ठाकरे - दैवताचं दैवतीकरण (ठाकरे चित्रपट परीक्षण)

बायोपिक साधारणतः दोन प्रकारचे असतात.
१. सगळं खरं तेच दाखवणाऱ्या (ज्या भारतात अजूनही बनत नाहीत.)
२. खरं तेच चांगलं, किंवा चांगलं तेच खरं दाखवणाऱ्या (ज्या भारतात बनतात.)

ठाकरे हे बायोपिक दुसऱ्या प्रकारात मोडते. खरं पाहता, जर एखाद्या त्रयस्थ माणसाने हा बायोपिक बनवला असता, तर बाळासाहेब ठाकरेंचं व्यक्तित्व अजून ठसठशीत मांडता आलं असतं, पण...
...अभिजित पानसे, आणि मुख्य म्हणजे संजय राऊत यांनी ज्या पद्धतीने बाळासाहेबांची मांडणी केलीये, ते पाहता, 'पहा आणि फुले वहा' असा प्रकार संपूर्ण चित्रपटभर दिसतो. जे बाळासाहेब आपल्याला नेहमी पेपरमध्ये, सभेमध्ये आणि मुलाखतीत दिसलेत, तेच कायम चित्रपटभर दिसतात. ठोस असं काहीच चित्रपटात लागत नाही.
...आणि अजून एक डोकं उठवणारी गोष्ट या चित्रपटात आहे.
तरीही इट्स वन टाइम वॉच, कारण ज्या घटना हा चित्रपट समोर आणतो, त्या आजपर्यंत कधीही पडद्यावर आल्या नाहीत.
कथेचा विचार करता चित्रपट हा बाळासाहेबांचा अर्धवट जीवनपट आहे, ज्याची सुरुवातच बाळासाहेबांच्या बाबरी मस्जिदच्या सुनावणीच्या दृश्याने होते. कथेत मार्मिकच्या स्थापनेपासून, सेनेच्या मुख्यमंत्रीपदाच्या कार्यकाळाचा समावेश केलाय. पुढील कथा शक्यतो पुढच्या भागात येईल, कारण टू बी कॉन्टिन्यू अशी घोषणा होते.
पटकथा बघायला गेली, तर हो - चांगली मांडणी आहे, वेगवान हाताळणी आहे, पण काहीकाही संवाद बऱ्याचदा रिपीट होतात, आणि मग कंटाळवाण वाटतं. चित्रपटाची लांबी ओके आहे, पण क्लायमॅक्स कंटाळवाणा होतो. कथेत असे काही फ्लॉ आहेत, ते बघतांना एखाद्याने सूज्ञपणे विचार केल्यास, याचा प्रेक्षकांवर निगेटिव्ह इम्पॅक्टही होऊ शकतो, पण दिगदर्शकाने सगळं सकारात्मक दाखवतांना, याचा विचार केला नसावा. मार्मिकचा प्रवास छान दाखवलाय, टिपिकल फिल्मी प्रसंग आहेतच, पण सिनेमॅटिक लिबर्टी म्हणून चालून जातं. श्रीकांत ठाकरे, दत्ताजी साळवी, यांचा बाळासाहेबांबरोबर असलेला सहभाग चित्रपट चांगल्यारीतीने दाखवतो, पण बाळासाहेब म्हणजे फक्त मुंबई, असं चित्रपट बघतांना जाणवतं. मुंबई उपनगरांमध्ये, ठाण्यामध्ये सेनेची वाढ चित्रपटात दाखवली नाहीये, तसेच आनंद दिघे यांचा चित्रपटात उल्लेखही नाही. कम्युनिस्ट पार्टी, जॉर्ज फर्नांडिस आणि वसंतराव नाईक यांचे सेनेशी असलेले संबंध पडदयावर बघताना आणि 'वसंतसेना' अशी उपाधी मिळालेल्या सेनेमुळे नंतर मुंबईत ढासळत गेलेली काँग्रेस बघता, काळाने उगवलेला सूड वाटतो.
चित्रीकरण खरंच सुंदर झालंय, होय, काही बाबी जरूर खटकतात, पण तरीही त्या चित्रपटाच्या रसग्रहणात बाधा आणत नाहीत. कालखंडानुसार चित्रपटाचे रंग बदलत जातात, ही एक खरंच सुखद धक्का देणारी गोष्ट होती.
म्युजिक... बॅकग्राउंड म्युजिक बरं झालंय. अजूनही माझ्या डोक्यात सेक्रेड गेम्सच्या बॅकग्राउंड म्युजिकने जी रुंजी घातलीये, त्यामुळे हेही फिकच वाटत. स्टील ओके.
दिग्दर्शनात अभिजित पानसे, कुठेही कमी पडत नाही. अभिजित पानसेनी प्रत्येक फ्रेम सुंदर दिसेल अशी व्यवस्था केलीये, चित्रपटाचा फ्लो व्यवस्थित ठेवलाय. प्रत्येक सहकलाकाराला व्यवस्थित स्कोप देताना, फोकस बाळासाहेबांवर राहील, याची काळजी घेतलीये.
कथेत आणि दिगदर्शनात काही घटना खरोखर विरोधाभासी जाणवतात. काही बाबतीत तर बाळासाहेबांनी खरंच असं केलं असेल का? असा प्रश्न पडतो. चित्रपटात जावेद मियादाद, इंदिरा गांधी, दिलीप वेनगसरकर, जॉर्ज फर्नांडिस, दादा कोंडके ही पात्रे फक्त बाळासाहेबांचं दैवतीकरण करण्यासाठी येतात. बाळासाहेबांवर हल्ला झाल्यावर 'खून नही, टोमॅटो सॉस है' हे वाक्य तर इतकं भिकार आणि थिल्लर वाटतं, की बाबारे हे बाळासाहेब ठाकरे आहेत, साऊथच्या फिल्मचे हिरो नाहीत, असं सांगावसं वाटत.
अभिनयाच्या बाबतीत मी नेहमीप्रमाणे उतरत्या क्रमाने बोलेन. मनोहर जोशी, वसंतराव नाईक, इंदिरा गांधी, मोरारजी देसाई यांची भूमिका ज्या कलाकारांनी केलीये, त्यानी काम चोख बजावलंय. संजय नार्वेकरही कृष्णा देसाईंच्या भूमिकेत भाव खाऊन जातो. प्रबोधनकार ठाकरेंच्या भूमिकेत ज्या कलाकाराला कास्ट केलंय, त्यासाठी मी कास्टिंग डिरेक्टरला दण्डवत घालतो. प्रबोधनकार ठाकरे एक गरिब बिचारा म्हातारा दिसतात, कणखर नाही. राऊतांना साधं हेही कळू नये?
अमृता राव पुन्हा सुंदर दिसलीये. मागच्या वर्षी दिया मिर्झा आणि यावर्षी अमृता राव माझ्यासाठी एक छान सरप्राईज होतं. तिने मीनाताई ठाकरेंची भूमिका चोख बजावलीये...
...आणि अजून एक डोकं उठवणारी गोष्ट या चित्रपटात आहे.
...ती म्हणजे नवाजुद्दीन सिद्दिकी बाळासाहेब ठाकरेंच्या भूमिकेत!
मी या रोलमध्ये कुणालाही इमॅजीन केलं असतं, अगदी कुणालाही! रणवीर सिंग, रणवीर कपूर, संजय दत्त, शाहरुख खान किंवा उमेश कामत आणि प्रसाद ओक सुदधा! पण नवाजुद्दीन, पुन्हा एकदा कास्टिंग डिरेक्टर ला त्रिवार दण्डवत. ना जुळणारा चेहरा, ना नीट मेकप, जोकरसारखं दिसणार डुप्लिकेट चिकटवलेलं नाक, नवाजुद्दीन कुठेही, कुठेही, बाळासाहेब शोभत नाही. त्याची भाषा कुठेही मराठी माणसाच्या लहेजा असलेली वाटत नाही. तोच तोच एकसुरीपणा चित्रपटभर जाणवत राहतो. बाळासाहेब फक्त रागात भाषणं ठोकत नसत, या व्यक्तिमत्वाचे अनेक पैलू होते, पण नवाजुद्दीन कुठल्याही क्षणी उठून 'सारे मराठी भाईयोका बदला लेगा ये ठाकरे' असं म्हणतो की काय? असं वाटत राहतं!
असो, येणाऱ्या निवडणुकीसाठी ठाकरे हे अजून एक पुष्प चित्रपटमालिकेत गुंफल गेलंय!
...पर पिक्चर अभी बाकी है मेरे दोस्त!!!