७ किलीमांजारो - ऐन अमावस्या अर्ध्या रात्री

Submitted by वाट्टेल ते on 3 February, 2022 - 09:18

पोले पोले एकेक पाऊल टाकायला सुरुवात केली. आगगाडीच्या डब्यांसारखे एकाच दिशेत एकाच वेगाने सर्वजण चालत होतो. डेविड पुढे मागे परांजपे, मग निलाद्री, मग उपाध्ये फॅमिली मग DS , मी आणि वाकणकर. एक गाईड मागे, दुसरे २ आणि काही पोर्टर्स आजूबाजूला. ते सतत जवळ येऊन कसं वाटतंय हे विचारत होते, पाण्याची नळी बॅगबाहेर काढणे, poncho घालणे वगैरे मदत करत होते. डेव्हिडने भयंकर slow pace set केला. रात्रभर चढायचे आहे, श्वास लागू नये, शरीर हळूहळू तयार व्हावे, आणि त्यांना सगळा अनुभव आहे हे लक्षात घेता ते ठीकच वाटले. चालू लागलो आणि मी सर्वप्रथम काय केले असेल तर तीनताल डोक्यात ठेवून त्या तालात श्वासोश्वास चालू केला. एका मात्रेला श्वास, १ मात्रेला hold , २ मात्रांचा उश्वास. जरासे थांबलो तर ताल बदलायचा पण लय तीच ठेवायची. याबद्दल मी लागूंच्या पुस्तकात वाचले होते. अगदीच कंटाळा आला तर एखादे विलंबित लयीतले गाणे डोक्यात ठेऊन तसे श्वसन केले. प्रत्येक श्वास जाणीवपूर्वक घेतला गेला. उश्वास जरा जोरात घेतला तर श्वासही त्याच जोमाने घेतला जायचा. So far so good. पोर्टर्स मध्ये मध्ये गाणी म्हणत होते, त्यांची गाणी चालू झाली की माझ्या डोक्यातला ताल आणि श्वासांचा rhythm बिघडायचा, जो पुन्हा नॉर्मलला आणावा लागे. अर्थात पोर्टर्सच्या गाण्यांमुळे रात्रीचा भीषण अंधार सुखावह होत होता. आम्ही बहुदा निघायला उशीर केला किंवा खूपच पोले पोले चालत होतो, असणारच, कारण काही वेळातच खूप पुढे असणाऱ्या hikers चे headlights वाटेत वर वर दिसू लागले. त्यामुळे त्या उभ्या कड्यासारख्या वाटेचा अंदाज येत होता. आम्ही David च्या आदेशानुसार चालत होतो.
सुरुवातीला धुके होते, आभाळातही काही खास नव्हते. मग मिलिंद बोकीलांचे शाळा, लंपनची पुस्तके, कविता काही ना काही असेच आठवत राहिले. या दोन्ही पुस्तकातले पौगंडावस्थेतले नायक अशीच शाळेची किंवा अन्य कुठली वाट तुडवत असतात. तुंबाडचे खोत मधला एक नायक असाच अमावास्येच्या रात्री होडी वल्हवत पलीकडच्या तीरावरच्या जंगलात जात असतो ते सर्व आठवले. मग Roots, Walden पण आठवले. पाय चालूच होते पण दुसऱ्याने ठरवलेल्या वेगाने. मी आणि बहुतेक आम्ही सगळेच जण guide वर पूर्णपणे विसंबून राहिलो होतो. मध्येच जराशी चक्कर आली असे वाटले. तात्काळ Ibuprofen घेतली. १५००० फुटांपर्यंतच्या प्रवासात एकही घेतली नव्हती. आता १९००० पर्यंत जाताना मात्र मला कोणताही loose end ठेवायचा नव्हता. पोर्टरने मारी सारखे पण गोड बिस्कीट खायला दिले त्याने एकदम तरतरी आली. पहिला टप्पा एका cave जवळ जिथे natures call घेता येईल तिथे आहे असे सांगण्यात आले. ते साधारण midway आहे असेही सांगण्यात आले. वाट खूपच उंच, चढण चांगलीच होती पण माझे ध्येय सध्यातरी पुढील माणसाची पाठ इतकेच होते, त्यामुळे फार वर बघतही नव्हते. आता जरा जरा आकाश दिसू लागले, पण वर बघत चालणे शक्य नव्हते आणि ते बघायला थांबणे परवडणारे नव्हते. एका मस्तीत, धुंदीत आणि वेळेकडे पूर्ण दुर्लक्ष करत एकाच अतिविलंबित लयीत चालत राहिलो - उगीच प्रभा अत्रेंचे विलंबित एकतालातले मारुबिहाग मधले 'कल नाही आये' आठवत राहिले.
एकदाचे त्या cave ला पोहोचलो. natures call साठी म्हणून guide ने cave च्या वर जायला सांगितले, तिथे ऑलरेडी बर्फ पडलेला होता आणि उभा निसरडा दगड चढायला लागला. इथेच सरकून कोसळून the end होईल असे वाटले पण इलाज नव्हता, कार्यभाग उरकल्यावर मात्र छान वाटले. परांजप्यांना हाताला थंडी वाजू लागल्याने hand warmer दिले. इथे घड्याळ बघून डेविडला अजून वाट किती आहे हे विचारायलाच पाहिजे होते, ते चुकले, पुन्हा त्याच एक संथ गतीत चढत राहिलो. कोणी तरी म्हणाले की झोप येत आहे, मला खरेतर नवल वाटले. ज्या एका रात्रीसाठी गेले कित्येक महिने सर्व खटाटोप चालू होता, त्या रात्री झोप येणे कसे शक्य होते? मी रात्रीच्या झोपेच्या बाबतीत फारच sensitive असूनही टक्क जागी होते. काही वेळ गेला आणि वाकणकरांनी एकदम withdraw केले. मी sleep deprived आहे, पाऊल सरळ पडत नाहीये वगैरे म्हणत ते परतच निघाले. मी आमच्या इतर group कडे बघत राहिले पण कोणी एक शब्दही बोलले नाही याचे मला अधिकच आश्चर्य वाटले. मीच न राहवून 'you can do it' म्हटले. जरासे थांबलो असतो तर सगळ्यांच्या प्रोत्साहनाने ते पुढे येऊ शकले असते असे वाटले. जो तो आपल्यापुरता असला तरी group मध्ये हा support द्यायला हवा होता असे वाटले. आपलेही असेच झाले तर आपणही असेच एकटे राहू पण कदाचित अरुण परांजपे आणि DS ने मला तो support दिला असता. सुरुवातीपासून उपाध्ये guide ना म्हणत की फोटोसाठी सर्वजण एकत्र शिखरावर असू , असे जायचे आहे. एक member already गळाला. असो, पण आम्ही पुढे चालत राहिलो. पाय उत्तम होते, श्वासही लयीत, हा फक्त एक mental, patience चा खेळ चालू आहे, आणि तो काही केल्या आपण सोडायचा नाहीये इतकेच कळत होते.
12.JPG
काही वेळातच आमच्या पाठी मावेन्झीच्या बाजूने तांबडे फुटले. जे काही आकाशात दिसत होते ते कॅमेरात काही अंशीच उतरवता आले असते. डोळ्यांत ते साठवून घेतले. सूर्योदय झालाय म्हणजे ६ वाजून गेले, अजून किती वाट राहिली आहे वगैरे काही न विचारता अजूनही guides वर आंधळेपणाने विसंबून चालत होते. खरेतर ज्या वेगाने चालत होतो त्यापेक्षा १० टक्के वेग तरी आमच्यातील काहींना सुरुवातीपासूनच निश्चित वाढवता आला असता पण ते सुचलेच नाही किंवा भीतीने केले नाही. काही वेळाने परत फिरणारे लोक दिसू लागले. हाफ मॅरेथॉनला साडेबारा मैल संपल्यावर जसे वाटते तसे वाटू लागले. आता किती अंतर उरले, किती वेळ लागेल वगैरे विचारले तर प्रत्येक guide वेगवेगळी उत्तरे देत होते, सगळ्यांचाच भयंकर राग आला. David ला म्हटले आता काही सांगूच नकोस आणि तोच Gilman point ची पाटी अचानक दिसलीच - १८६५२ फूट फक्त ! पाटी तर दिसली तर तिथे पोहोचेपर्यंत अजून काही वेळ लागला पण नवीन उत्साहात तो कधी गेला ते कळलेच नाही आणि अखेरीस ९:३० च्या दरम्यान आम्ही किलीमांजारोच्या माथ्यावर रिमच्या एका बाजूला होतो. उभ्या कड्यासारखा चढ संपला होता. समोर बर्फाचा अथांग crater दिसत होता. आता रिमच्या कडेने पुढची २०० मीटर उहूरुपर्यंत gradual height चढत जायची एवढेच डोक्यात होते. ७-८ महिने करत आणलेला प्रवास अचानक संपत आला होता, आत चाललेला कल्लोळ थांबून अचानक शांत शांत झाले होते.
क्रमश:.. https://www.maayboli.com/node/81006
13.jpg

विषय: 
शब्दखुणा: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

वॉव! तुम्ही अगदी सहज जमल्यासारखे लिहिलंय पण शारिरीक आणि मानसिक क्षमतेचा कस लागला असणार यात. अभिनंदन तुमचं!

जबराट, हॅट्स ऑफ
इतक्या उंचीवर गेल्यावर खूपच भारी वाटत असेल ना
आयबुफ्रेन च्या गोळीचे समजले नाही, ती उंचीच्या त्रासावर आहे? मला फक्त डायमोक्स माहिती होती, आयबुफ्रें ही पेन किलर आहे ना?

तुम्हाला सलाम!

आणि हो , मी ही चालताना एखाद्या गाण्याच्या लयीत गुंगवून घेतो...

तुमचे संगीताचे ज्ञान उत्तम आहे.