Submitted by शिवोऽहम् on 8 October, 2018 - 09:31
शांत स्वरांची सात्विक वृत्ती
कधी ऐकतो अंधारातील
कधी झोंबतो पहाटवारा
शाल तोकडी घेता वत्सल
मनी कुणाच्या बीज रुजवितो
बीजातुन कधी स्वये उगवतो
खडकाची मुळी तमा न धरता
मातीतुनी पालवी घडवितो
वनवासी सोयरे नसो, पण
रत विश्वाचे भान असे मज
थेंब टपोरे सरसर येता
होऊन कोळी जाळे विणतो
नदी वाहता निर्मळ झुळझुळ
मान-पाठ करुनिया धनुकली
पलाशपानी द्रोण घेऊनी
प्रवाहातले कृमी तारतो
वृक्षांच्या अंतरिचे रूदन
बनुनी पिंगळा स्तब्धसाक्षीने
अपुल्या हृदयी अर्कवून मग
भोवताली कर्कशा घुमवितो
क्षुद्र भुकेने व्याकुळ अवघा
उघड्या नेत्रीं नीर साकळे
क्षणभर खिन्न खेदलो जरी मी
मिटून डोळे चंद्र रेखतो
विषय:
Groups audience:
Group content visibility:
Use group defaults
शेअर करा
लेखनशैली आवडली लिहिलय ही छान
लेखनशैली आवडली लिहिलय ही छान
पण अर्थ कळला नाही.
आवडली.
आवडली.