भक्ति, ज्ञान आणी योग्य प्रयत्न . . . . रामकृष्ण परमहंस

मस्तच, वंदन रामकृष्ण परमहंस यांना.

सॉक्रेटिसच्या नावानेही ही गोष्ट ऐकली आहे.

http://my.englishclub.com/profiles/blogs/story-about-success-socrates

परमहंस आणि सॉक्रेटिस एकाच शाळेत शिकत होते वाटतं .....

उद्या हीच गोष्ट मोदी आणि अडवाणी अशी पात्रे घेऊनही सांगता येईल.

रूपककथा किंवा बोधकथा थोड्याफार फरकाने सर्वत्र असतात. ती जशीच्या तशी घ्यायची नसते. मला आवडली ही कथा.

चित्रकथाच परब्रह्म यानी उभी केली आहे. कथा इथल्या मुशीतील आहे की परक्या.... असा वादाचा मुद्दा होऊ नये वा तसा दाखविण्याचा प्रयत्नही करू नये. शेवटी महात्म्यांच्या {कुठला ते महत्वाचे नाही} कथांना एक प्रकारचे असे गोंदण असते की त्यापासून सर्वसामान्यांनी योग्य तो बोध घ्यावा. मग त्या कथा हिंदु विभूतींच्या असोत वा मुस्लिम वा ख्रिश्चन.

बिरबलच्या कथात बादशहा अगदीच येडबंबू दाखविला जातो आणि आपण त्याला हसतो. प्रत्यक्षात बिरबल हे पात्र अस्तित्वात तरी होते की नाही याबद्दल चर्चांवर चर्चा घडू शकतात. पण त्यात भाग घेण्यापेक्षा तशा रुपककथा वा बोधकथेपासून आपण काय घ्यावे इतपतच महत्वाचे आहे.

वरील कथेत रामकृष्ण परमहंस यांच्या शिकवणीबद्दलही असेच म्हणावे लागेल.

अशोक पाटील

नमस्कार परब्रम्ह ,

छान कथा सांगीतलीत, परमहंस ह्या पदापर्यंत पोहोचलेल्या एका विभुती बद्दल.

असेच एकदा निरुपण करताना किर्तनकार बुवांनी श्री ज्ञानदेव माऊली बद्दल एक गोष्ट
सांगितली होती त्याची आठवण झाली.

चांगदेव महाराज वय वर्षे ४५०, स्वता: ज्ञानेश्वरांच्या भेटीला येणार म्हणून पत्र लिहायला बसले. काही केल्या
पत्राचा मायना जमेना, परम पुज्य लिहाव तर ज्ञानदेवांच वय फार कोवळ, आणि चिरंजीव लिहावे तर
ज्ञानदेवांची महती फार, शेवटी चांगदेवानी कोर पत्रच पाठवल. पत्र हातात पडताच ज्ञानदेव हसून म्हणाले
चांगदेव ४५० वर्षांनंतरही कोरा तो कोराच राहीला !!

४५० वर्षे वय असलेले चांगदेव महाराज हटयोगी होते. "हटयोगी" ज्यांची सत्ता सर्व सजिवांवर चालते.
ज्ञानदेवांना भेटायला निघाले ते वाघावर बसूनच. चांगदेव आपल्याला भेटायला येताहेत म्हंटल्यावर ज्ञानदेवांनाही त्याच स्वागत करायला गावाच्या वेशीवर जाणे भाग होते. ज्ञानदेव आपल्या भावंडा समवेत
भिंत्तीवर बसले आणि आपल्या सामर्थ्याने त्या भिंतीलाच वाहन बनवले. भिंत्तीवर बसुन ज्ञानदेव चांगदेवांच्या स्वागताला गावच्या वेशीवर पोहोचले.

ज्ञानदेवांना त्या स्वरुपात बघताच चांगदेव ज्ञानदेवांच्या चरणी लागले.
ज्याची सत्ता सजिवासकट भिंत्ती सारख्या निर्जिवावर ही चालते त्याचे योग सामर्थ ते काय ?

चांगदेवांना ज्ञानदेव जसे कळले असे आपल्याला कधी कळतील ?

फार छान बोधकथा परब्रह्म जी .

योग्यानी ईश्वर प्राप्ती साठीच सिद्धि-साधना करावी . योग्यानी सिद्धि जरूर प्राप्त कराव्यात. सिद्धि या मोक्षमार्गा वरच्या अडचणी आहेत, असे जरी काहींचे मत असले तरी तसे नसावे .

याचे कारण असे की सामान्य लोकांना अध्यात्म आणि सिद्धि म्हणजे काय ते माहीत नसते, अशा वेळी काही वामाचारी /तांत्रिक साधक सिदधींचा गैरवापर करून अनेक निष्पाप निरपराध व्यक्तींना नाडत असतात . अशा वेळी योगीजनांनी आपल्या यौगिक सिदधींचा वापर करून दुष्ट शक्तींना पराभूत करावयाचे असते .

आज समाजात असे अनेक खोटे गुरु शिष्यांच्या भवसागरात अडचणी आणून त्यातून आपला स्वार्थ साधत आहेत . शिष्यांना दीक्षा/ साधना यांच्या भ्रामक स्वप्नजालात आणि मोहमायेत अडकवून आपला कावेबाज पणा बेमालूम पणे वठवत आहेत .

-संदर्भ कुंडलिनी साक्षात्कार आणि अनुभूति -लेखिका माता निर्मलादेवी

परब्रम्ह,

ही तुमची स्वरचित कथा आहे का?

(नसल्यास 'झेन कथांप्रमाणे' 'तत्वज्ञान' या सदरात देऊ शकाल बहुतेक, असे वाटल्यामुळे विचारले).

(अवांतर - बाकी या कथेत 'धार्मिक' काय आहे?)

बाकी या कथेत 'धार्मिक' काय आहे?

तत्त्वज्ञान असेच म्हणावे की दर्शन (दार्शनिक) हे नक्की माहीत नाही
पण बहुधा ही कथा मी आधीही ऐकल्याचे मला आठवते
आपण ही छान प्रकारे कथन केलीत
ही सत्यकथा असावी असा माझा विश्वास आहे

बाकी इश्वरप्राप्तीसाठी काय तळमळ असावी व कसे प्रयत्न असावेत ह्याचा माझा वैयक्तिक आयुष्यात जो विचार आहे तोच पुन्हा या कथेतून बोधरूपाने मला घेता येतो आहे हेच मझ्याकरता महत्त्वाचे बाकी काहीही महत्त्वाचे वाटत नाही

धन्यवाद परब्रम्ह

परब्रम्ह ,

चांगदेवा सारखे ज्ञानदेव मला कळले नाहीत अस म्हणायचे आहे.

तुम्हाबद्दल मी कसे काय बोलणार ?

नमस्कार परब्रम्ह ,

छान कथा सांगीतलीत
नमस्कार स्वामिजी,
>>>आज समाजात असे अनेक खोटे गुरु शिष्यांच्या भवसागरात अडचणी आणून त्यातून आपला स्वार्थ साधत आहेत . शिष्यांना दीक्षा/ साधना यांच्या भ्रामक स्वप्नजालात आणि मोहमायेत अडकवून आपला कावेबाज पणा बेमालूम पणे वठवत आहेत .<<<
आपण म्हणता ते योग्यच आहे. आज तर सगळा बाजार भरला आहे. वीट येतो सगळ्याचा . पण आजही समाजात असेही गुरु आहेत जे तुमचा पाया/तयारी घट्ट ( foundetion) झालेशिवाय तुम्हाला दीक्षा/ साधना/अनुग्रह काहीही देत नाहीत. फक्त असे गुरु स्वतः समोर कधीच येत नाहीत. जेंव्हा तुमची तयारी योग्य
प्रमाणे होते तेंव्हांच ते तुम्हाला जवळ करतात.

परब्रम्ह,
आपली लेखनशैली अप्रतिम आहेच. ही रूपककथा खुप चांगली आहे.

रोचक कथा आहे.

या अशा बोधकथांनी , किंवा बाळबोधकथांनी, नक्की काय साधते असा प्रश्न मला लहानपणापासून पडत आला आहे. फक्त त्यातला मेसेज वाचा, बोधकथानायकाची (प्रस्तुत कथेत परमहंस) महती मनात ठसवा आणि पुढे जा. मग ती कथा ऑथेंटिक नाही असे एखाद्याने दाखवले तरीही स्वतःच्या बुद्धीला संदेहग्रस्त करू नका. याने काय साधते नक्की?

जेव्हढा प्रयत्न तुम्ही तुमचा प्राण वाचविण्यासाठी आणी ज्या एकाग्रतेने तुमची सर्व गात्रे आणी बुद्धी पणाला लावुन केलेत ना ? तसेच आणी तितकेच प्रयत्न ह्या सिद्धी प्राप्तिकरता न करुन जर सरळ भगवंताला प्राप्त करण्यासाठी केले असतेत ना . . . . .
तर शेकडो वर्षे तो आधीच तुम्हाला मिळाला असता . . . . !

असे परमहंस म्हणतात, आणि कथा संपते. बोला जैजैरामकृष्णहरी.
हाच मेसेज एखाद्याला प्राण कंठाशी न आणता सरळपणेही देता आला असता किंवा कसे हा मुद्दा तूर्त आपण बाजूला ठेऊ. पण "पुढे काय झाले?" असा प्रश्न तुम्हाला कोणाला पडत नाही का? तो एनॉनिमस साधू कोण होता, त्याने रामकृष्णांचे पाय अश्रूंनी धुऊन झाल्यानंतर त्यांचा उपदेश आचरणात आणला का? तो तसा आणल्याने त्याला ईश्वराचे दर्शन झाले का?
झाले असल्यास ईश्वराचे सदेह दर्शन घेणारा रामकृष्णांसारखा दुसरा पुण्यवान महायोगी आपल्याला नावानेही ठाऊक असू नये असे का झाले?
त्याला एवढे करून ईश्वराचे दर्शन झालेच नसेल, तर वॉज इट वर्थ इट?

असे प्रश्न पडतात. पडावेत.

बाकी रामकृष्ण परमहंस हे एक ओव्हररेटेड गृहस्थ आहेत असे माझे मत आहे.

बाकी रामकृष्ण परमहंस हे एक ओव्हररेटेड गृहस्थ आहेत असे माझे मत आहे.<<<

(माझे हासणे हे सहमती मानले जाऊ नये व असहमतीही)

परब्रम्ह जी सप्रेम नमस्कार .
रामकृष्ण परमहंस एक महान जगदंबेचे भक्त.
जे कि सर्वच स्त्रियांमध्ये (एखादी वेश्या असेल इतकेच काय तर स्वत:च्या पत्नी मध्ये सुद्धा ) जगदंबेला पहात असत .त्या आदी शक्तीच्याच कृपेने ते स्वामी विवेकानंद यांच्या सारखे महान शिष्य घडवु शकले.
अशा या महान सत् पुरुषा च्या,चरणी कोटी कोटी प्रणाम.
परम हंसाच्या ,चरणी कोटी कोटी प्रणाम.
( परम हंस – मनुष्य जन्मताच लज्जा,घृणा,भय,कुल,शील,जात,मान,अभिमान, या अष्ट पाशाच्या आधीन होण्याकडे वाटचाल करू लागतो .परमेश्वराने जन्मताच निरागसता दिलेली असते .मनुष्य मात्र या अष्ट पाशापाई निरागसता हरवून बसतो. निरागसता असल्यासच परमेश्वराचे दर्शन होते .जो या अष्ट पशापासून स्वत:ला वेगळे ठेवण्यात यशस्वी होतो त्यालाच परमहंस म्हणतात.परमेश्वराकडे लहान मुल होऊन जावे .तू आई मी तुझे लेकरू हाच भाव अष्ट पाश तोडू शकतो तो स्वामिनी जोपासून दाखवला,आयुष्य भर निरागसता जोपासली म्हणून त्यांना प्रत्यक्ष काली मातेचे दर्शन होत असे.हे अष्ट पाश स्वमिनीच सांगितले आहेत. )
.आपण आपल्याला शक्य तेवढ्या स्वामींच्या अशा दुर्मिळ कथा इथे लिहण्याचा प्रयत्न केला तर आम्ही त्या वाचन करून धन्य होऊ.||जय जगदंब||

अनेकदा बोधकथा या प्रभावी करण्यासाठी त्यात मालमसाला भरला जातो.काही बाबतीत त्याचा उपयोग देखील होतो.

ज्ञानेश,

>> बाकी रामकृष्ण परमहंस हे एक ओव्हररेटेड गृहस्थ आहेत असे माझे मत आहे.

तुमच्या मताचा आदर आहे. श्रीरामकृष्णांचा रेट ठरवतांना त्यांचा पट्टशिष्य विवेकानंद याचे कार्य तुम्ही विचारात घेतले असेल अशी अपेक्षा आहे.

आ.न.,
-गा.पै.

ज्ञानेश,

<<<<बाकी रामकृष्ण परमहंस हे एक ओव्हररेटेड गृहस्थ आहेत असे माझे मत आहे>>>

मग तुमच्या मते महात्मा गांधीजी सुद्धा एक ओव्हर रेटेड गृहस्थच असतील !!

विनायक. दि.पत्की.,

तुमचे परमहंस या शब्दाचे विवेचन आवडले. ज्याला तुम्ही निरागसपणा म्हणता त्याला बाळदशा म्हणता येईल का? ज्ञानेश्वरीतल्या एका श्लोकात हा शब्द सापडला :

वार्धक्य तरी बहुडे । तारुण्याची गांठी विघडे । लोपली उघडे । बाळदशा ॥

इथे माउलींनी कुंडलिनी जागृत झाल्यावर साधकाचे होणारे रूपांतरण वर्णिलेले आहे.

आ.न.,
-गा.पै.

श्री. गामा_पैलवान ,
सप्रेम नमस्कार ,
ज्ञानेश्वर माऊलींच्या ओव्यावर विवेचन करण्याची माझी लायकी नाही.

मात्र गीतेत वर्णन केल्याप्रमाणे ----संयमित,भयरहित,मनाने कामजीवनापासून पूर्ण पणे मुक्त होऊन परमेश्वर प्राप्ती हेच मनुष्याच्या जीवनाचे परम लक्ष असावे.योगाभ्यास हा अंतर्यामी परमेश्वराचा शोध घेण्यासाठी केला जातो.मनुष्याने मन संयमित करण्याचा म्हणजे सर्व प्रकारच्या इंद्रिय तृप्ती टाळण्याचा ज्यामध्ये मैथुन जीवन प्रमुख आहे याचा अभ्यास करणे आवशक आहे यात प्रामुख्याने ब्रम्हचर्याचे महत्व आहे .या ब्रम्हचर्याचे प्रशिक्षण मनुष्याला बाल्यावस्थेपासुंच म्हणजे जेव्हा मनुष्याला मैथुन जीवनाचे ज्ञान नसते तेव्हा पासूनच होणे आवशक असते (हीच बाळदशा असावी )

हा पाया असल्या शिवाय कोणी हि मनुष्य योगा मध्ये प्रगती करू शकत नाही व हृदय स्थित परमेश्वराचा साक्षात्कार हे योगाभ्यासाचे उद्दिष्ट आहे.
( जो मनुष्य केवळ आपल्या पत्नीशी नियम बद्ध शारीरिक संबंध ठेवून गृहस्थ जीवनाच्या नियमाचे पालन करतो त्या मनुष्याला सुद्धा ब्रम्हचारी म्हटले जाते.)

मात्र निरागसता म्हणजे एक परमेश्वर च सत्य बाकी सर्व माया हे पक्के जाणून जो विनाकारण तर्क वितर्क करण्यात परमेश्वराने दिलेला अमुल्य वेळ,आणि इतर मोल्यवान संपत्ती इतरत्र खर्च न करता त्याच्या अनुसंधानातच राहण्याची इच्छा ठेवतो.तो ठेवील त्यात त्याचे समाधान टिकून च असते त्याला बाह्य जगतात घडणाऱ्या घडामोडी बाबत एकच दृष्टी असते ती म्हणजे परमेश्वरी इच्छा त्यामुळे तो ज्या प्रमाणे लहान मुल खेळ खेळते पण मनातून मात्र सतत फक्त आईचाच विचार ठेवते कंटाळा आला कि आई च्या नावाने टाहो फोडते ती दिसली कि तिच्या कुशीत पुन्हा सर्व क्षणार्धात विसरून पण जाते. एक आई हाच पक्का विचार त्याच्या डोक्यात असतो तो सोडून इतर विचार पालापाचोळ्या सारखे तो उडवून देऊ शकतो,कु विचार तर त्याच्या मनात शिवत पण नाही,कशाचीच काळजी पण नसते.आई वर असणाऱ्या पूर्ण विश्वासाने तो निर्धास्त असतो.साधू संत आपल्याला हाच निरागस पणा अंगी बाळगण्याचा सतत उपदेश करत असतात

अशी निरागसता आयुष्यभर जोपासता येऊ शकते. ती कला आहे ती ज्याला साधली त्यानेच खरा परमार्थ साधला. असे थोडक्यात माझे गुरु परमपूज्य ब्रह्मचैतन्य महाराजांच्या शब्दात निरागसतेचे वर्णन करता येईल.

विनायक. दि.पत्की.,
खुपच सुन्दर विचार

बाकी रामकृष्ण परमहंस हे एक ओव्हररेटेड गृहस्थ आहेत असे माझे मत आहे
>>
कीव येते तुमची आणि तुमच्या अल्पबुद्धीची!!

नामण दिवा,

अहो ते इल्बिसचे कर्म बंधू आहेत. याच्यापेक्षा जास्त काय अ पेक्षा ठेवणार ?

त्यांना सर्व हिंदु लोक ओव्हर रेटेडच वाटणार, ईथे यायच एकदा पिंक टाकायची मग वळून बघायच नाही,

यांना ज्ञानेश्वरही ओव्हर रेटेड च वाटतील पण नाव मात्र तसेच ठेवले आहे.

विनायक. दि.पत्की., आपलं विवेचन आवडलं!
आ.न.,
-गा.पै.