राकेश ओमप्रकाश मेहरा, फरहान अख्तर आणि मिल्खा सिंग ह्या तिघांसाठी हा चित्रपट पाहायला गेलो. तिथे गेल्यावर दिसलं, मीच नाही शेकडो लोक आले होते, ह्याच तिघांसाठी. प्रवेशद्वाराबाहेर तोबा गर्दी होती. अशी गर्दी मी फक्त 'वाँटेड', 'एक था टायगर' ह्या सलमानपटांसाठी पाहिली होती. दरवाजा उघडण्यासाठी सगळेच आतुर होते. शर्यत सुरु होण्यापूर्वी 'गेट सेट गो' च्या वेळी सगळे स्पर्धक जसे असतात तसेच होते का? कदाचित ! कारण मी तर होतोच. दरवाजा उघडला. गर्दी इतकी होती की आम्ही - आई, बाबा, बायको, मी आणि मित्र विनायक - जागेवर पोहोचेपर्यंत नामावली सुरूही झाली.
वर्ष १९६०. रोम ऑलिम्पिक्सचे दृश्य. पिळदार शरीरयष्टीचा मिल्खा सिंग - द फ्लाईंग सिख - बाणासारखा सुटतो. पण फिनिशिंग लाईनजवळ आल्यावर, 'भाग मिल्खा भाग' च्या आरोळ्या मिल्खाला विचलित करतात. जुने काही तरी आठवते आणि शर्यतीतील लक्ष उडते. मिल्खा जिंकता जिंकता मागे पडतो, हरतो. देशभरात नैराश्य, संतापाची लाट येते. ही एक मोठी बातमी असते. 'मिल्खा हरला.' अशी चित्रपटाची रोमांचक सुरुवात होते. किंचितशी 'चक दे' ची आठवण होते. पण किंचितशीच आणि थोडा वेळच. कारण ह्या रोमांचक व वेगवान सुरुवातीनंतर चित्रपट पुन्हा हा वेग पकडत नाही. आपण 'भाग मिल्खा भाग' बघत असतो, पण मिल्खा रमतगमत चालतो. मध्येच थोडासा धावतो, पण लगेच पुन्हा थांबतो. संपूर्ण पुढचा प्रवास असाच 'थांबा - पहा - पुढे जा' आहे.
'मिल्खा सिंग' भारतीय क्रीडाजगतातील एक अविस्मरणीय व्यक्तिमत्व. आज क्रिकेटव्यक्तिरिक्त कुठल्याही क्षेत्रात भारताला अजिबात भाव मिळत नाही. पण एके काळचा हॉकीतला दादा भारत, त्याच काळात अभिमानाने एक खेलरत्न मिरवत होता. 'धावपटू मिल्खा सिंग'.
सध्याच्या पाकिस्तानातील मुलतान भागात मिल्खा सिंगचा जन्म होतो. फाळणीची भयंकर झळ लागलेल्या हजारो निरापराध कुटुंबांपैकी एक मिल्खाचं कुटुंब होतं. बालवयातच बेघर, अनाथ झालेला मिल्खा दिल्लीत आला. दिल्लीच्या गल्ल्यांत उलटसुलट धंदे करणारा मिल्खा सिंग एकेक पायरी चढत आंतरराष्ट्रीय ख्यातीचा धावपटू बनला. एक असामान्य प्रवास ! हाच प्रवास, त्यातील अनेक अडथळे, वळणे 'भाग मिल्खा भाग' मांडतो. अर्थातच ह्यात बऱ्यापैकी सूट घेऊन काही काल्पनिक भागही आहेच. ह्यातील काही काल्पनिक व सत्यकथन थरारक आहे, तर काही मनोरंजक. पण काही भाग दिग्दर्शकाला अपेक्षित थरार व मनोरंजन करण्यात कमी पडतो. काही भाग तर अगदीच अनावश्यक वाटतो. उदा. सोनम कपूरची व्यक्तिरेखा. कुठलाही आगा-पिछा न दाखवलेली ही व्यक्तिरेखा चित्रपटात येते आणि जाते. कहाणीत विशेष फरक पडत नाही. असे लहान-मोठे तुकडे मिल्खाला धावूच देत नाहीत. चित्रपटभर प्रेक्षक मिल्खाच्या वेगाची अपेक्षा करत राहातो. सव्वा तीन तास उलटून जातात, पण वेग सापडत नाही. सुरुवातीच्या दृश्यात मिल्खा हरतो आणि शेवटच्या दृश्यात चित्रपट. अगदीच शेवटचा वगैरे येत नाही, पण पदकही मिळत नाही व नैराश्य पदरी पडतं.
मिल्खा सिंगना ऑलिम्पिक पदक मिळालं नव्हतं. तरी त्यांची कामगिरी अद्वितीयच होती. ज्या परिस्थितीवर मात करून व जी मेहनत करून त्यांनी ऑलिम्पिकेतर स्पर्धांत भारताचं नाव केलं, ते निश्चितच 'क़ाबिल-ए-तारिफ़' होतंच. तद्वतच, चित्रपट चांगला असला तरी अपेक्षेइतका चांगला नसला तरी, 'मिल्खा' मन जिंकतो. फरहान अख्तरची मेहनत फक्त त्याच्या 'पॅक्स'वरूनच दिसत नाही. तर त्याची देहबोलीसुद्धा एखाद्या सैनिकाची व खेळाडूचीच वाटते. शर्यतींत धावणारा फरहान अख्तर खरोखर एखाद्या व्यावसायिक धावपटूसारखा, ते तंत्र समजून घेऊन, धावत असतो. त्याचं चालणं, बोलणं आणि आपल्या लक्ष्याला वाहून घेणं कधीच हे जाणवू देत नाही की हा 'फरहान अख्तर' आहे. आपण पूर्ण वेळ फक्त आणि फक्त 'मिल्खा'च पाहात असतो. तरुणपणी स्वतःच्या मूळ गावी आल्यावर हमसून हमसून रडणारा मिल्खा मात्र जरा कमी पडल्याचं प्रकर्षाने जाणवतं.
सोनम कपूर एका छोट्या व अनावश्यक भूमिकेत आहे. ती अभिनयाचा मनापासून प्रयत्न करते. पण ती 'मनापासून प्रयत्न करत आहे' हेच जाणवत राहतं.
दिव्या दत्ता ह्या गुणी अभिनेत्रीला अखेरीस बऱ्यापैकी वाव मिळाला आहे, ह्याचा मला खूप आनंद झाला. मिल्खावर आईसारखी माया करणारी मोठी बहिण तिने अप्रतिम साकारली आहे. तिचं प्रत्येक दृश्य ती जिंकते. दिग्दर्शक दिव्या दत्ता पडद्यावर असताना इतर कुणाला मुद्दामच जास्त वाव देत नाही. कारण इथे कदाचित फरहानचा मिल्खा कमी पडलाच असता. त्यामुळे जिथे जिथे दिव्या दत्ता आहे, तिथे तिथे ते ते दृश्य तिच्यावरच जणू एकवटलं आहे.
पवन मल्होत्रा हाही एक अत्यंत गुणी कलाकार. त्यालाही इथे बराच वाव मिळाला आहे. त्याच्यातला सैनिक त्याने खूप भावनिक बनवला आहे मात्र. दिव्या दत्ता आणि पवन मल्होत्रा निम्म्याहून अधिक दृश्यात गहिवरतात व गहिवरवतात.
इतर भूमिकांतून दिलीप ताहिलने साकारलेले पं. नेहरू लक्षात राहतात. फार काही काम नाहीये. पण एकदम डिट्टो वाटतात !
शंकर-एहसान-लॉयला बऱ्याच दिवसांनी ऐकलं का ? बहुतेक हो. हवन करेंगे, घुलमिल घुलमिल आणि रंगरेज ही गाणी छान आहेत. खासकरून 'घुलमिल घुलमिल' ऐकत असताना मनातल्या मनात आपण जरासं नाचूनही घेतो ! गाण्यांचे शब्द समजत नाहीत. पण आजकाल बहुतांश गाण्यांचं तसंच असतं !
राकेश मेहरा, आशुतोष गोवारीकर, संजय लीला भन्साळी अशी काही नावं आहेत ज्यांचे चित्रपट तीन - साडेतीन तास चालतातच. जातानाच त्याची मानसिक तयारी करून जायला हवे. ती कदाचित मी केली नव्हती म्हणून असेल पण मला असं वाटलं की इतपत कहाणी अडिच तासात सांगता येऊ शकली असती. फ्लॅशबॅक्समधून कहाणी उलगडत जाण्याचं तंत्र, कॅमेऱ्याचे विशिष्ट कोण मेहरा सुंदर वापरतात. त्यांची मेहनत व त्यांचं 'व्हिजन' दिसून येतं. पण ह्या सगळ्यावर चित्रपटाची लांबी व वेग मात करतात. चित्रपट अगदीच कंटाळवाणा नसला तरी कमी रंजक करतात.
संवाद लेखनाची बाजू ह्या चित्रपटात सगळ्यात कमकुवत असावी. हवा तर अशी होती की काही वादग्रस्त संवाद आहेत. पण एकही ओळ लक्षात राहात नाही. सपक संवादांमुळेही अपेक्षित नाट्यनिर्मिती काही ठिकाणी मार खाते.
एखादा अंतिम सामना, आपल्या आवडीच्या संघ जिंकतो. निकाल आपल्या पसंतीचा लागतो, पण सामन्यात रंजकता कमी असते. अगदीच एकतर्फी झाला असतो. अश्या सामन्याने जितका आनंद मिळतो; तितका आनंद 'भामिभा' देतो.
रेटिंग - * * *
http://www.ranjeetparadkar.com/2013/07/bhaag-milkha-bhaag-movie-review.html
now about movie review- my
now about movie review- my opinion :
रसप यांना मूवी कळला नाही असे माझे ठाम मत आहे… हि सत्य घटने वर आधारित मूवी आहे… रसप यांना शेवटची शर्यत आवडली नाही कारण ती एकतर्फी आहे… म्हणजे मसाला टाकला असता कि शेवटपर्यंत मिल्खा मागे असतो आणि शेवटच्या ५ सेकंद मध्ये पुढे जातो आणि जिंकतो असा असता तर रसप ना आवडला असत…
आणि सोनम कपूर ची व्यक्तिरेखा रसप यांना कळली नाही … अनावश्यक वगैरे नाही आहे … तो मूवी चा महत्वाचा टर्निंग पौईट आहे…
नंदिनी यांचा रिव्यू मला व्यवस्थित वाटला … छान लिहिला आहे …
नंदिनी यांचा रिव्यू मला
नंदिनी यांचा रिव्यू मला व्यवस्थित वाटला … छान लिहिला आहे …>>>>>>>>>>>> +११११११११
रसप, तुमच लिखाण पटल. माझा
रसप, तुमच लिखाण पटल. माझा अनुभव हि अगदि असाच आहे. तीन तास खुप अति झालय. काहितरि राहिलय अपुर्ण अस वाटल. काहि अनावश्यक भाग आहेत, सोनम, rebecca(austrailian) आणि ईतर बरेच.>>>>>>++१०००००००
फरहान अख्तरने अप्रतिम अभिनय केलाय....
मला हे परिक्षण तितकंस नाही
मला हे परिक्षण तितकंस नाही आवडलं
अर्थातच त्याने रणजीतला काहीही फरक पडत नाही तरीही
एक मत लिहीत आहे. पटले तर बघा.
एक मत लिहीत आहे. पटले तर बघा.
कलाकृतीबाबत मतप्रदर्शन करण्याचे भिन्न प्रकार असतात.
१. निव्वळ वैयक्तीक मतप्रदर्शन - ज्यात आवड निवड महत्वाची ठरते.
२. परिचय - कलाकृतीच्या विविध अंगांचा परिचय, वैयक्तीक आवड निवड यांची नोंद करणे आणि शिवाय निरपेक्षपणे काही बाबी लिहिणे!
३. रसग्रहण - यातही आवड निवड महत्वाची ठरते. पण यात महत्वाचा भाग हा असतो की कलाकृतीतील नेमकी सौंदर्यस्थळे नमूद करणे व त्यांचे उचित अभिव्यक्तीतून व नेमक्या लांबीत वर्णन करणे! यामुळे ही एक प्रकारची जाहिरातही वाटू शकते. मात्र, ज्यांची आवड निवड सहसा समान असते अश्यांसाठी असे रसग्रहण वाचणे हा एक रंजक अनुभव ठरू शकतो. जसे अमिताभ बच्चन, तेंडुलकर यांचा महिमा वेगवेगळ्या माध्यमांद्वारे व व्यक्तींद्वारे कितीहीवेळा वाचायला, ऐकायला मिळाला तरी काहींना ते भावतेच. मग भले त्यात 'जंजीरपासून एका महान अभिनेत्याचे युग सुरू झाले' वगैरे नेहमीचीच विधाने असली तरीही!
४. परिक्षण - आवडीनिवडीचा प्रभाव यावर पडत असला तरी तटस्थपणे करण्याची गोष्ट! यात चांगले, वाईट, घातक, सहाय्यकारक, वाम, वास्तविकता, कलाकृती ही काळाची गरज आहे किंवा नाही वगैरे बाबींचा आढावा घेतला जातो. जसे, एक दुजे के लिये मधील शेवटची आत्महत्या अनेक प्रेमी युगुलांना आत्महत्येसाठी प्रोत्साहीत करत असे. एक तीव्रतेने ओतप्रोत अशी प्रेमकथा म्हणून ती कथा कितीही श्रेष्ठ असली तरीही समाजासाठी, समाजाच्या तात्कालीन मानसिकतेसाठी घातक होती, त्यामुळे वाममार्ग अवलंबण्यास सुचवणारी होती व त्या काळाचीच नव्हे तर कोणत्याच काळाची गरज नसलेली कथा होती. (निदान कथेचा शेवट तसा होता). पण त्याचवेळी, चित्रपट निघाला नसता तरीही आत्महत्या करणारी युगुले दिसू शकली असतीच. म्हणजे, एक कथा म्हणून ती श्रेष्ठ होती. प्रेमभावनेतून आयुष्याचा त्याग करण्याची परमोच्च पातळी गाठली गेलेली दाखवली होती. मग हे चांगले की वाईट, याबाबत तटस्थ भाष्य करणे हे परिक्षणाचा भाग ठरेल.
५. समीक्षा - समीक्षेचे अनेक प्रकार असतातच पुन्हा, पण सर्वसाधारणपणे हा शब्द वापरायचे ठरवल्यास समीक्षेमध्ये इतर कलाकृतींशी तुलना, विशिष्ट कलाकृतीमुळे त्या क्षेत्राच्या दर्जात झालेला विकास, अभिरुचीतील बदलांची प्रक्रिया, समाजमनावर होऊ शकणारे परिणाम, कलाकृतीतील संदेशाची मानवतेच्या कसोटीवर पडताळणी वगैरे अनेक बाबी येऊ शकतील. (पुन्हा समीक्षेवरही आवडी निवडीचा - क्षुल्लक का होईना - प्रभाव राहू शकतो, पण राहू नये असे अपेक्षित).
रसप व नंदिनी या दोघांचे लेख हे मुद्दा क्रमांक एक व दोन या प्रकारात मोडतात असे वाटते. त्यामुळे, निव्वळ एकाच कलाकृतीवर एकाच कालावधीत आलेले लेख असल्यामुळे होऊ शकणारी नैसर्गीक तुलना काहीकाळ पूर्वग्रहांसहित बाजूला ठेवलीच, तर दोन्ही लेखांवर आवडी निवडीचा प्रभाव असणे व परिचयात्मक लेख असणे यापलीकडे या लेखांचे वेगळे स्थान नसावे असे वाटते.
बाकी नेहमीप्रमाणे चु भु द्या घ्या
वर्षादेसाई
वर्षादेसाई -
rebecca(austrailian) अनावश्यक कशी? मिल्खा चे लक्ष विचलित होऊन शर्यत हरण्याचे कारण आहे ती … त्याचे सरावात लक्ष कमी आणि तिच्याकडे जास्त असते… कदाचित चुंबन दृष्य मुळे तुम्हाला ते पात्र आवडले नसावे । पण ती कथेची गरज आहे …
सोनम चे पात्र अनावश्यक कसे म्हणताय सगळे … सोनम मुळे तर तो चोरी सोडून सैन्यात जातो …काय बघतात मूवी मध्ये काय माहित !
बेफ़िकीर - मला पटले !!! तुम्ही बरोबर आहात
रसप जी, मी 'दुनियादारी'च्या
रसप जी, मी 'दुनियादारी'च्या तुमच्या समीक्षेची वाट पाहतीये.
कार्ल ल्युईस हा विश्वविख्यात
कार्ल ल्युईस हा विश्वविख्यात धावपटू भामिभा पाहून प्रभावित झाला. ज्या परिस्थितीशी संघर्ष करून मिल्खाने यश मिळवलं ते मला महत्वाचं वाटतं असं त्याने म्हटलंय. मिल्खासिंह यांना फोन करून एक भेटवस्तूही पाठवली आहे. जो जिता वोही सिकंदर हा कदा भारतात खेळ या विषयाची आवड निर्माण करणारा पहिला व्यावसायिक सिनेमा असावा. त्यात एक काल्पनिक कथा आहे आणि येस्स मांडणीत कधीही भामिभा पेक्षा तो उजवा आहे. पण इथे आपण एक सत्यकथा पाहत असतो याची जाणिव असते. देशप्रेमाची भावना उचंबळवणारे अनेक प्रसंग अपेक्षित परिणाम साधतात. फरहान अख्तरने भूमिकेला संपूर्ण न्याय दिला आहे. विशेष म्हणजे प्रकाश राजला छोटी भूमिका मिळूनही अतिशय सुंदर काम केलंय त्याने. अभिनय सर्वांचाच सुंदर आहे.
मिल्खासिंह यांनी विश्वविक्रम तोडला हा या कथेचा कळसाध्याय असायला हवा होता. पण या प्रसंगापेक्षा दिग्दर्शकाने आपलं संपूर्ण कौशल्य दंगल आणि फाळणीचे सीन्स प्रभावी करण्यात खर्च केलंय. मिल्खाचं पाकिस्तानात जाणं न जाणं, त्याचा मेंटल ब्लॉक हा भाग फ्लॅशबॅकच्या माध्यमातून ठराविक अंतराने हॅमर होत राहतो. त्यामुळं एका धावपटूची ही कहाणी न राहता फाळणीच्या जखमांना स्पर्श करणारं आणि कथेवर हावी होऊ पाहणारं प्रचारकी उपकथानक सांगणारी ही कहाणी बनते. पण हा सिनेमाचा दोषही म्हणता येत नाही इतका तो भाग प्रभावीपणे मांडला गेला आहे. भारत पाकिस्तान मैत्री सामन्याला भारत पाकिस्तान सामन्याचं स्वरूप आणलं गेलं आहे. इथे ना विश्वविक्रम बनतो, ना कुठलं पदक मिळतं हे खरंच. पण कथेच्या ओघात शेवट उत्तम रितीने समेवर येतो.
सुरुवातीला मिल्खासि़ह यांचं चौथ्या क्रमांकावर येणं आणि त्यानंतर त्यांचे फोटो जाळल्याची दृश्य दाखवणं हे इतिहासाला धरून आहे का कळत नाही. विश्वविक्रम आणि ऑलिंपिक मधे वैयक्तिक कामगिरीमधे कुठल्याही भारतियाची सर्वोत्कृष्ट कामगिरी हीच आजवर मिल्खासिंह यांची ओळख होती. थोडक्यात कांस्य हुकल्याची चुटपुट जरी होती तरी अभिमानास्पद अशीच कामगिरी होती असं वाटतं.
सिनेगृहातून बाहेर येताना एक चांगला अनुभव गाठीशी बाळगून आपण बाहेर पडतो यात शंका नाही. मुलांसाठी हा सिनेमा नक्की प्रेरणादायी आहे. त्या दृष्टीनं प्रणयदृश्यांना अजूनही कात्री लावता आली असती तर बरं झालं असतं.
झीटा, तुमच्या प्रश्नांची
झीटा, तुमच्या प्रश्नांची उत्तरे या मुलाखतीत मिळतील.
http://www.indianexpress.com/news/-before-leaving-this-world-i-want-to-s...
I know you have relived that moment a million times.
I was coming from the Rome Olympics. I had won 77 of the 80 races, and the whole world was sure that if anyone won the 400 metres race, it'll be Singh from India. But it was sheer bad luck, mine and India's, that I couldn't win a medal there.
http://www.ndtv.com/video/player/walk-the-talk/walk-the-talk-with-milkha...
थँक्स भरत. पाहतो मुलाखत.
थँक्स भरत. पाहतो मुलाखत.
अतिशय सुंदर आहे हा सिनेमा,
अतिशय सुंदर आहे हा सिनेमा, १००% worth watching.
कुठेतरी काहीतरी कमी राहिली आहे रसप यांच्याकडून, किंवा आवड आपली आपली...
गैरसमज नसावा प्लीज
ऑलिंपिक मधे वैयक्तिक
ऑलिंपिक मधे वैयक्तिक कामगिरीमधे कुठल्याही भारतियाची सर्वोत्कृष्ट कामगिरी >>> या वाक्यात सुधारणा करतो.
ऑलिंपिक मधे अ‍ॅथलेटिक्समध्ये कुठल्याही भारतियाची सर्वोत्कृष्ट कामगिरी - असे हवेय.
१९५२ साली खाशाबा जाधव यांनी हेलिसिंकी ऑलिंपिक मध्ये कांस्यपदक मिळवले होते. क्षमस्व
अरे वा, हा इतका मोठा बाफ
अरे वा, हा इतका मोठा बाफ वाचायचा राहिला होता.
मला बेफिकीर यांची वरची पोस्ट पटली.
कला आणि शास्त्र वाचून खूप गंमत वाटली. भारी आहे पोस्ट.
चित्रपट केव्हातरी टिव्हीवर येईल तेव्हाच बघायला मिळायची शक्यता आहे.
एकदम मस्त सिनेमा!
एकदम मस्त सिनेमा!
मला चित्रपट खुप आवडला, फरहान
मला चित्रपट खुप आवडला, फरहान तर ग्रेट आहेच पण इतर सगळ्याच पात्रांनी आपल्या भुमिका चोख वठवल्या आहेत.
क्रिकेट एके क्रिकेट मध्ये अडकलेल्या आजच्या पिढीला हा चित्रपट महत्वाचा बोध देऊन जातो. आयपीलच्या धिंगाण्यात आपण मिल्खा सिंग सारख्या अनेक महान क्रिडापटूंना आपण विसरलो आहोत. त्यांची मेहनत, देशप्रेम, जिद्द, चिकाटी प्रभावीपणे माडंली आहे हेच "भाग मिल्खा भाग" यश. चित्रपट कुठेच प्रेमकथा किंवा क्रिडापट न वाटता मिल्खाच व्यक्तीमत्व रेखाटत जातो. भुत आणि वर्तमान हळुवार मिल्खाला घडवत जातात, प्रत्येक घटनेतून मिल्खा उलघडत जातो, काही हळुवार सिन आपल्याल मिल्खाशी एकरुप व्हायला वेळ देतात.
परिक्षण लिहायच म्हणुन चित्रपट पाहु नये, तो आधी पहावा आणि मग परिक्षण लिहाव.
रसप तुमचा रिव्हू आवडला, मुद्देसुद विषेश टिप्पण्या आवडल्या, चित्रपटा सारखे परीक्षण देखिल वयक्तीक आवडी-निवडीत अडकले आहे
मला खुप आवडला, मिल्खा सिंगला अनेक प्रणाम... प्रचंड स्फुर्तीदायी चित्रपट!!!
मतप्रदर्शन, परिचय, रसग्रहण,
मतप्रदर्शन, परिचय, रसग्रहण, परीक्षण आणि समीक्षण यांचे अर्थ विशद करून सांगितल्याबद्दल बेफिकीर यांचे आभार!
-गा.पै.
जबराट मुव्ही......मलातर खुप
जबराट मुव्ही......मलातर खुप खुप आवडला....जेव्हा आर्मी त सांगितलं जातं की रेस जो जिंकेल त्याला रोज दुध मिळेल तेव्हा परेड मधे उभं असताना मिल्खा च्या डोळ्यात जे भाव उमटतात ते फरहान ने जबर्दस्त पकडले आहेत....मुव्ही पाहिल्यापासुन फर्हान माझा फेव्रेट झाला आहे....तो लहान मिल्खा पण मस्त आहे.....आणि या दोन मुलींमुळेच तर त्याच्या आयुष्याला वळण मिळतं....त्यांची गरज तर होती च कथेत....बिरो मुळे तो बुरे काम सोडतो....आणि त्या फिरंग मुली मुळे त्याचा फोकस कमी होउन तो हरतो....त्या मुळे त्याला एक चपराक बसते की या गोष्टींमधे अडकल्याने मी हरलो....म्हणुन अधिक जोमाने मेहनत करुन तो अव्वल येतो....
थियेटर मधे लोकांनी स्टँडींग ओवेशन दिली........:)
Pages