उपद्व्यापी मासोळी

एक होती मासोळी,
सुळसुळ पोहतसे जळी
चमचम मऊ पोट करी,
वर्ख मिरवे सोनेरी ||१||

आई तिची सांगे तिला,
जपून नेहमी रहायाला
जळात असे गळ टाकूनी,
दुष्ट माणूस किनार्‍यावरी ||२||

मासोळी होती उचापती,
भारी होती करामती
तमा आईच्या बोलांची,
नसे करीतसे कधीच ती ||३||

शिंपल्यातल्या मोत्यांशी,
इतर सुंदर माशांशीही
लव्हाळांशी अन बेडकांशी,
मस्ती करावी मनमुरादशी ||४||

सुळसुळ पळत सुटावे,
आईचे कोणी ऐकावे
आईने धपाटले तर,
मुळ्ळी फुगा करुन बसावे ||५||

मग एका काळ्या दिवशी,
जाळ्यात सापडे मासोळी
कोळी तिला पकडून न्याहाळी,
त्यालाही मग दया येई ||६||

इतकी सुंदर जलराणीसम,
मासोळी ही सोनेरी जर
दिला नजराणा मी राजाला,
मिळेल भरपूर द्रव्य मजला ||७||

राजा ठेवतसे संग्रही,
चमचमणारी बाळ मासोळी
मासोळी मात्र लागे झुरणी,
आईबाबा मैत्र आठवुनी ||८||

मासोळी बाळास उशीराने गोष्ट कळे,
आईचे नेहेमी ऐकावे
आई सांगे कळकळीने,
बाळासाठी तिचे हृदय तळमळे ||९||

मोठे सांगती गोष्ट हीताची,
ऐकावे त्यांचे ही रीत जगाची
म्हणून मुलांनो आईबाबांचे ऐका,
धोक्यापासून लांब रहा ||१०||