किती दूर राहिले शहर मानसामधले..

ऐकले. छान आहे.

वाह

भारती,

कवितेच्या (गीताच्या) ओळी हेडर पोस्ट मध्ये लिहिता का? खूप सुंदर रचना आहे.

इथे प्रतिसादात पोस्टतेय (तुमची हरकत असल्यास सांगा. नंतर प्रतिसाद संपादित करेन.)

किती दूर राहिले शहर मानसामधले
किती दूर राहिले सुह्रुद जीवी जपलेले
किती पूर खळाळत आले गेले नंतर
किती माझापासून मीच काटले अंतर

हे कोणी लिहिले वियोग प्रारब्धातील
कुणी रेशीमगाठी अचूक तोडल्या मागील
ती नियती होती की निर्णय माझेच
हे कुणी लढवले अवघड सारे पेच

घर निवांत येथे प्रेमाचा ओलावा
मन थकून परतले घेते शांत विसावा
वार्‍यावर हलती स्वतःशीच पण पडदे
ना जवळ कुणीही सांज जराशी गडदे

आज ऐकले

खूप छान आहे
'चंद्रस्वप्न एकले' पेक्षाही जास्त आवडले
गायिकेचा आवाजही छान आहे अगदी

किती वैश्विक असतात ना या अशा काही भावना! तुम्ही हे छळणारे हताश एकटेपण किती जसेच्या तसे मांडले आहे! भिडलेच! गाण्यापेक्षा कविता म्हणून जास्त आवडले.

व्वाह!!!
स्वगत आवडलं भारतीताई!
नंतर निवांत ऐकेन...

ती नियती होती की निर्णय माझेच
हे कुणी लढवले अवघड सारे पेच
>> क्या बात!

निंबुडा, तुलाही ठांकू

My god.. सुंदर लिहीता हो भारतीताई तुम्ही..

My god.. सुंदर>>>???
अहो पारिजाता जी ; नुसतेच सुंदर काय म्हणताय ....फार फार सुंदर लिहितात भरतीताई
त्यांचे मायबोलीवरचे आजवरचे समग्र लेखन पहाच
कविता व कवियत्री कशी असवी हे त्यांच्या कडून तुम्हाला नक्कीच शिकायला मिळेल

भारती,
हे गीत ऐकलं मी आताच्या गेल्या रविवारी...
प्रचंड भावलं... ज्या आर्ततेने वृषालींनी गायलंय त्याने परिणाम खूप वाढलाय...
पण इथे तुमच्या धाग्यावर फक्त मनोगत दिसले, गीतातले शब्द नाही, म्हणून प्रतिसाद राहून गेला होता...

किती पूर खळाळत आले गेले नंतर
किती माझापासून मीच काटले अंतर>> भारती, ऐकतानाही वाटले होते... किती माझ्यापासून मीच कापले अंतर.. हे ही चालले असते का?

घर निवांत येथे प्रेमाचा ओलावा
मन थकून परतले घेते शांत विसावा
वार्‍यावर हलती स्वतःशीच पण पडदे
ना जवळ कुणीही सांज जराशी रडते>> अफाट सुंदर ओळी, भारती...!!

आणि

"किती दूर राहिले शहर माणसामधले" ह्या ओळीसाठी शब्दच नाहीत... चपखलपणे एकटेपणा व्यक्त झालाय... व्व्वा!!

व्वा!! सुरेख...
तुझी शब्दयोजना आणि त्याला लाभलेलं मारव्याचं कोंदण खरंच सुरेख!

गायिकेचा आवाजही गोड आहे..
धन्यवाद भारतीताई.. मस्त!

भारती,

करेक्शन बद्दल धन्यवाद. माझा प्रतिसाद मी संपादित केला आहे.

"किती दूर राहिले शहर माणसामधले" ह्या ओळीसाठी शब्दच नाहीत >>
बागु, मानसामधले! तुझा टायपो झालाय का? की तसेच वाचलेस?

भारती...
<<किती दूर राहिले शहर मानसामधले>>
मी शब्दांत उतरवले हे ओझे.... इतकं तरल ओझं इतकं गहिरं अन थेट काळजात उतरणारं...
तुला साष्टांग नमस्कार, बाई.

हे कोणी लिहिले वियोग प्रारब्धातील
कुणी रेशीमगाठी अचूक तोडल्या मागील >> वाह..
ती नियती होती की निर्णय माझेच
हे कुणी लढवले अवघड सारे पेच >> क्या बात है...

फारच सुंदर गायलं आहे... अप्रतिम रचना...

पहील्यांदा काय लिहीलय हे कळालच नाही.. मग कविता वाचली मग स्वगत वाचलं मग गाण पुन्हा ऐकल.. तेंव्हा कळल.. माझ्या सारखच इतरांच झाल असणर म्हणुनच कोणी प्रतिसाद दिला नसेल.

वृषाली पाटील ह्यांचा आवाज फार सुंदर आहे हो.. त्यांना प्रतिसाद नक्की कळवा.

हे किती कथानकांचे तुकडे विखुरले आहेत अवती भवती.
>>
खरच, या तुकड्यांचे काय करायचे हा एक प्रश्न आहे. बरं सगळे तुकडे काळानुसार बदलतात, संदर्भ बदलतात. अर्थ बदलतात आणि जे कोलाज तयार होते ते म्हण्जे 'आज' हा जो 'आज' आहे तोही उद्या बदलतो.
असे का?
कधी कधी मला अतिशय उबग येतो 'हेल्पलेस'पणाचा. एकही तुकडा आपला स्वतःचा हक्काचा नाही, परावलंबित्व.
असो
खुप छान लिहिलय. आवडले.