अ‍ॅनॅस्थेशिया....

या भूलतज्ञाना इतर डॉक्टर विनोदाने भुलेश्वर म्हनतात

धन्यवाद इब्लिस! अ‍ॅनास्थेशिऑलॉजिस्ट हा योग्य शब्द सांगितल्याबद्दल...मी लगेच चुकीची दुरूस्ती केलेय माझ्या आधीच्या प्रतिसादात.

शूम्पी +१

उत्तम लेख. उत्तम प्रतिसाद.

( इब्लीस यांनी लक्षात आणून दिल्याने प्रतिसाद संपादीत )

इब्लिस, मस्त पोस्ट.

असो,
मघा माझाही घोळ झाला होता. लेख न वाचताच तो डॉ. अशोक यांचा आहे असे समजून. हा लेख अशोक पाटील सरांचा आहेत. कोल्हापूरचे.
*
माझा पहिला प्रतिसाद थोडे अशुद्धलेखान बदलण्यासाठी संपादित करीत आहे.

मामा मस्त लेख

आवडला

मस्त लेख.

इब्लीस, तूमचा प्रतीसादही अगदी मस्त.

मस्त लेख!!
इब्लिस, तुमचा प्रतिसाद खूपच आवडला.

माझे सासरे भूलतज्ञ/अ‍ॅनास्थेशिऑलॉजिस्ट असल्याने त्यांच्याकडूनच मला कळले की अ‍ॅनॅस्थेशिया हा किती महत्वाचा भाग आहे. इब्लिस म्हणतात तसे, हे खरे ओ.आर.चे इन चार्ज! बाबाही हेच म्हणतात. पेशंटला जिवंत ठेवणे हे सर्वतोपरी भूलत्ज्ञाच्या हाती असते. मला अजिबात आयडिया नव्हती!! (माझ्या आठवणीत ते असंच बोलले होते, तपशील चुकले असतील तर चुभुद्याघ्या. मला वैद्यकिय ज्ञान नाहीये)..

मामा लेख भारी पण नुसतच स्टार्टर सारखा वाटला.
इब्लिसरावानी अजुन त्यात माहिती दिलीच आहे म्हणा.

अशोक, वेगळाच अनुभव ना !
इलिस, तूम्ही असे छान लिहिता, तेव्हा खुप आवडता !!

माझे कानाचे स्टॅपेडोक्टॉमी मात्र मला पुर्ण भूल न देता झाले होते. मामुली भूल दिली होती.
ऑपरेशनभर डॉक्टर माझ्याशी बोलत होते आणि मला उत्तरे देणे भाग होते. भूलतज्ञ माझा हात धरून बसल्या होत्या. वेदना सहन झाल्या नाहीत तर त्यांचा हात मी दाबायचा असे ठरले होते.

मी सगळे सहन केले पण ज्यावेळी दोन कानाना जोडणारी, तोल साधणारी ट्यूब पंक्चर केली, त्यावेळी मला
वाटले मी टेबलवरुन खाली पडणार. त्यावेळी त्यांचा हात मी दाबला. पण नंतर थोड्याच वेळात ऑपरेशन संपले व मी थिएटरमधून थेट वॉर्डमधे. रिकव्हरी रूममधे नाही.

इब्लीस धन्यवाद. प्रतिसाद देताना माझी चूक झाली. सुधारतोय
दोन्ही अशोकरावांबद्दल माहिती आहे. पण शीर्षक वाचल्यावर हे डॉ अशोक याच समजुतीने वाचला गेला.

माझ्या ऑपरेशनच्या वेळी मला खूपच भूक लागली होती आणि डॉ. पण उपमा वै. बद्दलच आपापसात बोलत होते.. तेन्व्हा भूल कधी दिली ते मला खाण्याच्या विचारात कळलच नाही.. :खिखि: बहुदा एक विन्जेक्शन दिले. जागी झाले तेन्व्हा जरासा खोकला आला असे आठवते.

हल्ली भारतातदेखिल एपिड्युरलचा पर्याय उपलब्ध आहे.. त्याचे दुष्परीणाम माहित नाहीत.. पण २ तास शांतता नक्की मिळते हे सांगू शकेन. त्यासाठी देखील भूलतज्ञ लागतात असे वाटते.

:पुन्हा भुलतज्ञांना ऑपरेशनसाठी भेटण्यास उत्सुक नसलेली बाहुली :

तिथे नेऊन, पुढची पायरी उतरून / चढून मृत्यूपर्यंत पोहोचू न देता अन एक पायरी वरच ठेवून तुम्हाला वेदनांनी तळमळू न देता तुमचे वेदनादायी आजार कापून टाकायला आमच्यासारख्या सर्जन्सना जे 'मोकळे रान' देतात, ते भूलतज्ञ! >>>

kiti perfect lihilay

अशोककाका आणि इब्लिस, तुम्ही दोघांनीही खुप मोलाचं लिहीलं आहे. खरोखर वरदान आहे हे. माणसांबरोबरच आता प्राण्यांसाठीपण. इतका महत्वाचा विषय आहे, तरी अनोळखी आणि दुर्लक्षित राहिलेला आहे. किरकोळ ते दुर्धर, सर्व वेदना भूल किती सुसह्य करते... सध्या मी माझ्या दातांच्या छोट्या-मोठ्या समस्या सोडवते आहे, ही भुलाबाई नसती तर काय झालं असतं या विचारानीच माझी गाळण उडते

इब्लीसजी (:) ) मस्त प्रतिसाद

मोतिबिंदूच्या शस्त्रक्रिया काही अतिशय निष्णात सर्जन भूल देणारे आयड्रॉप्स वापरून करतात. ही भूल काही मिनिटेच (१०-१५ मिनिटे बहुतेक) टिकते. त्यामुळे संपूर्ण शस्त्रक्रिया तेव्हड्या वेळात झालीच पाहिजे.

लेख आवडला. नर्मविनोदी शैलीत लिहिलंत तुम्ही; त्यामुळे तुमच्या दुखण्याचं विस्मरण झालं आम्हा वाचकांनाही!

लेख आवडला. नर्मविनोदी शैलीत लिहिलंत तुम्ही; त्यामुळे तुमच्या दुखण्याचं विस्मरण झालं आम्हा वाचकांनाही!

अतिशय हलक्याफुलक्या वातावरण निर्मितीतून तुम्ही तुमचा अनुभव मांडलात. आवडले. आणि अतिशय समयोचित ही.

सकारात्मक भावनाही भावली.

>> लेख आवडला. नर्मविनोदी शैलीत लिहिलंत तुम्ही; त्यामुळे तुमच्या दुखण्याचं विस्मरण झालं आम्हा वाचकांनाही!

सहमत आहे.
इब्लिस तुमचाही प्रतिसाद आवडला. नवीन माहिती कळाली. आभारी आहे.

लेख तर छान होताच पण इब्लिस ह्यांचा प्रतिसाद आवडला

इब्लिस डॉ. ची पोस्ट मस्तच - पण डॉ.नी अजून सविस्तर लिहावे असे मनापासून वाटले....

व्वा! छान माहितीपूर्ण लेख.
स्वता:च्या ऑपरेशनसंबंधी इतक्या तिर्‍हाइत नजरेने लिहिणं सोपं नाही. कारण मेंदू ऑपरेशन म्हटलं की माणूस आधीच अर्धा होत असणार!

आज वेळ मिळाला नीट वाचायला ... छान लिहिले आहे मामा.... खूप सकारात्मक द्रुष्टीकोन आहे तूमचा...

अशोक , अपघात, त्यातही साक्षात मेंदूवर शस्त्रक्रिया , त्यानंतरचे दु:सह कधी निराशादायकही वाटणारे उपचाराचे, औषधपाण्याचे न संपणारे सत्र या गोष्टी पचवून तुम्ही परतून आलात यात तुमच्या सकारात्म दृष्टीकोनाचा खूप मोठा भाग आहे. हा लेख लिहून तुम्ही अ‍ॅनास्थेशिआ बरोबरच या अनमोल वृत्तीचाही परिचय आम्हाला दिला आहे.
तलतचे गाणे तुम्हाला शुद्ध हरपण्याआधी ऐकायचे होते हा तुमच्या रसिकतेचा मोठा परिचय !
प्रतिसादही आवडले.

मस्त धागा लेख माहिती प्रतिसाद वगैरे वगैरे...

आणि स्वताचेही ३ भूल देण्याचे प्रसंग आठवले..

पहिले तर आपले साधेसे अपेंडीक्स ऑपरेशन, वय वर्षे धोक्याचे असल्याने तेव्हा तर ऑपरेशन थिएटरमधील लेडी डॉक्टरला पाहूनच भुललो होतो.. तरी त्या दुष्टांनी पाठीमागे कसलेसे ईजेक्शन खुपसून भुल दिलीच.. तेव्हाचे आठवतेय की माझ्या पोटावर, छातीवर सुई टोचून चेक करत होते की दुखण्याची जाणीव होतेय का म्हणून.. पहिल्यांदा टोचले तेव्हा दुखले... मी जसे म्हणालो की हो दुखले, तसे तो टोचणारा माणूस त्या लेडी डॉक्टरला म्हणाला, दुखतेय की याला.. तर ती संयम राखून उत्तरली, ठिक आहे, आताच तर ईंजेक्शन दिलेय, बघूया थोडा वेळ.. अन आपल्या हत्यारांची जुळवाजुळव करण्यात मग्न झाली.. मग पाचेक मिनिटांनी.. (किंवा कदाचित अर्ध्या-एक मिनिटानेही असेल, कारण ऑपरेशन टेबलवर प्रत्येक क्षण युगासमान भासतो).. तर मला बहुधा पुन्हा सुई टोचली आणि पुन्हा दुखले का आता म्हणून विचारले.. बहुधा म्हणालो कारण यावेळी सुई टोचल्याचे जाणवले नाही... पण मी सुद्धा हुशार, टोचले नसूनही मुद्दामच हो, थोडेसे टोचलेय म्हणालो.. रिस्क कशाला घ्या, नाही तर उगाच सुरू केली असती फटाफट माझी कापाकापी.. पण त्यानंतर पुन्हा टोचल्याचे आठवत नाही कारण मग माझे डोळे मिटले ते थेट वार्डातच उघडण्यासाठी... (पुढच्या अनुभवासाठी माझी फिर मिलेंगे भाईजान स्टोरी वाचा )

त्यानंतरचे दोन अनुभव कोलोनोस्कोपी केली होती तेव्हाचे.. कोलोनोस्कोपी म्हणजे ज्यात मलविसर्जनाच्या मार्गाद्वारे आत कॅमेरा घालून आतड्याचे फोटो घेऊन कुठे कुठे काय कापलेय करपलेय हे चेक करतात.. त्यात काय निघाले हे इथे महत्वाचे नाही, मात्र पहिल्यावेळी ज्या डॉक्टरकडे केली त्याच्याकडे अ‍ॅनेस्थेशिया द्यायच्या आधी माझ्याकडून काही झाले गेले तर जबाबदार नाही अश्या काहीश्या स्वरुपाच्या पेपरवर माझी सही घेतली.. आईशप्पथ, नाही म्हटले तरी खरेच जाम टरकली होती तेव्हा त्या पेपरवर साधीशी साईन करताना.. त्यानंतर अ‍ॅनेस्थेशिया हाताला लावलेल्या सलाईनमधून दिला अन लुडकलो बघता बघता.. पण बरोबर दिला नव्हता तो, कारण मध्येच मला शुद्ध आली आणि माझ्या आतवर आतड्यात कुठेतरी काहीतरी ढवळले जातेय असे जाणवून अस्वस्थ वाटू लागले अन किंचित व्हिवळलो देखील मी.. तसे डॉक्टरचे, "बस हा राजा, झाले झाले" असे काहीसे शब्द कानावर पडले अन पुन्हा शुद्ध हरपली ते जाग ५-६ तासांनीच आली.. त्यानंतर मात्र पुढचे चोवीस तास ना काही खाऊ शकलो ना पिऊ शकलो.. एक दोन प्रयत्नांचे उलट्यात रुपांतर झाले.. तेथील एका नर्सने मला सांगितले की अ‍ॅनेस्थेशिया उतरताना होते असे.. मी अजाण बालक, मुंडी हलवून गप्प बसलो..

मात्र त्यानंतर अ‍ॅनेस्थेशिया या प्रकारामुळे मी एकंदरीत कोलोनोस्कोपीचाच धसका घेतला... खरे तर या स्कोपीच्या आधी पोट पुर्ण साफ व्हावे म्हणून जमालगोट्यासारखे काम करणारे एखादे लिक्विड बाटल्या बाटल्या भरून प्यायचे असते आणि सात-आठ वेळा परसदारी पळायचे असते हा देखील एक नकोसाच वाटणारा अनुभव.. पण तरीही मला हलवले होते ते या न उतरलेल्या अ‍ॅनेस्थेशियानेच...

त्या कोलोनोस्कोपीत आजाराचे योग्य निदान झाले नाही.. म्हणजे मला खरे तर क्रॉंज नामक रोग झाला होता, पण तेव्हा त्या डॉक्टरांद्वारे आतड्याचा टी.बी. घोषित करण्यात आला. त्याच्या गोळ्या चालू झाल्या पण कोर्स पुर्ण करूनही तब्येत सुधारता सुधारत नव्हती म्हणून डॉक्टर बदलले.. यावेळी नशीबाने आधीच्यापेक्षा चांगले डॉक्टर सापडले, पण त्यांनीही रोगाचे निदान करायला कोलोनोस्कोपी करायला सांगितले.. अगोदर घेतलेल्या धसक्याने मी पहिली डेट चुकवली, पण नंतर याशिवाय पर्याय नाही म्हणून झालो तयार.. यावेळचा अनुभव मात्र कमालीचा सुखद किंवा सुसह्य होता म्हणा.. पुन्यांदा एकदा हाताला लावलेल्या सलाईनमधूनच काहीतरी आत सोडले आणि कधी गुंगीत गेलो हे माझे मलाच समजले नाही.. दुपारी तीनच्या दरम्यान सुरू झालेली स्कोपी, कधीतरी संपली असावी पण मला मात्र संध्याकाळी सहा-सातच्या दरम्यान जाग आली, ते मी स्वताहून उठून एकटा कोणाचाही आधार न घेता बाथरूमला जाऊन आलो.. नर्स अडवत असूनही, अजून थोडा वेळ आराम करायचा सल्ला देत असूनही, सोबत म्हणून आलेल्या बायकोला घेऊन निघालो देखील.. रिक्षा पकडून जवळच असलेल्या सासुरवाडीला पोहोचलो.. उलट्या-मळमळ वगैरे तर दूर, तिथे सासूबाईंनी केलेले कांदेपोहे मस्तपैकी हादडले.. पण त्यानंतर डोके जड झाले तसे झोपलो ते थेट दुसर्‍या दिवशी दुपारीच उठायला.. पण त्रास असा काही नाही.. बारा-चौदा तास ताणून देणे हे तर माझ्या सुखाच्या व्याख्येत मोडते.. एकंदरीत या चांगल्या अनुभवाने माझे पुढचे आयुष्य सुकर केले आहे कारण हा आजार बरा होणारा नसल्याने या कोलोनोस्कोपीज आता माझ्या नशिबी आयुष्यभर लिहिल्या आहेत.. अन अर्थातच अ‍ॅनेस्थेशियाचे अनुभवही

अशोकमामा धन्यवाद, आठवणी जागवल्यात आणि त्या कागदावर उतरवूनही बरे वाटले.. खरे तर आता विचार करतोय असे अ‍ॅनेस्थेशियापुरते न लिहिता आणखी सविस्तर या आठवणी लिहून काढाव्यात..

आणि हो, काळजी घ्या