जगात देव आहे..! जय श्रावणी सोमवार :)

कधीकधी आपल्या आयुष्यात अश्या काही घटना घडतात की जगात देव आहे यावर एखाद्या अट्टल नास्तिकालाही विश्वास ठेवावा लागतो.
असाच आजचा एक दिवस उजाडला.. सकाळचाच ताजा ताजा किस्सा!

ट्रेनचा पास नेमका केव्हा संपतो हे माझ्या कधीच लक्षात राहत नाही. ते लक्षात राहण्यासाठी नवीन पास घेण्याच्या दिवसाचा अलार्म लावून ठेवायचा असे मी दरवेळी ठरवतो. आणि ते देखील विसरतो. आजचा दिवसही काही त्याला अपवाद नव्हता. ऑफिसचा पहिला वार सोमवार आणि आदल्या रात्रीची गटारीची पार्टी, असा डबल हॅंगओवर उतरलेला नव्हता. डोळे आणि डोके, दोन्ही अर्धवट मिटलेल्या अवस्थेत स्टेशनला पोहोचलो. समोरून ट्रेन आली. मुंबईकर असण्याच्या लौकिकाला जागत नेमक्या वेळी पोहोचलो याचा अभिमान वाटला. पावसाळा सुरू झाला की मी एक ट्रेन आधीचीच पकडतो. कारण या दिवसांत मुंबई लोकल देखील आपल्या लौकिकाला जागत एक दिवसाआड पाचदहा मिनिटे उशीरा येत असते. आज मात्र वेळेवर आली. मी माझा डब्बा बघून चढणार तसे शेजारच्या डब्यातून एक टिसी एका भुरट्या ईसमाची कॉलर पकडून खाली उतरत होता. ते बघून माझे अर्धवट मिटलेले डोळे खाडकन उघडले. कारण आपला पास संपलाय हे मला आठवले. मी या दाराने चढलो आणि त्या दाराने उतरलो. सरळ जिना गाठला आणि ब्रिज ओलांडून तिकिटाच्या लाईनीत जाऊन उभा राहिलो. मनोमन देवाचे आभार मानले, रस्त्यात कोणीही काळा कोट भेटला नाही. म्हणजे बोलायलाच काळा कोट, बाकी हल्ली हे लोकं कुठल्याही रंगाचे झाकडुम माकडुम कपडे घालून फिल्डींग लावून उभे असतात.

असो, तर मोजून सातच जण रांगेत होते. पण चारच मिनिटात ट्रेन येणार होती. सातापैकी तिघांच्या हातात जुना पास दिसत होता. म्हणजे वेळखाऊ प्रकरण होते. आता तिकीटखिडकीवरच्या व्यक्तीचा कामाचा वेग काय किती असणार होता यावर माझा लेटमार्क होणार की नाही हे अवलंबून होते. रांगेच्या थोडेसे बाहेर येत हत्तीने सोंड काढावी तसे पुढच्या बाजुला मुंडी वळवून पाहिले तर आतमध्ये एक बाप्या बसलेला दिसला. निम्मे अवसान तिथेच गळून पडले. माझ्या आजवरच्या अनुभवानुसार तिकीटखिडकीवर बाई असली की तिचा हात झरझर चालतो, पण पुरुष असला की मेल्यांची फार टंगळमंगळ असते. त्यात त्याचीही कालची गटारी उतरली नसेल तर झाली माझी डोंबिवली. मला पुढचीच्या पुढची ट्रेन मिळतेय की नाही याचीही आता चिंता वाटू लागली.

पुढच्या दोन मिनिटात रांग केवळ दोनच पावले पुढे सरकली आणि प्रत्येक सेकंदागणिक वाढता रिक्वायर्ड रनरेट पाहता माझी चुळबूळ वाढू लागली. काळ-काम-वेगाचे गणित क्षणाक्षणाला गंडत होते, पण अचानक से बंद तकदीर का दरवाजा खुल गया तसे चमत्कार झाला आणि शेजारची बंद खिडकी उघडत तिथे एक अप्सरा अवतरली. एका चेंडूत सात धावा हव्या असताना नो बॉलवर फ्री हिट.. मी दोनच पावलात ती खिडकी गाठली. पण हातातले पास-पैसे आत सरकावणार ईतक्यात एका जाडजूड केसाळ राकट हाताने माझा हात मागे सारत तिथे आपला हात घुसवला. मी काही बोलणार तोपर्यंत आतल्या बाईने त्याच्या हात हातातील पास स्विकारून झाला होता. मी चरफडत मागेच थांबलो. कुठल्याही क्षणाला माझी ट्रेन येणार होती आणि अजून माझा पास काढायचा बाकी होता. एक नजर समोरच्या खिडकी आणि बाईवर, एक नजर प्लॅटफॉर्म आणि ट्रेनवर, तर एक नजर ईंडिकेटर आणि घड्याळावर. टिक टिक काटे टाईमबॉम्बसारखे डोक्यात वाजत होते, तोच माझ्या मागची मुलगी मोठ्याने ओरडली......., शिऽऽऽट !!

तिचा आवाज कानावर पडायच्या एक मिलिसेकंद आधी अगदी तसाच एक आवाज कानावर आदळला होता.. शिट !!! पुढे पाहिले तर हसू आवरले नाही. खरे तर हसू, किळस, सहानुभूती अश्या बरेच भावना एकाचवेळी मनात दाटून आल्या. पण मुद्दामच मी त्यातले हसू चेहर्‍यावर आणले. त्या माणसाचा चेहरा अगदी सेल्फी काढण्यासारखा झाला होता. पुढे आलेल्या केसांच्या झुलपांना ओझरता स्पर्श करत, कपाळावर शिंतोडे उडवत, चष्याची काच बरबटवत, नाकाच्या शेंड्याचे चुंबन घेत एक पातळ तार हनुवटीपर्यंत येऊन लटकली होती. गुटूर गुटूर कबुतराने आपले काम केले होते. आणि अजूनही ते तिथेच वरच्या दांडीवर निवांत बसून होते. काय ती हिंमत!

थोड्यावेळापूर्वी मला त्या रांगेत घुसलेल्या माणसाशी हुज्जत घालायची हिंमत झाली नव्हती. किंबहुना त्याचा काही उपयोगही होणार नव्हता, झाल्यास माझाच आणखी वेळ फुकट जाणार होता. आणि हे त्याला देखील माहीत असल्याने परीस्थितीचा फायदा उचलत तो मध्ये घुसला होता. पण वरून आणखी कोणीतरी बघत होता. म्हणूनच तो जो सर्वात वर बसला आहे त्याने कबूतराचे रूप धारण करत वरूनच त्याला धडा शिकवला. अगदी असेच मनात आले.
त्याच वेळी दुसरा विचार मनात आला तो असा, जर तो माणूस रांगेत घुसला नसता तर त्या जागी मी उभा असतो आणि माझी शिकार झाली असती. ईथून तिथून कसाही विचार करता देव माझ्याच मदतीला धावून आला होता.

बस्स याच उपकाराची जाणीव म्हणून मी आयुष्यात पहिल्यांदाच श्रावण पाळायचा निर्णय घेतला आहे. कितपत जमते हे महिन्याभरात समजेलच. पण जर खरेच तो वर बसला असेल तर तोच हिंमत देईल आणि तोच तारून नेईल

(सत्यकथन)
- ऋन्मेष