१०० विचार-मौक्तिके - अमेरिकेतील नाटकवाल्यांसाठी

हाहाहा जमलंय! additions पण भारी

तुमच्यात घरगुती लेव्हलवर आख्खे नाटक रेकॉर्ड करून ते मागे वाजवून नुसता अ अ अभिनय ओतायचा स्टेजवर अशी एक प्रथा नाही का?

आम्ही देसी स्टुडंटस इंडिया नाईटसाठी जे स्किट करायचो तिथे हाच फंडा असायचा.

बाकी इथे समांतर रंगभूमीवर थोडेफार काहीतरी करून मग परदेशात गेल्यावर देसी कम्युनिटीच्या नाटकवाल्यांच्यात मिसळताना/ नाटक करताना सुपरडुपर हिरवागार पोपट होतो असा आन्भव आहे.

नाही. सहसा तसे होत नाही. लोकंच बोलतात, पण मग बरेचदा काही लोकांना आठवत नाही आणि प्रॉम्पटरची कुजबूज पण इतक्या जोरात असू शकते की ती पहिल्या एक दोन रांगेत ऐकू येते.

ध म्मा ल !
अ‍ॅडिशन्सपण मस्त आहेत.

वाट्टेल ते, खूपच मस्त .....

अनेक गोष्टी कुठेही लागू होणार्‍या

मागील पानावरून पुढे चालू….
n+ 5 : मुळात नाटकामधे बॅकस्टेज नावाची एक संकल्पना असते ही गोष्ट सोयीस्कररित्या विसरून जावी. नाटकाशी संबंधीत प्रत्येक व्यकतीने स्टेजवरच असायला हवे असा आग्रह ( की अट्टाहास ) धरावा.
n+ 6 : पात्रांची निवड नाट्यवाचन वगैरे जुनाट आणि कालबाह्य पद्धतीने न करता, व्होटींग पद्धतीने करावी.
अ) यामधे कथानकाचा विचार न करता, प्रत्येक पानावर किती वाक्ये आहेत त्यानुसार प्रमुख, दुय्यम, तिय्यम भूमिका ठरवाव्यात, आणि "करीन तर प्रमुख भूमिका नाहीतर कोणतीच नाही" असा बाणेदारपणा अंगी बाळगावा
ब) ह्या व्होटींगमधे प्रमुख भूमिकेसाठी शक्यतो पहिले मत स्वतःला द्यावे, आणि अगदीच औदार्य दाखवत दुसरे मत स्वतःच्या 'बेटर हाफ' ला द्यावे. (आपला 'बेटर हाफ' त्या भूमीकेसाठी 'फारसा बेटर नसला' तरीही)

सगळ्यांनीच भारी अ‍ॅडीशन्स केल्या आहेत….

नी, भोगलीयेत ती रेकॉर्डेड नाटकंही

स्सॉलिड

खतरनाक लिहीले आहे :D. घराला बागेचे स्वरूप. आगगाडीचे डबे, प्रकाश योजना सगळे धमाल.

आपली पण ऑडिशन .... आपलं अ‍ॅडिशन :

* नाटक कोणतेही असो, त्याची प्रॅक्टिस व्यवस्थित सुरू असो वा नसो, त्याला समांतर असे (साग्र)संगित मानापमानाचे प्रयोग दणक्यात सुरू ठेवावेत. हे प्रयोग नाटकाच्या सुरवातीपासून सुरू करून ते थेट नाटक संपल्यानंतरही अनेक काळापर्यंत सुरू ठेवावेत. (हे प्रयोग जुन्या वाईनप्रमाणे पुढल्या वर्षीपर्यंत अधिकच मुरतात. ) संगित मानापमानामुळे मूळ नाटक हे अस्सल 'नाटक' म्हणून वठते.

मस्त !

जबरीच.

पहिली काही वाचनं Skype वर करावीत त्यानंतर कधीतरी ८ तालमी प्रत्यक्ष भेटून कराव्यात.

पुढे काही वर्षांनी स्वत:च्या नाटकाचा उल्लेख अगदी सहज करतोय अस दाखवत 'आमच्या त्या ह्या ह्या प्रयोगाला काय टाळ्या पडल्या होत्या... अमुक तमुक हॉल मध्ये झाला होता प्रयोग'

n+2 : जितकी पात्रे, तितक्या साठी स्टेजसमोर व्हिडियो कॅमेरे+कॅमरामनच्या भूमिकेत पात्रांचे Other half असावेत. त्यामुळे तितके तरी प्रेक्षक असतील याची खात्री होते, >>>>
+१११११११११
हे अनेक वेळा अनुभवलेलं आहे

खतरा अ‍ॅडिशन आहेत सगळ्यांच्याच

धमाल लिहिलंय!

>>गावाकडे मृत व्यक्तीच्या नावाने तेराव्याचे गावभोजन घालतात त्याप्रमाणे नाटक उरकल्यावर एक potluck घालावे.

मस्तच,

पण बी नी सांगितल्याप्रमाणे अमेरिकीतील अनिवासी मंडळानी सिंगापुर वाल्याकडे शिकायला हरकत नाही.

सिंगापुर मराठी मडळाचे अनुभव..

१> internet वर बुकिंग चालु झाल्यावर ते काही मिनिटात संपते. त्यामुळे लवकर तिकिट बुक करावे.
२> तिकिटाच्य पैसे भरलेली bank transfer चा screen shot जवळ ठेवावा . काही कारणानी जर प्रवेश मिळाला नाही तर bank transfer चा screen shot वर प्रवेश मिळतो.
३> नाटकाच्या दिवशी तिकिटे मिळणे अशक्य आहे. त्यामुळे ऐन वेळी नाटक बघायला जायचा विचार सुध्धा मनात आणु नये. ( black marketing ला बर्यापैकी स्कोप आहे).
४> मध्यन्तरात पळत जाउन वडे आणि चहा विकत घ्यावा. उशिरा गेल्यास काही मिळत नाही.
५> मागच्या वर्षाच्या नाटकाची DVD पाहिजे असल्यस लवकर जाउन विकत घ्यावी. संपल्यास मडळ जबाबदार नही.
६> नाटकाचा दुसरा प्रयोग होईलच असे नाही, त्यामुळे पहिल्या प्रयोगाचे बुकिंग ओपन झाल्यावर लगेच तिकिटे बुक करणे.

पण नाटक मात्र खुप चांगले असते अगदी शिवाजी नाट्यमंदिर किंवा बाल्गंधर्व सारखा दर्जा असतो

अगदी शिवाजी नाट्यमंदिर किंवा बाल्गंधर्व सारखा दर्जा असतो <<<
आता काय बोलावे!

काही 'आणभाविक किस्से'

'ईतना कौन देखता है यार, सब चलता है, अपनेही लोग है| वैसेभी हम सब बच्चोंके लिये ही तो करते है| हमे जो करना था, वह तो ईंडिया मे बहुत किया है|' - ही अटकपूर्व जामीनाची भुमिका घेऊन नाटक करावं.

नाटकाला सेट हवा म्हणून एका (अर्थात देसी) मॉटेल वाल्याकडून ३-४ प्लायवूड च्या अत्यंत जड फळ्या (क्वालिटीत तडजोड नाही) पांढर्या रंगात रंगवून घेतल्या आहेत. त्यातल्या २ फळ्यांना मधे चौरसाकृती खिडक्या कापल्या आहेत.

आता नाटक कुठलही असो, सेट एकच असतो (बाल-रामायण, गांधी-नेहरू, पशू-पक्षी कुणीही स्टेज वर असलं, तरी मागे ह्या ३ फळ्या).

ऐतिहासिक (गांधी-नेहरू वगैरे एकदम परफेक्ट. जाता-जाता संस्कार, झालच तर कुणाच्या भावना वगैरे दुखवत नाहीत आणी एखादा बारीक अंगकाठीचा आणी टक्कल असलेला माणूस - जो बरीच वर्षं तिथेच स्थायिक झालेला असल्यामुळे, त्याला सगळ्या कम्युनिटी अ‍ॅक्टिव्हीटीज मधे मानाचं स्थान असतं - असा, सहज उपलब्ध असतो.), बालनाट्य (पक्षी, झाडं, पण परत ह्यातून सुद्धा भरपूर संस्कार, विनोदी (ह्यातले संवाद हे उत्स्फुर्तपणे डेव्हलप करत न्यायचे असतात आणी स्वतःला जे विनोदी वाटेल, आणी समोरच्याची 'हेटाई' करत जे बोलता येईल, तेच स्टेज वरून बोलायचं असतं. अशी अनेक नाटकं पाहिल्यावर, केल्यावर (काही ईलाज नाही, एकदा नाटक्या नाव पडलं की दरवर्षी करावच लागतं) जीवाला गार वाटतं.

आम्ही (मी आणि माझा नवरा) इथल्या व्यावसायिक थिएटरमध्ये स्वतंत्रपणे (मंडळामार्फत नाही) नाटकं यशस्वीपणे करतो. सुरुवातीला सगळे अनुभव असेच होते. त्यातून शिकून दिग्दर्शक, निर्माता म्हणून आम्ही आमचे नियम पहिल्याच भेटीत समोर ठेवायला सुरुवात केली. आता आम्ही ’हीटलर’ आहोत सर्वांच्या दृष्टीने (मागून बोलताना) पण सगळं व्यवस्थित पार पडतं. त्यातले काही:
सराव दिलेल्या वेळेतच सुरु होईल. उशीरा आलात तर आधीचं जे गेलं असेल ते गेलं.
तुमच्या सूचना सरावाच्या मध्ये २० मिनिटं (त्यापेक्षा १ मिनिटंही जास्त नाही) असतात तेव्हा सांगाव्यात. तालमीत सांगू नयेत.
आपल्या मनाने स्वत:च्या आणि इतरांच्या संवाद, हालचालीमध्ये बदल केले तर पुन्हा ते बदलले जातील
आपण इथे खाण्यासाठी जमत नाही त्यामुळे फक्त चहाची सोय होईल :-).

हा आमच्या युद्धपातळीवर काम करत केलेल्या कामगिरीचा दुवा - https://marathiekankika.wordpress.com/

भारी लिहिलंय. सोफ्यामागच्या प्रॉम्प्टरबद्दल कोणी लिहिलं की नाही अजून?

'ईतना कौन देखता है यार, सब चलता है, <<
फेरफटका, या वाक्याचा कॉपीराइट आमच्या बॉलिवूडकडे आहे हां!

इथल्या व्यावसायिक थिएटरमध्ये <<
कुठल्या रेपर्टरीमधे आहात का?

नाही. मला म्हणायचं आहे जिथे व्यावसायिक नाटकं होतात तो रंगमंच (कारण मंडळं करतात ते नेहमी हायस्कूलचं स्टेज नाहीतर देवळाचं स्टेज असतं.)

भारीच

ओह ओके.

वरचे सगळे धमाल आहेच पण मला खरंच असा प्रश्न पडतो की अमेरिकेत आणि युरोपात इतके शिस्तबद्ध तरीही ब्रिलियंट थिएटर वेगवेगळ्या पातळ्यांवर घडत असते पण तिथे जाऊन आपले मराठी, नुसते मराठीच का बाकीचे देसी लोकही नाटक करताना इतके बेशिस्त आणि ढिसाळच का वागतात देशात असल्यासारखे?

भारी

कारण ते ’हौशी’ असतात. त्यामुळे हौसेखातर काहीही खपतं असं त्यांना वाटत असतं. आम्ही जेव्हा सांगतो की आपण तिकिटाचे पैसे घेतो तर पेक्षकांना जास्तीत जास्त चांगल्या दर्जाचं काहीतरी पाहायला मिळायला हवं तेव्हा ’हं प्रोफेशनल’ असं म्हणतात पण ते खिजवल्यासारखं असतं आम्ही काहीतरी गुन्हा करायला सांगत असल्यासारखं. मला सर्वात चीड येते ती इंग्लिश घालू या जास्तीत जास्त असा कलाकार आग्रह करतात तेव्हा.