विस्कळीत वासेपुर - (Gangs of Wasseypur) - Review

बरं झालं चांगली चिरफाड केलीयेस ते. वर्तमानपत्रातून रिव्ह्युज चांगले आले होते. अनुराग कश्यप हे नाव पत्रकारांचं आवडतं असावं बहुतेक. पण राजनीती च्या रिव्ह्युपासून अशा रिव्ह्युजबद्दल सावधच राहीलेलं बरं

प्रकाश झा च्या हटके वगैरे सिनेमांबद्दल आता सर्वसामान्यांना काय वाटतं ते जाणून घेऊनच मग पैसे घालवावे हा निर्णय घेतला आहे. या यादीत अनुराग कश्यपचीही भर टाकायला हरकत नाही.. ( डोकं बाहेर हेल्मेट स्टँड ला ठेवून एंजॉय करायला रग्गड मसाला सिनेमे हायेतच कि )

चांगले लिहिले आहे. पार कान ला जाउन लोकांना गमछा म्हणजे इंडियन फॅशन स्टेटमेंट असे काहीतरी सांगून प्रसिद्धी मिळविलेली होती.

चांगले लिहिले आहे. बाकी चित्रपट हा प्रकार "सत्या" नंतर थेटरात जाऊन पाहिलेला नाहिये.

किरण्या, पहिल्यांदा तुझ्याशी सहमत रे
रसप, छानच लिहीलंच.. आधीच मार-धाड पाहून डोक्यात अशांतता करावी वाटत नाही, हे वाचल्यावर मुव्ही बघणारच नाहीये

अतिशय रद्दड गाणं आहे त्यात..... शिकारीचे...

बापरे, मी परिक्षणही फा.फा केलं. लोक खरा सिनेमा कसा पाहात असतील???

मला आवडला 'गँग्ज ऑफ वासेपूर'. जबरदस्त सिनेमा.

मला आवडला 'गँग्ज ऑफ वासेपूर'. जबरदस्त सिनेमा.>>+१

सरदार खान, सिनेमातील इतर प्रत्येक व्यक्तिरेखेप्रमाणे उदरनिर्वाहासाठी गुंडगिरी, लुटमार वगैरेच करत असतो.

सिनेमा संपल्या संपल्या बाहेर पडलो. कारण मला बाहेर पडून 'नॉर्मल' भारत पाहायची

हे आवडलं.

चित्रपट अतिशय आवडला. चित्रपटाचं व्याकरण कसं असावं, याचा वस्तुपाठ म्हणजे हा चित्रपट. अप्रतिम पटकथा, संगीत, अभिनय आणि छायाचित्रण यांमुळे एक क्षणभरसुद्धा चित्रपट कंटाळवाणा होत नाही. जरा डोळे उघडून बघितलं, तर खरा भारत यात दिसेल.

चित्रपट संपला की श्रेयनामावलीनंतर दुसर्‍या भागाची झलक दिसते. नवाजुद्दिन सिद्दिकीच्या भूमिकेचं महत्त्व यात कळतं. चित्रपटाच्या सुरुवातीच्या गोळीबाराचं रहस्यही या झलकेत आहे. नवाजुद्दिन सिद्दिकीला पुरस्कार 'टिंग्या' बनवणार्‍या मंगेश हडवळेच्या 'देख इंडियन सर्कस' या चित्रपटासाठी नुकताच मिळाला. 'गँग्स'साठी नव्हे.

बाकी, हल्ली चित्रपटाची समीक्षा करणं, म्हणजे संपूर्ण कथा सांगणं, असाच समज असावा. वृत्तपत्रांमधून हे होतंच, मायबोलीही त्याला अपवाद नाही.

चित्रपट संपला की श्रेयनामावलीनंतर दुसर्‍या भागाची झलक दिसते.>> ओह! हे पाहिलेच नाही.

मलाही जबरदस्त आवडला गेंग्स ऑफ़ वासेपुर

हां चित्रपट खर्या कहानी वर आधारित आहे, जी चार नावे स्टोरी writing मधे आहेत, त्यातल्या एक जण खरेच वासेपुर च आहे अणि त्यानेच ह्या स्टोरी चा पहिला ड्राफ्ट बनवला होता. (तो मुंबईत पाव भाजी च्या ठेल्यावर काम करतो असे वाचले कुठे तरी)

मला direction, screenplay , कास्टिंग अणि म्यूजिक compostion प्रचंड आवडल, इतका चपखल लोकल फ्लेवर दिलाय संगीताला की, हट्स ऑफ़ टू स्नेहा खानवलकर

बाकी, हल्ली चित्रपटाची समीक्षा करणं, म्हणजे संपूर्ण कथा सांगणं, असाच समज असावा + १ चिनुक्ष

समस्या अशी आहे, की प्रत्येक जण सिने-समीक्षक नसतो. सिनेमाची भाषा बहुसंख्य प्रेक्षकांना कळत नाही. 'तीन तास मनोरंजन' हाच अनेकांचा उद्देश असतो. सिनेमा कसा पहावा, याचे मार्गदर्शन सर्वांना व्हावे म्हणून ज्यांना सिनेमाची भाषा कळते, अशांनी 'गँग्ज' सारख्या वेगळ्या वाटेवरच्या सिनेमांबद्दल तरी लिहिले पाहिजे, जेणे करून माझ्यासारख्या असंख्य सामान्य सिनेरसिकांची समज वाढेल. इतर माध्यमांत गणेश मतकरी, पंकज भोसले वगैरे मंडळी असे लिखाण करतांना दिसतात. मायबोलीवर शर्मिला फडके यांसारख्या सदस्यांनी लिहिले पाहिजे.
शर्मिलाताईंना विनंती आहे, की त्यांनी वेळात वेळ काढून या सिनेमावर लिहावे.

निवेदकाचा आवाज सरदार खानच्या काकाचे काम केलेल्या कलाकाराचा (पियुश मिश्रा) आहे. चित्रपट बरा आहे. पाहताना Kill Bill (किल बिल ) चित्रपटाची आठवण झाली (style, naration etc).

पहिल्या भागाची शेवटची फ्रेम इतकी भारी आहे ना...मी टोटल फिदा त्या शॉट्वर
मला अतिशय आवडला.. इतक्या घटना, इतकी माणसं, इतकी नाती.. इतके कॉम्पेक्स फॉर्म घेऊन येतात ना समोर... क्या बात है

मला आवडला... गाणी निव्वळ अप्रतिम आहेत

अनुरागकडून अपेक्षा वाढल्याने, त्याच्या इतर सिनेमांशी ह्याची तुलना होणे स्वाभाविक आहे. दुसरा भाग बघायला उत्सुक आहे. एका हिंदी ब्लॉगवर ह्या सिनेमाबद्दल वाचले होते, त्यातला काही भाग इथे द्यावा म्हणतो... ब्लॉगची लिंक सोबत देतोय.

http://wp.me/pv36D-2nk

जनाब, ये एक सच्ची कहानी पर आधारित है. फिल्म में कोई हीरो नहीं है. मतलब, conventional defintion वाला तो कतई नहीं. सरदार खान निहायती कमीना, शातिर, ठरकी और एक हत्यारा है. राह-चलते आदमी को जो चाक़ू गोद-गोद के मारने में हिचकी नहीं लेता उससे आपको बहुत sympathy तो नहीं होनी चाहिए.

अगर आप ऐसे इंसान को ढूंढ रहे हैं जो किसी महिला की इज्ज़त लुटने से बचाता है, या किसी गाँव को डाकुओं के आतंक से या फिर जिसकी बहन की हत्या हो गयी है और ऐसी ज़बरदस्ती थोपी हुई sympathy आपको चाहिए तो साहब ये गलत फिल्म है आपके लिए. यहाँ कहानीकार आपको ज़बरदस्ती कुछ “feel” करवाने की कोशिश नहीं कर रहा है. ये वो manipulative सिनेमा नहीं है जहाँ हीरो के आंसू निकलते ही पीछे से १०० violin मेघ-मल्हार बजाने लगते हैं और आपकी रुलाई फूट पड़ती है. वो काम आजकल के prime-time TV shows बेहतर कर लेते हैं.

इसे एक new-wave कह लीजिये या फिर सालों से चली आ रही इस तरह की फिल्मों का mainstream हो जाना कह लीजिये कि आज की हर फिल्म आपको manipulate नहीं करती बल्कि काफी कुछ आपकी judgment पर छोडती हैं और वासेपुर इस मामले में मील का पत्थर साबित होगी. आज से कई साल बाद तक इसका नाम याद रखा जायेगा जिसने सही मायने में unconventional और conventional के बीच की रेखा को पूरी तरह मिटा दिया.

ये कहानी बड़े शहरों को जोड़ते हुए किसी चौड़े highway की नहीं है, बल्कि उस highway से उतर के पांच मील अन्दर, इधर-धर दौड़ती हुई पगडंडियों और टूटी सड़कों की कहानी है. Problem आपको तब होगी जब आप highway पर अपनी air-conditioned कार में बैठे हुए ही अन्दर की तरफ देखेंगे.

थोडा सा धूप में बाहर निकलिए और अन्दर जाकर देखिये..

क्योंकि ये भी ज़रूरी है.

बाकी, हल्ली चित्रपटाची समीक्षा करणं, म्हणजे संपूर्ण कथा सांगणं, असाच समज असावा. वृत्तपत्रांमधून हे होतंच, मायबोलीही त्याला अपवाद नाही.>>>

सुहास झेले,
धन्यवाद हो. काय भाषा आहे. वा! ज्यांनी कुणी लिहीले, that person has a way with words.

बाकी, हल्ली चित्रपटाची समीक्षा करणं, म्हणजे संपूर्ण कथा सांगणं, असाच समज असावा. वृत्तपत्रांमधून हे होतंच, मायबोलीही त्याला अपवाद नाही.

+१००

ज्ञानेशसी सहमत

इतका चपखल लोकल फ्लेवर दिलाय संगीताला की, हट्स ऑफ़ टू स्नेहा खानवलकर >> +१. LSD मधे पण धुमाकूळ घातलाय

लोकल फ्लेवर म्हणता येईल, असं वाटत नाही. काळाशी, स्थळाशी सुसंगत नसलेली वाद्यं आहेत, संगीतही त्या त्या काळाशी, स्थळाशी सुसंगत नसलेलं आहे. पण ते इतकं अफाट आहे, की चित्रपट बघताना असं काही जाणवतही नाही. गाण्यांपेक्षा मला पार्श्वसंगीत जास्त आवडलं. अर्थात अनेक गाणी पार्श्वसंगीताचा भाग बनूनच येतात. या रविवारच्या इंडियन एक्स्प्रेसच्या 'आय' पुरवणीत स्नेहा खानवलकर, अमित त्रिवेदी यांच्यासारख्या वेगळे प्रयोग करणार्‍या संगीतकारांवर मस्त लेख आहे.

मला पण आवडला चित्रपट. त्या एरियात केवढ भयानक आयुष्य आहे लोकांच. वास्तव दाखवल आहे.

एक तर दबंग, रावडी राठोड सारखे सिनेमे असतात. यांत अभिनेत्याची एकंदर इमेज, बरं नाव असलेल्या अभिनेत्रीसोबत प्रेम, रोमान्स आणि नाचगाणी, आंगिक आणि शाब्दिक विनोद यांचा वापर, टाळीशिटीजनक संवाद आणि रक्त सळसळवणारी अ‍ॅक्शन. हा तर आपल्या बॉलिवुडचा मुख्य प्रवाह.
या मुख्य प्रवाहातही सामाजिक प्रश्न हाताळणारे, निव्वळ प्रेमकथा-सुडकथा-बंडकथा दाखवणारे चित्रपट, निव्वळ विनोदी-नर्मविनोदी फार्सिकल चित्रपट असेही उपप्रवाह असतातच.

पण हाच फॉर्म्युला वापरून सिनेमे बनवणंही इतकं सोपं नसतं. आम्हा प्रेक्षकांना असं कुणीही सहज फसवू शकत नाही. गोवारीकर, फराहखान सारख्यांचेही काही सिनेमे हाच फॉर्म्युला वापरूनही बॉक्स ऑफिसवर आवाज न करता पडतात. कारण त्यातला मुर्ख हास्यास्पद विनोद आपल्याला अजिबात आवडत नाही. अशाच प्रकारे फसलेल्या प्रेमकथा-सुडकथा-बंडकथांना आपण बरोबर जागा दाखवतो. सुभाष घई आणि प्रकाश झा यांनी देखील नीट काम नाही केलं, तर आपण त्यांना खाली बसवतो. बॉलिवुड की नस नस जो पहचानते है!

यानंतरही 'प्रेक्षक' म्हणून खरंच प्रगल्भ झालो आहोत का, हा खरा प्रश्न आहे. इथं 'प्रगल्भता' हा शब्दप्रयोग मी 'बौध्दिक कुवत' या अर्थी वापरला नाही. 'पडद्यावर दिसणारं कितपत सत्य, वास्तव असू शकेल?' हा एक भाग; आणि 'सत्य / असत्य किंवा वास्तव / अवास्तव- जे काय असेल ते पडद्यावर नक्की कशा प्रकारे मांडलं आहे?' हा दुसरा भाग. आपण 'बॉलिवुड'चे आदर्श प्रेक्षक झालो खरे. त्यापलीकडे कधी जाणार हा खरा प्रश्न. मुख्य कारण म्हणजे आपले सिनेमे बदलायची तयारी दाखवत आहेत. 'टाळ्या शिट्या नाही दिल्या चालतील, पण काय दाखवलं आहे, कशा पद्धतीने दाखवलं आहे- ते कृपया बघा' असं निर्माते दिग्दर्शक म्हणू लागले आहेत.

अंडरवर्ल्डबद्दल जिज्ञासा आपणा सर्वांनाच असतं. तिथलं जग कसं असेल, तिथली नाती, भावभावना, बोलणंचालणं कसं असेल- याचा आपण विचार आपण अनेक वेळा करतो. त्याचं वास्तव / अवास्तव / भडक चित्रण करणारे अनेक सिनेमे आपण बघतो. मात्र या जगाच्या एका विशिष्ठ सुप्त आकर्षणापोटी का होईना, आपल्याला तिथले लोकही 'नायक' म्हणून हवे असतात. त्यांनाही सामान्य माणसागत प्रश्न असतील. हातात चाकू असला तरी त्यांच्याही मनात पाकपुक होत असेल, इतकंच नव्हे, तर त्यातले काही डरपोकही असतील, हलकट असतील, 'बेवकुफ' असतील, चोरून 'कोठी'वर जात असतील, बायकांना शेलकी शिवीगाळ करत असतील- हे काही सहजासहजी पचनी पडत नाही. ते स्वीकारलं समजा तरी पडद्यावर दाखवलेलं आवडत नाही. अंडरवर्ल्डचा नायक म्हणजे फुल्ल अ‍ॅक्शन, रात्रंदिवस हातात बंदूक आणि तोंडातून सतत हादरवून टाकणारे डॉयलॉग्ज- हे आपण बघत आलो. त्याचं घर, कपडे, वावरणं, मित्र हे सारंच महान, चकचकीत, डोळे मोठे करून बघत राहावं असं. यातलं कुणीही आणि काहीही सामान्य नाही. मुळात काहीही 'सामान्य' पडद्यावर बघायची आपल्याला आपल्या बॉलिवुडने सवयच ठेवली नाही!

गुन्हेगारी जगातही आपल्यासारखीच माणसं असतात. त्यांच्या बर्‍याच गोष्टी सामान्य असू शकतात. त्याचे कपडे मळके-साधे असू शकतात, तो (सरकते दरवाजे, हिर्‍यांच्या तिजोर्‍या, स्विमिंग पूल, मोठी झुंबरं आणि दोन दोन जिने असलेले प्रचंड दिवाणखाने नसलेल्या) छोट्या-अडचणीच्या-झोपडपट्टीतल्या घरात राहत असू शकतो, बायकोकडून थपडा खाऊ शकतो, त्याची मुलंही तुमच्याआमच्या मुलांसारखीच सामान्य असतात, वागतात, साधे कपडे घालतात, चिडतात, रडतात. तो सिनेम्याचा नायक असला, आणि त्याने आयुष्याचं ध्येय-बिय काही ठेवलं असलं, तरी ते अर्धवट राहू शकतं- हे वास्तव चित्र 'गँग्ज ऑफ वासेपूर' सारखे सिनेमे घेऊन येतात. परदेशी चकचकाट नसलेल्या या कलाकृती खर्‍या अर्थाने आपल्या समाजाशी-संस्कृतीशी बांधिलकी दाखवतात. आपलं प्रतिबिंब दाखवतात. या चित्रपटांचं स्वागत केलं पाहिजे. एक प्रेक्षक म्हणून माझी जबाबदारी मी समजतो. कारण 'चित्रपट बघणे' हा आता फक्त माझ्या करमणुकीचा भाग राहिलेला नाही. एक तर माझ्या जगण्याचं ते प्रतिबिंब आहे, हे एक; आणि माझ्या रोजच्या जगण्यावर त्याचा मोठा परिणाम होतो- हे दुसरं.

या आरशात बघायची सवय आता मला झाली पाहिजे. या आरशात कसं बघायचं- हे खास करून शिकणं आता गरजेचं आहे. भारतीय प्रेक्षकाला असे सिनेमे कसे बघायचे- या प्रशिक्षणाची गरज आहे, असं अनुराग कश्यप जे म्हणाला, त्याला माझं अनुमोदन. मला प्रशिक्षणाची गरज आहे, याचा अर्थ मला सिनेमे कळत नाहीत, बघता येत नाहीत, किंवा मी मठ्ठ आहे असा होत नाही. माझ्या रोजच्या आयुष्यावर परिणाम करणार्‍या गोष्टी अधिक चांगल्या पद्धतीने समजून घेता यायलाच हव्यात. बडजात्या, चोप्रा, जोहर, रोशन, घई, झा, भट यांच्या सिनेम्यांवर मी एक्स्पर्ट कॉमेंट करू शकतोच आहे की आधीपासून..! याचा अर्थ- त्यापेक्षा अजून जास्त आणि जास्त विषयांवर, पातळ्यांवर बोलण्याचा माझा हक्क आहे, माझी गरजही आहे.

साजिर्‍या,
मस्त लिहिलं आहेस

चांगली पोष्ट सा़जिरा.

साजिरा, पोस्ट आवडली.

साजिरा मस्त लिहालयेस

मला अजुन एक गोष्ट मनापासून आवडली ह्या सिनेमातली, ती म्हणजे त्यात येणारा under the belt and black humor.....अश्लील असला तरी खरा खुरा विनोद.....आणि खरच अश्याच पध्ततीने सादर होतो हे स्वतः पाहिलंय मी

चिनुक्ष च हे पटल कि गाणी काळाशी, स्थळाशी सुसंगत नसलेली वाद्यं आहेत>>>>पण ती भन्नाट आहेत हे नक्की...

हा चित्रपट ऑस्कर ला पाठवा.......................

>>या आरशात बघायची सवय आता मला झाली पाहिजे. या आरशात कसं बघायचं- हे खास करून शिकणं आता गरजेचं आहे. भारतीय प्रेक्षकाला असे सिनेमे कसे बघायचे- या प्रशिक्षणाची गरज आहे, <<

अजिबात नाहि पटलं.

चित्रपट स्टोरी टेलींग, सादरीकरणात फसला (प्रेक्षकांना नाहि झेपला) तर तो दिग्दर्शकाचा दोष आहे.

चित्रपट कसे बघायचे, हे सिंगल माल्ट कशी प्यायची असं सांगण्या सारखं आहे का?

'सिनेमा बघणं' हा एक वेगळा चर्चेचा आणि बीबीचा विषय आहे.
पण तरीही प्रशिक्षणानं सिनेमा बघायला जमेलंच असं नाही असं मला वाटतं. मुळात सिनेमा हे माध्यमच असं आहे ना की त्याबद्दल ओढ हवी, पॅशन हवी ! मग आपोआप ते वेडच तुमच्या डोळ्यावरच्या समाजाच्या, भाषेच्या, कंडीशनींगच्या पट्ट्या एक एक करत हळूहळू दूर करत.. आणि तुमच्याही नकळत तुम्ही 'सिनेमा बघायला' लागता.
नुकताच एक नव्या पीढीचा कोरियन सिनेमा पाहिला... आणि हे असंही जग असू शकतं, कोणाच्या मनात असेही विचार असू शकतात, माणसं अश्याही वातावरणात वाढतात ह्याचा धक्का बसला...
इस्ट युरोपियन सिनेमा आधी पचायला अवघड जायचा. त्यातली माणसं अशी कशी काय असू शकतात ? हाच पहिला प्रश्न... पण माझ्या जगाच्या बाहेर असलं तरी त्या लोकांसाठी 'ते त्यांचं जग' आहे, ह्या विचारापाशी आल्यावर त्यातली माणसंही 'मी त्या जागी असते तर कदाचित अशीच वागले असते' इतकी ओळखीची वाटायला लागतात. निदान माझ्यासाठी तरी ही 'मी आणि माझ्याभोवतीचं जग' ही झापडं काढण्यात सिनेमाचा खूप खूप मोठा वाटा आहे.

बरं सगळेच पाहिलेले चित्रपट आवडतात का? जमलेले असतात का? अजिबातच नाही..
पण जोपर्यंत असे न जमलेले चित्रपट पाहात नाही, तोपर्यंत 'एखादा मस्त जमलेला चित्रपट' तुम्हाला काय प्रतीचा आणि किती आनंद, समाधान देऊन जातो तोही अनुभव नाही...

राजचं म्हणणं पटलं मला.
काही गोष्टी शिकवून करण्यात मजा नाही तर त्या करून शिकण्यात जास्त मजा आहे.. माझ्यासाठी सिनेमा ही अशीच एक गोष्ट