आमरस

विभाग्रजः दु:खी आठवण करून दिल्याबद्दल क्षमस्व. पण आई मुलाला काही दिल्याशिवाय रिकाम्या हाती कधीच जात नाही. माझा तसा अनुभव आहे. तिची ही आठवणही तुम्हाला काही उपहार देऊनच जाईल.
मामी: आभार. पण 'बापरे' कुठल्या अर्थाने?

किंकरः मनापासून आभार प्रतिसादाबद्दल.

बी: आभार. माझ्या सर्व कविता वेगवेगळ्या धाटणीच्या आहेत. जरूर वाचाव्यात.

पंकजः आभारी आहे

विजयरावः
सुरूवातीला गमतीशीर होईल की काय असे वाटून पुढे वाचणार नव्हतो पण आईचा विषय आला आणि वाचली....शेवट भिडला>>>>>>
प्रतिसादाबद्दल आभार.
गमतीशीर कविता आवडत नाहीत का? माझी 'भाजीवाली बाई माठ कसा दिला' ही कविता आवर्जून वाचा. आपल्याला आवडेल.

उल्हासजी, अविनाश, एम्.कर्णिक आभार
अविनाशजी: आशय काळजाला भिडावा याखातर रचना फार सुंदर बनवण्याचा प्रयत्न जाणूनबुजून टाळला आहे.

फालकोर | 1 February, 2012 - 06:43
डोहाळे शब्द उडवला तर? फक्त 'आमरस'कसं वाटतं?>>>>>
आपका प्रतिसाद सर आँखोंपर, चेंज कर दिया है!

फालकोर
तुमची कविता आणि विभाग्रजचा प्रतिसाद आणि विभाग्रजला तुम्ही दिलेला प्रतिसाद सगळच हेलावुन टाकणारं.तुमच्यापुढे नतमस्तक.>>>>>>
मी कवी या नात्याने स्टेजवर आहे. आपण समोर खुर्चीवर. स्टेजवरील कलाकार नतमस्तक होत असतो. खुर्चीवरील रसिक कौतुक करतो किंवा रागावतो. म्हणून आपण नतमस्तक होउ नका, तो माझा हक्क आहे. निदान आज तरी.
हार्दीक आभार.

उमेशजी, शामजी, पाषाणभेद्जी हार्दीक आभार

सत्यजित
विनोदी कवित टर्न घेते... शेवट रुचला नाही... माझाची अ‍ॅड आठवली.>>>>>>
प्रतिसादाबद्दल आभार.
एका मध्यमवर्गीय घरातील एका खोलीत मित्राने आठवणीने पाठविलेली आंब्याची पेटी ठेवलेली आहे. पलिकडच्या खोलीत मधुमेहाने आजारी आई पहुडलेली आहे. दुसर्‍या खोलीत मुलगा. आंब्याच्या सुगंधाने मुलाची झोप मोडते. त्याला आंबा खावा वाटतो. आईलाही तो सुगंध हवाहवासा वाटतो. आपल्या गरोदरपणातील डोहाळ्यांची तिला आठवण येते व ती मुलाकडे आमरसाची मागणी करते. ती पुरी होत नाही तेव्हा आजारी अवस्थेतच जाऊन एक आंबा काढून आणते व त्या सुगंधाच्या सहवासात आपल्या पतीच्या व बाळंतपणाच्या मधुर स्मृती जागवून प्राण सोडते.
सत्यजीतजी आपल्या रसिकतेविषयी आदर राखून विचारू इच्छितो की यात आपल्याला विनोद कुठे दिसला?
आपल्याला शेवट रुचला नाही हे मी मान्य करतो. तो आपला हक्क आहे. पण सत्य घटना आपल्या रुचण्याचा आदर करत नसतात हेही मान्य केले पाहिजे