६ किलीमांजारो - किबो हटच्या वाटेने

मावेन्झी हटला अखेर एकदाचा सूर्योदय झाला, तो अपेक्षेइतका स्वच्छ नसला तरी होता तितकाही हवाहवासा वाटत होता. फ्लॉरिडात सूर्यनारायण आमच्यावर जी अखंड कृपा करीत असतो त्याची व घराची एकदा आठवण झालीच. एकदाचे ते तळे बघायला मिळाले, छानच होते. आमच्या राहण्याच्या जागेच्या आसपास, टेकड्या होत्या त्यावर गेले. gloves न घालता बाहेर गेल्याने हातांची लाकडे व्हायची बाकी राहिली. वरून खालचे खोरे मात्र खल्लास दिसत होते. इथे cable car करावी असा Chinese investment चा प्रस्ताव आहे. ही कल्पना तिथल्या पोर्टर्सना बहुदा मान्य नाही. कदाचित एकूण सगळे commercialization झाले की या जागेला आता जो एक rustic feel आहे तो निघून जाईल आणि म्हणून cable कार होऊ नये असे वाटले पण काही वर्षांनी ती बहुदा होईलच. आपण सगळेच रिव्हर्स न घेता येणाऱ्या गाडीत बसलो आहोत वगैरे आवडीचे विचार एकदा मनात येऊन गेले.

बोटांची लाकडे झाल्याने की काय माहित नाही पण pulse आणि oxi meter माझे reading अजिबात दाखवेना. पल्स न दाखवल्याने, आपण मेलो आहोत आणि स्वतःची प्रेतयात्रा बघत आहोत अशी शकुंतला परांजपे यांची एक मस्त कथा आहे ती आठवली. पल्स दिसत नसली तरी मी चांगली शुद्धीत होते आणि height मुळे आपल्याला hallucination वगैरे काहीही होत नाहीये हे मी मनातल्या मनात स्वतःला पटवत होते. शेवटी गरम पाण्यात बुडवून जिवंत केलेले middle finger खास अमेरिकन style ने त्या oximeter ला दाखवल्यावरच त्याने माझ्या जिवंतपणाचे दाखले दिले आणि पुढे जाण्याची परवानगी.
इथे आमचे पोर्टर आणि बाकी सगळ्यांची ओळख परेड केली आणि एकत्र फोटो वगैरे काढले. या साऱ्यात अपेक्षित उशीर होऊन किबो हटची वाट नेहमीप्रमाणे ठरल्यापेक्षा उशिरा, पोले पोले चालू लागलो. अर्थात ही ओळख परेड गरजेचीच होती. कोण कुठली ही माणसे, त्यांचा हा धंदा असला तरी काय, इतक्या उंचीवर आमचे सामान उचलत होती, आमची सोय-गैरसोय, खाणे-पिणे सर्व बघत होती. त्यांचा माझा काही ऋणानुबंध नव्हता, पुन्हा आम्ही कधी भेटू असेही शक्य नव्हते. पण या सर्वस्वी अपरिचित दिसणाऱ्या-बोलणाऱ्यांबरोबर कोणत्याही माणसा-माणसांत जरूर असावा असा बंध निर्माण झाला होता. Degree of separation ६ नाही, ३ नाही फक्त १ असते असे काहीसे वाटल्याचे आठवते. या मंडळींत एक rapper पण होता, त्याचा बहुतेक स्वतःचा youtube चॅनेलपण होता पण त्याचे रॅप ऐकण्याचा योग मात्र आला नाही.
किबो हट ची वाट विचित्रच होती, एकतर जवळजवळ १४००० फुटांवरून वाट प्रथम खाली उतरत होती आणि नंतर चिंचोळी वाट वगैरे असा काही प्रकार नसून प्रचंड मोठे माळरान आणि त्यावर आखल्याप्रमाणे वर वर जाणारा भयंकर उजाड आणि भकास रस्ता होता. तिथे कुठे म्हणे एक स्पॉट होता जिथे केनियाच्या बाजूने मोबाईलला range येत असल्याचे कळले, अरुण परांजपे प्रयत्न करत होते पण बहुदा range मिळाली नाही. मी १४००० फूटाला आहे कि १५००० फूटाला याच्याशी काहीही देणेघेणे नव्हते, शरीराने फक्त थंडीची दखल घेतली होती, बाकी सर्व नॉर्मल - अगदी Markham woods trail वर (अर्थात अगदी उजाड) असावे तसे चालणे चालू होते. दीपशिखा जरा कंटाळली किंवा थकली असावी मग थोडावेळ तिला सोबत केली. थोड्या वेळाने मी व परांजपे जरा पुढे चालत होतो. जरासे ऊन enjoy करत होते तेवढ्यात पावसाने नेहमीप्रमाणे हजेरी दिली. तो महाकाय poncho चढवला, आता त्याची सवय झाली होती. पाऊस - धुके - चष्म्यावर बाष्प - मग तो काढून कुठेतरी अडकवला आणि निमूटपणे पुढच्या orange poncho च्या मागे पावले टाकत राहिले. कितीतरी वेळ हे चालले असावे, कदाचित थोडे फास्ट चालत असेन, जरासा श्वास लागत होता, याचे मुख्य कारण एका तालात श्वासोच्छ्वास होत नव्हता. मध्ये २-३ porter बसलेले दिसले म्हणून आपणही २ मिनिटे दम खावा म्हणून बसले तर sunglasses कुठेतरी पडून गेल्याचे लक्षात आले. २ मिनिटे घाबरले पण पाठून चालत येणाऱ्या कोणालातरी दिसतील आणि ते उचलून आणतीलच असे वाटले, मागून Walles येत होता, त्याला माझे sunglasses सापडून त्याने नीट ठेवले होते. त्याचे आभार मानले पण त्या दीड शहाण्याने मी कशी फास्ट चालत आहे, how I will hurt myself वगैरे lecture दिले. sunglasses पडण्याचा आणि फास्ट चालण्याचा काहीही संबंध नव्हता आणि खरेतर मी अजिबात वेगात वगैरे नव्हतेच. मला त्याचा भयंकर राग आला, पण आता थोडीच वाट राहिली आहे, जरा कंटाळा आला आहे, जरासे थकल्यासारखे वाटत आहे तर मिळालेल्या rhythm ने लवकर संपवून टाकावी म्हणून तशीच चालत राहिले आणि काही वेळातच किबो हट आली. १५००० फुटांवर गेले होते, आयुष्यात स्वतःच्या पायाने प्रथमच या उंचीला गेले होते. मनातल्या मनात याहू ! केले. पण तिथे रजिस्टरमध्ये सही करताना लक्षात आले की पुन्हा ग्लोव्ह न घातल्याने बोटांची लाकडे झाली आहेत, बाकी बॉडी गरम होती. बराच वेळ प्रयत्न करून वेड्यावाकड्या हाताने नाव लिहून सही केली आणि टेंटमध्ये येऊन पडले.

आमचा सोबती पाऊस होताच. हाताची बोटे हलती करण्यासाठी वॉर्मर, गरम पाण्यात बुडवणे, काही ना काही लिहिणे इत्यादी करत बसले. जेवणाची वाट पाहता पाहता शीण गेला. D डे उद्यावर आला होता. ६ ला supper ऐवजी रात्री १० नंतरच जेवण घ्यावे आणि midnight - कत्तल की रात चा walk चालू करावा अशी सूचना येऊन बहुमताने पास झाली. रात्री वेळेत ७-८ तास झोप नीट झाली नाही की दुसऱ्या दिवशी माझा Zombie होतोच होतो त्यामुळे रात्रीच्या चालण्याचे थोडे टेन्शन होते. पण किबो हटला पोहोचले की ६-७ तास झोप घेण्यासाठी आपल्या हातात असतील, ते वापरले की रात्री १२ ला आपण फ्रेश असू असा हिशोब आधी चालता चालता मनात केला होता. जेवल्यानंतर झोपण्यासाठी मनाचे कंडिशनिंग झाले होते. सुदैवाने मला झोपायचे म्हटले की लगेच झोप लागते, तळमळावे लागत नाही. तसेच आताही झाले. ३ नंतर कधीतरी एकदम गाढ झोप लागली. ६:३० वगैरे जाग आली ते चांगलेच झाले. दुसऱ्या दिवशीचे कपडे - वर ५ लेअर, पायांत ३, सॉक्स २, हॅन्ड वॉर्मर, बॅगपॅक असा सगळा जामानिमा sleeping बॅग मध्ये नीट लावला आणि पुन्हा १५-२० मिनिटांत झोपी गेले ती इतकी गाढ की रात्री एका पोर्टरने १०:३० ला टेन्टजवळ येऊन डिनरसाठी पुकारा करेपर्यंत अजिबात जाग आली नाही.
रात्रभर छान झोपून सकाळी उठावे इतके फ्रेश वाटत होते. सर्व लेअर एकामागून एक चढवले आणि जेवणासाठी आले. इतक्या height ला भूक मरते, काही खावेसे वाटत नाही असे होते. मी सर्वांना बोलून दाखवले नाही पण मला उलट कडकडून भूक लागली होती. ब्रेड पकोडे, सूप आणि काय काय होते, ४ घास जास्तच खाल्ले. सगळेच जण एका चमत्कारिक ताणाखाली वावरताना दिसत होते, लोक comfortable वाटत नव्हते. मला मात्र आतून शांत वाटत होते. काहीच वेळ आणि आम्ही summit कडे निघणार होतो. मार्च एप्रिलपासून फक्त याच एका रात्रीसाठी तयारी करत होते. शनिवार रविवारी Markham woods trail ला चालताना, या रात्री काय काय करायचे आहे याचाच विचार चालायचा आणि ती रात्र प्रत्यक्ष येईल तेव्हा ते सगळे आठवावे इतकीच अपेक्षा होती. मी शांत होते आणि ते सगळे वाट चालू लागलो की आपोआप आठवेल अशी खात्री वाटली. पाणी आणि इतर आवश्यक गोष्टी बॅगपॅक मध्ये घेतल्या. हॅन्डवॉर्मर shoes मध्ये घातले. Tip to toe तयार होऊन, १२:३० च्या दरम्यान सुरु केला the night-long romance with mount Kilimanjaro.
क्रमश:.. https://www.maayboli.com/node/81005