आमच्या खोलीत....

आमच्या खोलीत तेंव्हा राणी मुखर्जी रहायची
भाडं बीडं देत नसे स्वप्नात एखादी पप्पी द्यायची

भिंतीवर बसुन कधी कंटाळली नाही बिचारी
रोज हसुन बघायची, आमची फाटकी बनियन नि मळक्या विजारी

आमची दाढी, आमची अंघोळ, उघड्या डोळ्यांनी बघायची
आम्हां पोरांत एकटीच पण बिन्धास जगायची

खोडी कुणी काढली तरी राणी कधी चिडली नाही
आमच्या कुठल्याच भांडणात राणी कधी पडली नाही

आमच्या मैत्रिणींना ही राणी हसुन भेटायची
आमचं काही सांगते की काय? उगाच भीती वाटायची

आम्ही पाळलेल्या पाली तिच्या सोबत खेळायच्या
आमच्या सारखंच तिच्याही अंगा-खांद्यावर लोळायच्या

आमच्या जमिनीवर तिने पाय कधी ठेवला नाही
आमच्या अंथरुन-पांघरुनाला हात कधी लावला नाही

जेव्हा आम्ही बायकां सारखी कपडे,भांडी धुवायचो
काय बघतेस्? म्हणून तिला उगाच शिव्या द्यायचो

आमच्या सोबत राणी कधी डबा खात नव्हती
घे म्हटलं तरी सुध्दा घास घेत नव्हती

तिला सारं माहित होतं,आई पहाटे उठली असेल
धूर भरल्या डोळ्यांनी भाकरी तिने कुटली असेल

डबा घेऊन बाप माझा एस्.टी मागे धावला असेल
फर्लांगभर धावल्यावर ड्रायव्हरने ब्रेक लावला असेल

मळालेली एखादी नोट भाकरी खाली असायची
भाकरचं तेंव्हा जणू आई सारखी दिसायची

राणीला तो भाकरीचा प्रवास माहित होता
शिळ्या विटल्या ड्ब्याचा सुवास माहित होता

त्याच पोस्टरची ती जीवनाची गोष्ट
"यशासाठी मित्रांनो करा खरे कष्ट

आपलं भविष्य आपल्यालाच कसता यायला हवं
दु;खालाही मिठीत घेऊन हासता यायला हवं"

कळतं नकळतं सांगुन गेली कला खरी जगायची
आमच्या खोलीत तेंव्हा राणी मुखर्जी रहायची....

-- शाम