जाडो की नर्म धुप

शनीवारचा दिवस. पहाटे ८ लाच उठलो. इच्छा नव्हती उठायची, पण "बाबा, भुक लागली" ऐकुन उठावच लागलं. बाहेर बघितलं तर धुकं असावं असं वाटत होतं. थंडीने बघुदा सुर्यदेवही झोपले असावे.

"रोज शाळा असते तेंव्हा जबरदस्तीने उठवावं लागते, अन आज मुद्दाम लौकर उठलास?" मी दुध गरम करत विचारलं. तो काय बोलणार बिचारा. एक कार घेउन त्याची खेळायला सुरुवातही झाली होती.

सकाळची कामे उरकली. झाडझुड, साफसफाई, तीही विकेंड स्पेशल. मुलांची तयारी, वगैरे होईपर्यंत बायकोचं काय चाललय याकडे लक्षच नव्हतं. किती वेळ झाला होता कुणास ठाउक. मध्येच मोबाईलवर बाहेरच तापमान बघितलं, ४ डीग्री... हम्म... बाहेर जाण्याचे सगळे बेत कँसल... घरात दिवसभर काय करणार? नविन चित्रपटही नाही कोणता....
अरे, हा सुगंध ओळखीचा वाटतोय... बघतो तर काय.... स्पेशल आलु-पराठे, तेही युपी स्टाईल ...
आणि गॅलरीत छानशी बसण्याची व्यवस्था. काचेची खिडकी बंद असुनही थोडसं थंड वाटतय, पण इटस ओके.
चलो पिकनिक ऐकुन मुलांना आणि मलाही उत्साह आला. लगेच जेवणाचा टेबल {खाली बसुन जेवता येईल असा}, मॅट, पेले, कप्स.... सगळी मांडामांड झाली. बाहेर बघितलं तर पांढरा शुभ्र बर्फ रेंगाळत पडत होता. आताशा सुर्याची किरणेही खिडकीतुन आत आली.
छान प्रसन्न वातावरण, सोबत आलु-पराठे, गरम चहाची किटली, आणि छोटीशी पिकनिक.....
नकळत माझ्या मनातले शब्द ओठावर आले,
जाडो की नर्म धुप और
आंगन मे बैठकर,
बैठे रहे तसव्वरे जाना के हुए ...

दिल ढूंढता है ....

अन कमाल सुर्यकिरणांची की माझ्या गाण्याची, की तिकडे तिच्या गालावर गुलाबी फुलं उमलले....