सहजीवनातील गोडवा

मस्त.......... +१

@धनंजय भोसले, घरातले मायाजाळ वगैरे ठीकै, नॉर्मल भारतीय परिवारांत ते असतेच, पण आपण या जालात अजिबात गुरफटवून घ्यायचे नाही असे ठरवलेय आम्ही. डिटॅचमेंट मधे अटॅचमेंट असते एव्हढी गोष्ट समजली तर घरातील प्रत्येक सदस्याला मोकळेपणाने जगता येईल. ही आजच्या काळाची गरज आहे.भारतीय समाजात लोकं काय म्हणतील असा विचार करणे, पालकांनी मुलां चे इमोशनल ब्लॅकमेल करणे , वृद्धाश्रमात राहायला जाणे म्हंजे आपली स्थिती दयनीय झालीये या सेल्फ पिटीत गुरफटणे,अजिबात प्रॅक्टीकली विचार न करणे ,कॉमन आहे. हा खूप गंभीर विषय आहे, यावर विस्तृत चर्चा होणे गरजेचे आहे.
लिंबुटिंबु यावर वेगळा धागा काढणार होते.. लिंबुटिंबुजी कहाँ हो ????

छोट्या गावात खुपदा सगळे गाव मिळून वयस्कर माणसाची काळजी घेताना बघितलेय मी, पण शहरात शक्यच नसते. I remember the dialogue in Piku, where she says after certain age, old people can not look after themselves, they are to be kept alive. She does so much for him and that too with love, still I feel that she sacrifices a lot of her life pleasures for him. Though I have many loving family members, I would never want to be burden on them.

छान आहे !!

प्रसन्न लेखन . आवडलं

छान लेख.

वृद्धाश्रमातच का हा प्रश्न मलाही जरा पडलाच, पण वर्षू नील यांची पोस्ट अगदी पटली. हा विचार आणि मार्ग दाखवल्याबद्दल धन्यवाद.

माझी आईच्या तोंडून एक बरेचदा ऐकतो, वृद्ध जोडप्यांमध्ये बायको आधी गेली आणि नवरा मागे राहिला तर त्याचे जेवणखाण्याचे हाल होतात, सूनेवर अवलंबून राहावे लागते. त्यात काही जणांना तर साधी चहाही बनवता येत नाही. आजवर बायकोने बनवून दिलेली असते. पण तेच बाई असेल तर स्वतापुरते हवे तेव्हा बनवून खाता तरी येते.

उत्तम लेख!

वृद्धाश्रमाबद्दल जे नकारात्मक मत साधारण समाजात आहे त्याचा फेरविचार करण्याची वेळ आलेली आहे.

मुलं म्हातारपणी आपल्याकडे पाहाणार नाहीत म्हणून नव्हे, तर तिथलं आयुष्य खरोखरच जास्त समृद्ध आहे म्हणून. जर उत्तम वृद्धाश्रमाला भेट दिली (प्रेसेंट नव्हे, व्हिसिट) तर ही वस्तुस्थिती लक्षात येईल.

मस्त लेख. कैर्‍या, आंबे आणि वृद्धाश्रम सगळेच नीट जुळून आले आहे.
नव्या घरमालकांनी झाडे तोडू नयेत म्हणजे झाले.

सुन्दर लिखाण.
फार आवडले

अतिशय सुंदर लिखाण. त्याच्या सकारात्मकतेतच गोडी आहे.
माझे मामा आणि मामी वयाच्या पासष्टाव्या वर्षात परांजपे स्कीमच्या अथश्रीत १९९० साली राहण्या साठी गेले. त्यांच्या निर्णयास विरोध झाला , परंतु त्यांना जसे हवे तसे जगले, शेवट पर्यंत चांगली शुश्रूषा झाली.
मी सुध्दा अस निर्णय घेणार आहे- लवकरच!!

लेख आवडला.

मस्त लिहिलंय. खूप आवडलं.

लेख आवडला

>>>> सहजीवनातील गोडवा त्यांनी लावलेल्या आंब्याच्या झाडातील फळात सुद्धा उतरला हे जाणवल्याने मी मनोमन त्या दोघांनाही प्रणाम केला. <<<<
बाकी वर्णन वगैरे छान, पण हे पटले नाही अजिबात.
सहजीवनाचा काही अर्क "मुलाबाळांमधे उतरवता आला नाही' हे अपयशच म्हणावे लागेल. मुलाबाळांमधे सहजीवनाचा अर्थच उतरला नाही व वृद्धाश्रमात जावे लागले ही अपरिहार्यता होती.
त्या अपरिहार्यतेचे उदात्तीकरण होते असे वाटल्याने प्रतिसाद दिला.
याशिवाय, आज तरुण असलेल्यांनी, पोराबाळांकडे न बघता, नातेवाईक वगैरे बाजुला ठेवुन कसलीही नाती न बाळगता/जोपासता, सरळ उठुन चालु पडावे अन वृद्धाश्रमात जावे म्हणजे बाकिच्यांना त्यांची अडगळ होणार नाही, असे करण्याचा "सूप्त संदेशही" जाणवला, जो अमान्य.

सुंदर.

छान लिहिलंय. लेख आवडला

सुरेख लेख

सरळ उठुन चालु पडावे अन वृद्धाश्रमात जावे म्हणजे बाकिच्यांना त्यांची अडगळ होणार नाही, असे करण्याचा "सूप्त संदेशही" जाणवला, जो अमान्य.

<<
लिम्बाजी,
शुध्द भारतीय सांस्कृतिक वानप्रस्थाश्रम अमान्य???
अरेरे.
कुठे नेऊन ठेवाताय हिंदुत्व माझे..

छान लिहिलंय.

लिंबूटिंबू, पटले नाही.

लेखकाच्या आठवणीत हे काका-काकू दोघेच रहात होते. त्यांचे सहजीवन आनंदाचे होते. दोघेच आहेत म्हणून खंतावत नव्हते. हाच सहजीवनातला गोडवा. जो मागे राहील त्याने नातेवाईकांकडे न रहाता वृद्धाश्रमात रहायचे हा निर्णयही आधीच ठरवून घेतला होता. आधी स्वतंत्र रहात असाल तर जोडीदारामागे मुलाबाळांबरोबर रहाणे काहींना कठीण जाते/आवडत नाही. तडजोड म्हणून मुलांबरोबर रहाण्यापेक्षा स्वेच्छेने वृद्धाश्रमात रहाणे ठीकच. सहजीवनातला अर्क मुलांत उतरणे म्हणजे काय अपेक्षित आहे? आईवडीलांसारखे मुलांचे आपल्या जोडीदाराबरोबर आनंदाचे सहजीवन असणे की मागे राहीलेल्या पालकाच्या इच्छेचा आदर न करता त्यांनी आपल्या घरात सामावून जावे म्हणून आग्रही रहाणे?

इतरांनी तसेच करावे असे लेखात कुठे म्हटलेय?

स्वाती२+१०० अगदी हेच मनात आलं होतं..

स्वाती२+१

छान लिहिलंय