"... मी सिडनीत कामासाठी येणारय... भेटायला जमेल?" म्हणालास. नुस्तीच नेटवरली पत्रं भेट आपली. मला धास्तीच जास्तं. नकोच वाटलं प्रत्यक्षं भेटणं. आडाखे चुकले तर वाईट वाटण्याइतकेही आपण मैत्रं नव्हतो... तरीही. (नथिंग अबाऊट यू... इट्स, मी.)
तुझं तेव्हा येण्याचं बारगळलं... पण मी फारसा प्रतिसाद दिलाच नव्हता हे तुझ्या लक्षात आलं का रे?
पुन्हा एकदा तूच नेट लावलास. तुझं लिहिलेलं वाचून माझे "यत्किंचित अभिप्राय" अन मी लिहिलेलं वाचून तुझे "किंचिततरी अभिप्राय" इतक्या जुजबी भांडवलावर, प्रत्यक्षं भेटीचं आवताण... पुन्हा एकदा तुझ्याचकडून. ह्यावेळी वरमून मी कबूल झाले.
आलास, दिवसभर आमच्यात काढलास, मी रांधलेलं सुखे जेवलास.... माझ्या लेकाबरोबर, नवर्याबरोबरच अधिक गप्पा झाल्या तुझ्या. मी नुस्तीच ताटाभोवतीच्या रांगोळीसारखी, उल्हासात.
मी घरातलं आवरत असताना, लेकाबरोबर दुसरी पेटी काढून बसलास. अनेक दिवसांनी मुलगा मनापासून वाजवतोय असं माझ्याच लक्षात आलं... सूर जुळलेच जुळले, त्याचे-तुझे. इतके की, संध्याकाळी त्याचा कार्यक्रम होता तर तो जायला कबूल होईना... "इथेच... हेच चालू ठेऊया नं..." इथवर गुंतला, तो.
संध्याकाळी मी अन मुलानं वाजवलेला घरगुती कार्यक्रम ऐकलास... कुमार, मल्लिकार्जुन, अख्तरीबेगम ऐकून भरून पावलेला, तू. शेवटी उत्साहानं हसत हसत टाळ्या वाजवताना तुझा चेहरा... अभिमानानं फुलुन आलेला वाटला, मला आपला.
रात्री तुला परत सोडताना काय म्हणून भरून आलं असेल?... पुन्हा कधी निवांत असा भेटतोयस म्हणून, की आपण बोललोच नाही फारसे म्हणून की...
...कुणास ठाऊक काय ते...
पूर्वी कधी वाचलेल्या, अन हरवलेल्या एखाद्या अप्रतिम पुस्तकाशी पुन्हा एकदा चुटपुटती नजरभेट व्हावी.. तसं काहीसं?
दुसर्या दिवशी सिडनी सोडण्यापूर्वी तुझा फोन. इकडम-तिकडम बोलून झाल्यावर मी म्हटलच शेवटी, "... आपलं असं बोलायचं राहिलच की रे... नवर्याशी अन लेकाशीच गप्पा झाल्या तुझ्या..."
त्यावर .." दोन मित्रं एका झोपाळ्यावर येऊन बसतात अन झुलतात मजेत, बोलत काहीच नाही... आपापल्या वाटेनं जातात तेव्हा एकच विचार असतो दोघांच्याही मनात... that was the best conversation we had.." ही तुझी मल्लिनाथी आणि मी नि:शब्दं.
आपली मैत्री नक्की कशी? कुणास ठाऊक...
मैत्री म्हणजे खरतर आज्जीनं जपून ठेवलेला जुना, औषधी मुरावळा... असं मला आपलं मॅडसारखं वाटतं.
कधीतरी जीभ खवळली म्हणून दुपारी सगळ्या मोठ्यांचा डोळा चुकवून वाटीत घेऊन बोट घालून घालून... अगदी एकट्यानं चाटायचा... आंबट, गोड... किंचित तुरट... त्यानंतर साधं पाणीसुद्धा कसलं गोडुलं लागतं...
किंवा मग अगदी जीभेला चव नाही, आजारून तोंड उतरून गेलेल्या उन्हाळ्याच्या दिवसात आईनं किंवा खुद्दं आज्जीनं स्वहस्ते औषध म्हणून काढून दिलेला.... वर आणखी खाताना पाठीवरून फिरणारा सुरकुतला, मायेचा हात... अगदी त्या मुरावळ्यासाठी आजारी पडावं वाटू लावणारा...
सच्च्या मैत्रीला मुरायला दोन्ही आयुष्याची सगळीच्या सगळे उन्हं लागावी लागतात, म्हणे... कधी दाखवली रे उन्हं आपण?
मग? आपलं मैत्रं मागच्या जन्मीचं पुढच्या पानावर चालू का काय?
आपल्याकडला सगळाच्या सगळा कुमार माझ्या हातावर ठेवलास. ते ऐकून कुमार मला कळलेच नाहीत ह्यावर माझं तरी दुमत नाही. निर्गुणाच्या भक्तीसारखा नेति नेति म्हणत... कुमार ऐकायचा. ह्यावर माझं शिक्कामोर्तब. त्यांच्यावर लिहायला घेतलेली गानभुली परत बासनात ठेवली मी.
आणि मधेच कधीतरी तुझा फोन, तुझ्या रात्री दिडेक वाजता... कुमारांनी तुकाराम, मीराबाई आणि कबीर ह्यांच्या साठी चाली बांधताना कसा बेगवेगळा विचार केला असेल ते सांगण्यासाठी. "... माझ्या डोक्यातून ते जायच्या आधी तुला सांगितलं" हे वर सांगून तू निवांत झोपला असणारेस.
अन मी पुन्हा कुमार नावाचं कोडं सोडवण्याच्या फंदात!
मधे एकदा एक जीवाभावाचा मित्रं भरल्या मैफिलीतून सट्टाककन उठूनच गेला. सटपटलेली मी... त्याच्या बायकोला काय मदत केली तर आपल्याला असहाय्यं वाटणार नाही? असल्या अतिमूर्खं प्रश्नाचं भूस पाखडीत असताना.. तुझा फोन.
"... असं नस्तं, अगं. तुला वाटेल ते तू कर.. तिला पटेल ते, तिला हवं ते तिला मिळेल... निष्काम कर्मयोग हाच. रात्री मधेच जाग येऊन वाटलं की, अरे... हे करायला हवं... तर ते ही कर... करणं फक्तं तुझ्या हातात आहे. तिला मिळायचं तेच मिळणारय..." वर आणखी, ".. मी गेलोय ह्यातून... तू ही पार होशील, डोन्ट वरी"
एक गाणं आणि वाचन सोडल्यास आपण काय्येक शेअर करत नाही. तरीही "तू आहेस" हेच पुरेसं कसं काय आहे?
तुझ्यामाझ्यासाठी आपलं मैत्रं हे "फक्तं दुसर्यासाठी असण्याचं" नाव आहे, असं मी ठरवून टाकलय.
हे असणं ही एक निवांत अनुभूती आहे. त्यासाठी आपण दोघांनीही काहीही करण्याची गरज नाही... अशी...
आयुष्यं समृद्धं करणारी जी काही स्थानं आहेत... त्यात तू म्हणजे एक जिव्हाळ्याचं बेट आहेस. कधीही माझ्या सोबत असण्याची गरज नाही. तुझ्याशी बोलण्याचीही गरज नाही. दिवसेनदिवस आपला-तुपला पत्रव्यवहारही नाही... तरीही "तू आहेस" इतकंच पुरेसं आहे.
जिव्हाळ्याच्या बेटाची अक्षांश-रेखांश असत नाहीत... जिव्हाळ्याच्या बेटाचं नेमकं स्थान म्हणजे आपल्या मनातला स्थळ-काळाचा प्रत्येक छेद... हे बेट आपल्याला शोधत जावं लागत नाही... ते "बेटं" असतंच, आपल्या सोबत. मनाला येईल तेव्हा नांगर टाकावा... लाटांवर, वार्यावर... भरकटणार्या, थकल्या तारूला मग विसावा शोधत हिंडावं लागत नाही. "तो असतोच".
वयानं मोठ्ठे आहोत म्हणजे भांडणार नाही असं नाही... तू समजुतदार वगैरे आहेस त्यामुळे, मीच बहुतेक नंबर लावीन. नांगर ओढून चालू पडेन...
जिव्हाळ्याच्या बेटाची अक्षांश-रेखांश असत नाहीत... नांगर टाकेन तिथं बेट असेलच... हे माहीत असल्यानंच, बहुदा!
समाप्तं.
फार सुन्दर!!!!
फार सुन्दर!!!!
__/\__ खुपच छान.. अगदी रिलेट
__/\__
खुपच छान.. अगदी रिलेट करता येण्यासारखं!
सुंदर भावना एव्हढ्या छान शब्दात कशा मांडता येतात!
खुपच छान.. अगदी रिलेट करता
खुपच छान.. अगदी रिलेट करता येण्यासारखं! >>> +१११
आज तर प्रतिक्रियेसाठीही शब्द सुचत नाहीयेत
जियो!
मस्तच!!शेवट्चा पॅरा खासच...
मस्तच!!शेवट्चा पॅरा खासच... _/\_
दाद... खरच काय द्यायची तेच
दाद... खरच काय द्यायची तेच कळेना झालय..
... हे बेट आपल्याला शोधत जावं
... हे बेट आपल्याला शोधत जावं लागत नाही... ते "बेटं" असतंच, >> मस्तच. सगळंच आवडलं.
मस्त !
मस्त !
गद्यातली ही कविता वाचताना मन
गद्यातली ही कविता वाचताना मन पद्यात जाऊ लागलं आहे. शुभेच्छा दाद , या मैत्रीच्या तर्हातर्हा अनुभवण्यासाठी.
अशक्य सुंदर दाद. that was
अशक्य सुंदर दाद.
that was the best conversation we had. >> हा विचार आधी रेमंड्सच्या अॅड्समधे वाचला होता.
सुरेख!
सुरेख!
अशक्य सुंदर...!!! त्रिवार
अशक्य सुंदर...!!!
त्रिवार सलाम तुला.
शलकातै, परत मॅडसारखं अप्रतिम
शलकातै, परत मॅडसारखं अप्रतिम लिहिलसं!
जिव्हाळ्याच्या बेटाची
जिव्हाळ्याच्या बेटाची अक्षांश-रेखांश असत नाहीत... नांगर टाकेन तिथं बेट असेलच>>>
अफाट ,अगदी भिडणारं अन स्वतःचं प्रतिबिंब
खूपच मस्त
सुंदर...
सुंदर...
काय मस्त लिहीतेस गं दाद
काय मस्त लिहीतेस गं दाद ..
दिवसाची सुरवात छान झाली ..
आज दिवसभर जिव्हाळ्याच्या बेटांच्या आठवणीत रमेन मी.
सुरेख विचार, अप्रतिम लेखन!!
सुरेख विचार, अप्रतिम लेखन!! प्रतिसादाला शब्द नाहीत. प्रतिभा, प्रतिभा हे असंच असतं कारे भाउ?? असं म्हणावसं वाटतं. तुझ्या सगळ्याच लेखांची मी जबरदस्त फॅन आहे. तुझं नाव पाहिलं की आधी लेख वाचून काढते. मग बाकीचं सगळं. तुझं लेखन हे जरा वेगळ्या अर्थी माझं जिव्हाळ्याचं बेटं आहे. कामाची मरगळ आली की तुझा कोणताही जुना लेख काढून वाचते. फार फार प्रसन्न वाटतं.
अशीच लिहित जा.
एकेरी उल्लेखाबद्दल क्षमस्व. पण अमिताभला, सचिनला आपण एकेरीच हाक मारतो. तसं माझ्यासाठी तू "अगं दाद" च आहेस.
सगळ्या सगळ्यांचे मनापासून
सगळ्या सगळ्यांचे मनापासून आभार.
तुमच्या आयुष्यात असंच एखादं बेट असो... तुमच्या आगेमागे फिरत.
धनश्री, <<तुझं लेखन हे जरा वेगळ्या अर्थी माझं जिव्हाळ्याचं बेटं आहे<<>> फर फार मोठं केलस ह्या वाक्यानं... अन जवळही आणलस.
अगंच... अगंच म्हणायचस.
नेहमीप्रमाणेच सुरेख!
नेहमीप्रमाणेच सुरेख!
दाद, तुमचं प्रत्येक लिखाण
दाद,
तुमचं प्रत्येक लिखाण वाचुन मनाला एक अजब "सुकून" मिळतो हो... प्रत्येक वेळी नव्याने नि:शब्द!
आणि तुमचं एक बरं आहे, मनात येतं अगदी तस्सं किंबहुना त्याहूनही जास्तच सुंदर तुम्हाला व्यक्त होता येत! इथे आम्हाला प्रतिसादालाही शब्द सुचत नाहीत!
असो...
धनश्रींनी म्हंटल्या प्रमाणे तुमचं हे लिखाण खरच एक जिव्हाळ्याचं बेट आहे अगदी हमखास सुकून देणारं!
तुमच्या प्रत्येक लेखासह तुमचाबद्दलचा आदर वाढतच जातो...
गॉड ब्लेस्स यु!
सुरेख मैत्रं.
सुरेख मैत्रं.
तुम्हाला दाद द्यावी तेवढी
तुम्हाला दाद द्यावी तेवढी कमीच आहे.
दाद ,अप्रतिम !!! किती सुंदर
दाद ,अप्रतिम !!! किती सुंदर लिहीतेस. अर्थात तुझे सुंदर मन, सुंदर विचार म्हणुनच हे असे सुंदर लिखाण होते तुझ्याकडुन.
दाद, नेहमीप्रमाणेच मस्त! शब्दांचं झाड आहे का तुझ्या घरी ? तुझ्या भावना पर्फेक्ट वर्णन करणारे शब्द नेहमीच कसे सापडतात गं तुला
गद्यातली ही कविता वाचताना मन पद्यात जाऊ लागलं आहे. शुभेच्छा दाद , या मैत्रीच्या तर्हातर्हा अनुभवण्यासाठी.
तुझं लेखन हे जरा वेगळ्या अर्थी माझं जिव्हाळ्याचं बेटं आहे. कामाची मरगळ आली की तुझा कोणताही जुना लेख काढून वाचते. फार फार प्रसन्न वाटतं.
तुमचं प्रत्येक लिखाण वाचुन मनाला एक अजब "सुकून" मिळतो हो... प्रत्येक वेळी नव्याने नि:शब्द!
आणि तुमचं एक बरं आहे, मनात येतं अगदी तस्सं किंबहुना त्याहूनही जास्तच सुंदर तुम्हाला व्यक्त होता येत! इथे आम्हाला प्रतिसादालाही शब्द सुचत नाहीत!
दाद, तुमचे लेख म्हणजे अत्तरासारखे मनात घर करुन बसतात..नुसते वाचून सरत नाही..दरवळ रहातो मागे बराच वेळ धुंद करत.. शब्द मनात रुततात्/रुजतात, आणि विचार पाझरायला लागतात तिथून स्वतःचेही, अधिक अंतर्मुख करत.
बघा, अभिप्राय वाचूनच कळते कितीजण गुंगले आहेत.
हे सगळे प्रतिसाद इतके सॉलिड आवडले की इथे एकत्रित वाचता यावेत म्हणून देत आहे झालं....
आफ्टर ऑल दाद इज दाद.... शी इज ब्लेस्ड वन....
सुरेख लिहिलं आहे !!!
सुरेख लिहिलं आहे !!!
दाद, शब्दन् शब्द सुंदर! तूझ
दाद, शब्दन् शब्द सुंदर!
तूझ लिखाण नेहमीच मनाला भावत.
<<<आयुष्यं समृद्धं करणारी जी काही स्थानं आहेत... त्यात तू म्हणजे एक जिव्हाळ्याचं बेट आहेस. कधीही माझ्या सोबत असण्याची गरज नाही. तुझ्याशी बोलण्याचीही गरज नाही. दिवसेनदिवस आपला-तुपला पत्रव्यवहारही नाही... तरीही "तू आहेस" इतकंच पुरेसं आहे.>>>ह्यासाठी तर तूला १००००० मोदक.
<<<<<जिव्हाळ्याच्या बेटाची अक्षांश-रेखांश असत नाहीत... जिव्हाळ्याच्या बेटाचं नेमकं स्थान म्हणजे आपल्या मनातला स्थळ-काळाचा प्रत्येक छेद... हे बेट आपल्याला शोधत जावं लागत नाही... ते "बेटं" असतंच, आपल्या सोबत. मनाला येईल तेव्हा नांगर टाकावा... लाटांवर, वार्यावर... भरकटणार्या, थकल्या तारूला मग विसावा शोधत हिंडावं लागत नाही. "तो असतोच".
जिव्हाळ्याच्या बेटाची अक्षांश-रेखांश असत नाहीत... नांगर टाकेन तिथं बेट असेलच... हे माहीत असल्यानंच, बहुदा!>>>>>जिव्हाळ्याच्या बेटाच ह्यापेक्षा जास्त समर्पक वर्णन होऊच शकत नाही.
तू खरच ब्लेस्ड आहेस.
सुरेख!
सुरेख!
केवळ अप्रतिम!
केवळ अप्रतिम!
छान! अशी बेट असतात म्ह्णून तर
छान! अशी बेट असतात म्ह्णून तर हा भवसागर तरून जाण शक्य आहे!
काय ये हे.... निव्वळ
काय ये हे.... निव्वळ अप्रतीम!
तुमच्या शब्दांपुढे मी पामर काय लिहिणार .. पण प्रतिक्रीया न देता पुढे जाताच येणार नाही!!
प्रत्येक वाक्य, संपूर्ण लेखच पुन्हा पोस्टावा लागेल आवडलेले लिखाण दाखवायला!!!
दाद ,अप्रतिम !!! किती सुंदर लिहीतेस. अर्थात तुझे सुंदर मन, सुंदर विचार म्हणुनच हे असे सुंदर लिखाण होते तुझ्याकडुन. >>> +१००!
आफ्टर ऑल दाद इज दाद.... शी इज ब्लेस्ड वन.... >>> +१००
प्रत्येकाला असेच कुठेतरी आपलं जिव्हाळ्याचं बेट मिळो!!!
धन्यवाद!
अप्रतिम!!! हे वाचून काय रम्य
अप्रतिम!!!
हे वाचून काय रम्य सुरुवात झाली माझ्या दिवसाची
फारच सुंदर
फारच सुंदर दाद..........
<<आयुष्यं समृद्धं करणारी जी काही स्थानं आहेत... त्यात तू म्हणजे एक जिव्हाळ्याचं बेट आहेस. कधीही माझ्या सोबत असण्याची गरज नाही. तुझ्याशी बोलण्याचीही गरज नाही. दिवसेनदिवस आपला-तुपला पत्रव्यवहारही नाही... तरीही "तू आहेस" इतकंच पुरेसं आहे.
जिव्हाळ्याच्या बेटाची अक्षांश-रेखांश असत नाहीत... जिव्हाळ्याच्या बेटाचं नेमकं स्थान म्हणजे आपल्या मनातला स्थळ-काळाचा प्रत्येक छेद... हे बेट आपल्याला शोधत जावं लागत नाही... ते "बेटं" असतंच, आपल्या सोबत. मनाला येईल तेव्हा नांगर टाकावा... लाटांवर, वार्यावर... भरकटणार्या, थकल्या तारूला मग विसावा शोधत हिंडावं लागत नाही. "तो असतोच".
वयानं मोठ्ठे आहोत म्हणजे भांडणार नाही असं नाही... तू समजुतदार वगैरे आहेस त्यामुळे, मीच बहुतेक नंबर लावीन. नांगर ओढून चालू पडेन... >>
अगदी खरे आहे...
नेहेमीप्रमाणेच अप्रतिम लेखनशैली.
Pages