा ! चांगले मार्क मिळाले, लग्न केल, घर घेतलं , बढती मिळाली . मुलं झाली, झालच तर लाखांची लॉटरी लागली. पण मग ते काही रोज तर नाही मिळणार. म्हणजे लग्न केलं तरी एकदा, घर घेतलं (एकदा किंवा फारतर दोनदा). मुलं झाली (एकदा किंवा दोनदा ), नोकरी बदलली तरी काही वर्षांच्या अंतराने तेच झालं बढतीच ! बरं ह्या मोठया मोठया आनंदाबरोबर जबाबदाऱ्या आणि कटकटी हि वाढणाऱ्या असतात, मग त्यात आधी ज्याच्या मागे पळत इथवर येतो ते सुख पण लपून कुठेतरी हरवून जातं.
दुसरा आनंद सहजच मिळणारा अगदी आजच्यासारखा वाऱ्याच्या मंद झुळुकेबरोबर येणारा, पहिल्या पावसाच्या मृदगंधाने सुखावून टाकणारा, उमललेल्या कळीसारखा लाजरा बुजरा , दुडू दुडू धावणाऱ्या बाळासारखा खट्याळ, त्या बोबड्या बोलांनी कान सुखावणारा, सुग्रास जेवणाच्या सुवासावर येणारा , पाखरांच्या किलबिलाटाने जागवणारा, आई वडिलांच्या समाधानी चेहऱ्याने हास्य फुलवणारा, मित्रांच्या मैफिलीत वेळकाळाचं भान हरपवणारा, प्रियकराच्या आठवणीने धुंदावणारा, लताच्या सुरांनी न्हाऊन घालणारा, सूर्योदय-सूर्यास्त अनुभवताना शाश्वततेचे आश्वासन देणारा .... ! अरे हे तर किती प्रकारचे आनंद, ज्यांच्या मागे पळावही नाही लागत. अगदी क्षणाक्षणाला वेचता यावं इतकं भरभरून ठेवलेलं हे सुख. फक्त ह्यातली गोम अशी आहे कि ते आपल्याला जाता जाता वेचाव लागतं अगदी जाणीवपूर्वक. नाहीतर मोठ्या सुखाच्या मागे पळताना हे अनायासे असलेलं सुख दुर्लक्षित होऊन मागेच पडत आणि आपण आपले भरधाव गाडीतून पुढे मृगजळाच्या मागे!
लॅचच्या आवाजाने ती भानावर आली. "काय वेळ आहे हि घरी यायची ,आज अगदी कहर केलाय ह्याने, बारा वाजायला आले " हे वाक्य मनातच गिळून, कपाळावरची आठी घालवून, हलकीशी हसली, " अरे आज बघ काय छान चांदणं पडलंय, अगदी कोजागिरीचं जणू , मोगरा तर इतका सुरेख दरवळलाय. तू पट्कन फ्रेश होऊन ये, मी जेवण गरम करून आणते. " दबकत घरात शिरणाऱ्या नवऱ्याला म्हणत ती स्वयंपाक घराकडे वळली.
रात्री बाराला मिळणाऱ्या ह्या अनपेक्षित धक्क्याने तोही क्षणभर गडबडला, पण लगेच हलकिशी शीळ घालत , "सुखं म्हणजे नक्की काय असतं ... ?" गुणगुणत बाथरूमच्या दिशेने निघाला .