किस्से आणि डायरी ..

अशा उनाडक्या करून बराच मार खाल्लाय मी.पण मजेपुढे मार काहीच नसतो.एकप्रकारचा कोडगेपणा अंगात येतो नंतर.अभ्यास व्यवस्थीत असल्याने त्यासाठी कधी शिव्या नाही खाल्ल्या.पण मारामारी आणि कीडे करून पुरेशी दहशत निर्माण केली .केलेले पराक्रम अंगाशी येवू नयेत म्हणून.आता बारावीमुळे सुटलच सगळ.वाचनाचा छंद असल्याने नवनवीन प्रयोग सुचायचे मला आणि मग ते अंमलात आणताना राडा व्हायचा आणि शिव्या पडायच्या.

त्याच्या घरी जावून नाही .ते वर झोपले असताना. एका टेरेसवर मुल आणि एका वर मुली झोपायचो तेव्हा. मधे एकच भिंत असल्याने पलीकडे जाता यायच.
आणि माणस मारली नाहीत रे कधी.नाहीतर आता घरी मायबोलीवर असण्याऐवजी बालसुधारगृहात असले असते.

नवीन थ्रिलींग गोष्टी मी बाबांकडूनच शिकले.आईने पण बरच प्रोत्साहन दिल.शाळेने खूप सारे अनुभव देवून जगात जगायला लायक बनवल.या तीन गोष्टी माझ्या जीवनाचे अविभाज्य घटक आहेत.सहलींमध्ये नवीन गोष्टी ट्राय करता यायच्या.

आज रात्री टेम्पोवाल्या काकांच डोक फोडल्याचा किस्सा टाकते.ज्या मी पहिल्यांदा आणि शेवटचा मोठ्या माणसावर हात उगारलेला.

हा एक किस्सा मी होस्टेलमध्ये रहात असतानाचा.
वर्ष- २००२/०३. मोबाईल फोन सर्वव्यापी झाले नव्हते. होस्टेलमध्ये एक लॅंडलाईन होता ज्यावर आमचे सगळ्यांचे ( १२-१५ मुलींचे ) फोन यायचे.
एकदा दुपारी फोन वाजला. लॉंग डिस्टन्स कॉल असला की फोनची बेल वेगळी वाजायची, तशी वाजली. एका मुलीने फोन उचलला, दीपालीसाठी फोन होता. दीपाली म्हणजे माझी रूममेट. ती कॉलेजला गेली होती. पण मी फोन घ्यायला गेले. कारण एसटीडी कॉल म्हणजे तिच्या घरून ( बेळगावहून) असू शकतो आणि दुपारी फोन केलाय म्हणजे महत्त्वाचा निरोप असू शकतो असं मला वाटलं.
आमचा संवाद:
मी: हॅलो
तो: दीपाली?
मी: नाही, मी तिची रूममेट. आपण कोण बोलताय?
तो: दीपाली कुठे गेली आहे?
मी: कॉलेजला. आपण कोण बोलताय?
तो: किती वाजता येईल?
मी : रात्री ९. आपण कोण?
तो: एवढ्या उशीरा?
मी: ती रोज याच वेळी येते. तुम्ही बेळगावहून बोलताय का?
तो: बेळगाव? का? मी नगरहून बोलतोय. तुम्हाला मी बेळगावहून बोलतोय असं का वाटलं?
मी: एसटीडी बेल वाजली म्हणून.
तो: तिला बेळगावहून कुणाचे फोन नेहमी येतात का?
मी गप्प. आता मला अंदाज आला की काही तरी गडबड आहे.
तो:. बोला तुम्ही. लाजू नका ( शप्पथ तो असं म्हणाला )
मी: नाही, तसं काही नाही. तुमचा काही निरोप आहे का ?
तो. तिला सांगा की तिच्या नगरच्या वकील मित्राचा फोन आला होता. माझा नंबर लिहून घेता का?
मी नंबर लिहून घेतला आणि फोन ठेवला.

रात्री दीपाली आल्यावर मी तिला नंबर दिला आणि सांगितलं की तुझ्या नगरच्या वकील मित्राचा फोन आला होता. ती म्हणाली की माझा असा कुणीही मित्र नाही. मी काही या नंबरवर फोन करणार नाही.

काही दिवसांनी संध्याकाळी परत त्याचा फोन आला. यावेळी मात्र त्याने सुदैवाने दीपाली देशपांडे असं पूर्ण नाव घेतलं. माझ्या रूममेटचं आडनाव देशपांडे नव्हतं. दीपाली देशपांडे समोरच्या दुसऱ्या होस्टेलमध्ये रहात होती. आधी त्या होस्टेलमध्ये फोन नव्हता तेव्हा त्या मुलींचेही फोन इथेच यायचे म्हणे. शेवटी खरी दीपाली आली आणि तिने फोन घेतला.
हुश्श!

तळटीप: हा किस्सा १००% खरा आहे, पण नाव- आडनाव बदलून लिहिले आहे.

इंटरेस्टिंग किस्से

@आदिसिध्दी तुमच्या करामती बघता तुमचे नाव "ढिन्च्याक आदिसिध्दी" ठेवावे का?

ढिंच्याक नको( ढिंच्याक नावाने जी प्रसिद्ध आहे ती फारच विचीत्र आहे.) .ते जरा विचीत्र वाटत.रात्री अजून एक किस्सा टाकेन त्यानंतर बहुतेक लेडी डाॅन म्हणाल तुम्ही अस वाटतय.

आणि प्लीज एकेरी नावाने हाक मारा ना. मी फक्त सतरा वर्षाची आहे.अहो वगैरे आदरार्थी बहुवचन नको ना.

2006-07 मधला मी पहिलीत असतानाचा हा किस्सा. माझ नवीन शाळेत अॅडमीशन घेतलेल.शाळेपासून घर लांब असल्यामुळे व्हॅन लावली होती. शाळेत मी नवीन होते आणि वक्तृत्व स्पर्धेत नेहमीच इतरांना पाणी पाजायचे. याच गुणांना ओळखून शाळेने मला राज्यस्तरीय नाटकात काम करायची संधी दिली. शाळा सुटल्यावर एक तास रोज सराव असायचा.लहान असताना सगळेजण लाडाने माझे गाल ओढायचे .शाळेतल्याही बाई खूप गाल ओढायच्या.त्यामुळे घरी जाताना आधीच टाळक फिरलेल असायच.
एकदा असच प्रॅक्टीस करताना खूप वेळ झालेला. त्या दिवशी एका वक्तृत्व स्पर्धेची फायनल असल्याने मधल्या सुट्टीवर पाणी सोडाव लागलेल.आणि वर्गात मैत्रीणींनी आधीच माझा डबा संपवल्यामुळे पोटातले कावळे ओरडून ओरडून बेशुद्ध पडत आलेले.तितक्यात अचानक बाईंनी सूचना दिली की आजपासून आपण दोन तास नाटकाचा सराव करणार आहोत.त्यामुळे लवकर घरी जायचा एकुलता एक आशेचा किरण माझीच प्रमुख भूमीका असल्याने मावळला.इन टोटल तो एक दळभद्री दिवस होता. एकतर माझ्यासकट इतरांचेही डायलाॅग माझे पाठ असल्यामुळे मधेच डायलाॅग विसरणार्या मुलांवर माझ पित्त खवळायच.त्या दिवशीही अशीच परिस्थिती असल्याने आधीच डोक्याची मंडई झालेली.आणि त्याच दिवशी नेमके मला न आवडणारे काका घ्यायला आलेले.त्यांना सगळे मिक्स मिशीवाले काका नावाने हाक मारायचे.हे नाव मीच पाडलेल कारण त्यांची बरोब्बर अर्धी मिशी काळी आणि अर्धी पांढरी होती.त्यांनाही हीच गालाला हात लावायची घाणेरडी सवय होती.शाळेतून घरी येताना रोज माझी गाडीतली खिडकी ठरलेली होती. तिथे मी रोज घरी जाईपर्यंत परीकथेच नाहीतर चंपकच पुस्तक वाचत बसायचे आणि त्याच दुनियेत हरवून जायचे.आणि ते काका हात लावून सारख डिस्टर्ब करायचे.त्या दिवशी गाडीत दुसर्या शाळेतली मुलंमुली होते.आणि माझ्याबरोबर आमच्या वर्गातला आमच्याच सोसायटीतला एक मुलगा होता. तो आणि मी एकत्र पुस्तक वाचत होतो. तितक्यात आमचे हे व्हिलन काका तिथे आले आणि परत त्रास द्यायला लागले.त्यांच अनुकरण करत त्या मुलीही त्रास द्यायला लागल्या.एकतर भुकेमुळे आधीच डोक गरम झालेल.त्यात या हरकींमुळे चांगलाच संताप झाला आणि मी काकांना 'अजून त्रास दिलात तर डोक फोडेन.' अशी वाॅर्नींग दिली .पण त्यांनी ती सिरीयसली घेतली नाही.मग मात्र माझ रक्त तापल ,हात शिवशिवायला लागले आणि या प्रकरणाचा अंतच करायचा अस मी ठरवल.शांतपणे मी हातातल पुस्तक मित्राकडे दिलं. बॅगेतून डबा काढला.त्यांना वाटल की मी डबा खाणार आहे.पण पुढे याच डब्याने आपल्यावर हल्ला होणार आहे यापासून ते बिचारे अनभिज्ञ होते. मग मी तो डबा थाडकन त्यांच्या डोक्यावर मारला.बर त्यांच बॅडलक की त्या दिवशी नेमका आईने नेमका स्टीलचा डबा दिलेला. इतक्या छान प्रसादामुळे त्यांच्या डोक्याला खोक पडली.पहिल्याच मारामध्ये मी रक्त काढल. परत डबा बॅगेत ठेवला आणि पुस्तक वाचायला सुरूवात केली. गाडीतली मुल घाबरून शांत बसली आणि घरी जाईपर्यंत जीवाला शांतता मिळाली.घरी मार बसणार हे माहीतच होत.पण आश्चर्य म्हणजे आईने त्या दिवशी माझी बाजू घेवून काकांनाच झापलं. आनंदाचा अॅटॅक यायचाच बाकी राहीलेला मला.नंतर कळल की बाबांनी त्यांना मला हात न लावण्याबद्दल सूचना केलेली. म्हणून नियमभंग केल्याबद्दल मीच नकळतपणे त्यांना शिक्षा दिलेली.त्यानंतर बरेच दिवस ते काका घाबरून असायचे अजून कशानेतरी आपला कपाळमोक्ष व्हायला नको म्हणून.त्यानंतर मात्र वर्गातल्या मुलं मुलीही चारदा विचार करून भांडायच्या मी असच कुठल तरी शस्त्र उगारू नये म्हणून.याआधीही आणि यानंतरसुद्धा आतापर्यंत मी कुठल्याच मोठ्या माणसावर हात उचलला नाही.

वावे यांचा किस्सा पण छान आहे.

अशा गोष्टी एका लिमीट पर्यंत ठीक असतात.अती झाल की मग माझ डोक फिरत.कुठेही आणि कोणावरही अन्याय झाला तरी चीड येते.मग असच कोणीतरी तावडीत सापडत.
नववीत असताना दहावीतल्या एका मुलाचा गाल लाल केलेला.उनाडक्या म्हणून नाही अभ्यासासाठी.तो किस्सा उद्या रात्री टाकेन.

प्लीज एकेरी नावाने हाक मारा मला.

हजम नही हूवा. इयत्ता पहिली + वक्तृत्व

हजम नही हूवा. इयत्ता पहिली + वक्तृत्व>>>>+१
लेडी रुन्मेश

पहिली + वक्तृत्व>>>>>>>+ राज्यस्तरीय नाटक स्पर्धा + त्यात लीड रोल

कॉलेज चे पहिले वर्ष असेल बहुतेक.

आम्हाला रोज वर्गात एक गोष्ट सांगावी लागायची मोठ्या गटात असताना .अर्ध वर्ष तर मीच सांगितली.त्यामुळे पहिलीत स्टेजवर बोलण माझ्यासाठी काहीच नव्हत.

असेल; असेल. व्हेरी गुड. ऋन्मेऽऽष कौतुक करतोय तर नक्कीच असेल.

शाळेत स्पर्धांमध्ये भाग घेतला की सगळ जमत. माझ पहिल भाषण मी मोठ्या गटात असताना इंदिरा गांधींच केलेल.आमच्या शाळेतही खूप स्पर्धा असायच्या.लहान मुलांच्या वयोगटानुसार.अजूनही असतात.

सर्व प्रथम बिकट परिस्थितीतही अर्धशतक झळकावल्याबद्दल ऋ ह्यांचे अभिनंदन
आणि प्रतिसादांचे चौकार षटकार ठोकुन एकहाती मॅच फिरवणाऱ्या आदिसिद्धि ह्यांचे मनापासून कौतुक

धाग्यास शतकी वाटचालिकरिता शुभेच्छा !

थापा मारायला मला आवडत आणि जमतही नाही.आयुष्यात मी तीनच थापा मारल्यात तेही मैत्रीणींना शिक्षेतून वाचवण्यासाठी.त्याने कोणाचही नुकसान न होता फायदाच झाला. या प्रसंगांमध्ये माझ्याबरोबर जे होते त्यांनी ते enjoy केले.त्यामुळे अविश्वसनीय असले तरी खरेच असल्याने त्यात खोट बोलाव अस काहीच नाही.
आणि मार खाऊन सुधरणारे या कॅटेगिरीत मी बसत नव्हते.मग हे किस्से कधीकधी घडायचे.
हे माझे आणि भावाचे लहानपणीचे किस्से आईनेच एका डायरीत लिहील्याने त्याच्या सत्यतेबद्दल मला काहीच डाऊट नाही.हे घडल्याच्या आठवणी आयुष्यभर सोबत असतील.

असो.आज रात्री एक नवीन किस्सा.हा तुलनेने कमी डेंजर आहे.आणि माझ्याच डायरीतून जसाच्या तसा छापणार आहे.

त्यांच्या जन्मापासूनच लिहायला घेतो>>>>
हे वाचून मला 'तो' लेख आठवला ज्याच्यामुळे मी ऋच्या लेखनाचा फैन झालो !!
आदिसिद्धी माबोची लेडी ऋन्मेष बनणार बहुधा...