प्रायव्हेट ऑफिस आणि सरकारी कार्यालय !

राजसी,
ते बारमध्ये बसून पिणार्‍यांचं प्रबोधन करीत असतील.

जाऊ द्या ना बरे
एखाद्या ड्यु आयडी ला किति ते खरेखोटे करायचे.
ते कोण ते गडकरी गोविंदाग्रज म्हणून आणि अत्रे केशवकुमार म्हणून आणि कोणीतरी अजून बी कवि (म्हणजे 'कवी व्हा' नसून '(हनी) बी व्हा' या अर्थी आणि ते कोणीतरी अजून सख्याहरी म्हणून लिहायचे तेव्हा त्यांना कोणी असे प्रश्न विचारलेत काय Happy )>>>+१

तुम्ही दारु पिण्याच्या इतक्या विरोधात असूनही जेवायला बारमध्ये जाता? जे लोक दारू पीत नाहीत त्यांना बारमध्ये जेवायला जायचे सुचणे शक्य नाही. आणि त्या वातावरणात बसून जेवण घशाखाली जाणं तर त्याहून अशक्य!>>>मित्र पीत असतील ना, त्यांना सोबत म्हणून गेले असतील.

तेव्हा त्यांना कोणी असे प्रश्न विचारलेत काय?
>>
तेव्हा त्यांनी इतके बोर केले काय?
तेव्हा त्यांनी इतरांच्या धाग्यांना / लेखांना हायजॅक केलेत काय?
तेव्हा त्यांनी विषय सोडुन भलत्याच विषयावर नेऊन धागा भरकटवलाय काय?
तेव्हा त्यांनी जिथे तिथे स्वस्तुती आरंभली काय?
तेव्हा त्यांनी नको तिथे शाखा सइ पोतं आणलं काय?
तेव्हा त्यांनी गंभीर चर्चेमधे मधेच येऊन गंभीर मुद्दे मांडण्या-यांन वेडावुन दाखवले काय?
तेव्हा त्यांनी १०^(अनंत) इतक्या वेळा आपल्याच वाक्यांवरुन पलटी मारली काय?
ई. ई.>>
एव्हढे करूनही त्यांचा ID उडालेला नाही. कारण ते कोणाचीही अक्कल काढत नाही, पर्सनल लेव्हलवर टिका करत नाही
बर्‍याचदा प्रतिसादांची संख्या वाढवायचा हेतू दिसतो, तेव्हा मी सरळ पास करते. तुम्हीही करा
त्यांनी लिहिलेले सगळेच खरे असते असे वाटावे यावर सक्ती नाही

(डिसक्लेमरः माझा ड्यु आयडी ऋन्मेष नाही Happy )>>>+१

{{{ (डिसक्लेमरः माझा ड्यु आयडी ऋन्मेष नाही Happy )>>>+१ }}}

ह्यावरुन एक चिनी कथा आठवली. एका गरीब चिनी तरुणास काही सोन्याची नाणी सापडतात. कुठेतरी लपवायची म्हणून तो स्वतःच्या खोलीची एक भिंत फोडून त्यात ती सोन्याची नाणी लपवून पुन्हा भिंत लिंपून टाकतो. लिंपलेला भाग भिंतीच्या इतर भागांपेक्षा वेगळा दिसत असल्याने कोणाला संशय येऊ नये म्हणून तो त्यावर लिहितो - "या भिंतीत सोन्याची नाणी लपविलेली नाहीत."

माझ्यासमोरील ताटातून एक कोंबडी शांतपणे माझ्या पोटात प्रवेश करत असते.
<<
व्हाया तोंड मार्गे, आय होप.

हम्म!
शालेय काळात मला आई-वडिलांनी कश्यासाठीच पैसे हातात द्यायची फॅशन नव्हती. काय हवं ते मागा, ते घरांत आणून मिळेल. कॉलेजमध्ये गेल्यावर गाड्या पावसात बंद पडल्या तर रिक्षाने घरी येता येईल इतके पैसे मिळायचे. नोकरीला लागल्यावर लग्न होईपर्यंत घरी पगार आणून द्यायचा त्यातून मग मला वडा-पाव, पाणीपुरी, पावभाजी अशी ऐश करायला पॉकेटमनी मिळायचे. Shopping ला जायचे असेल तर मागू तेवढे पैसे, उरलेले हिशोब करुन आईला परत. कधीही मैत्रिणींना घरीच बोलावलं जायचं वाढदिवस किंवा ग्रॅज्युएशन किंवा नोकरीची पार्टी (? हा शब्द तेव्हा प्रचलित नव्हता) त्यांनी त्या पैशांनी माझ्या नावानी फ्लॅट घेऊन ठेवलाय आणि decent corpus ज्याचा जीवावर मला I care a damn! हा attitude गरज असेल तिकडे दाखवता येतो.

भरपूर विषयांतर झालेच होते, my 2 cents!.

हम्म. असेल!
अजुनही पॉकेटमनी आमच्याकडे दिला जात नाही. डबा नाहीतर कुपन. वाढदिवसाला मित्र जेवायला, खेळायला, सिनेमा बघायला एकमेकांच्या घरी जातात.

रोज असले बाहेरचे खाल्यावर शरिरावर परिणाम होईल.

आमच्याकडे शाळेतून घरी आल्यावर भरपेट नाश्ता मग खेळ, अभ्यास, ट्युशन आणि रात्रीचे जेवन. त्यामुळे बाहेर चरायल वेळच मिळत नाही.
आणि लागतील तसे पैसे दिले जातात त्यामुळे आले मनात कि बाहेरचे खा असे होत नाही. तसेच बाहेर काही खायचे असेल तर सगळ्या मुलांना आधिच प्लॅन करुन घरी कळवावे लागते. अजून तरी त्यांच्या बालमनावर परिणाम झालेला नाही, ते नॉर्मल आणि आनंदी आहेत.

"Sir what is the procedure to change the room?" भारी