आणखी किती कमवायचं आयुष्यात......

अण्णा, मला एकदम ती "गाई पाण्यावर काय म्हणुनी आल्या" आठवली,,

२६जुलैनेच आम्हाला भारतात कायमस्वरूपी तळ ठोकायला उद्युक्त केलं.

आम्ही दोघही तेंव्हा युकेत होतो.. आणि राजा राणीच्या संसारात सुखी होतो. पैसाही गाठीला जमा होत होता.. आईवडिलांकडे बघायला दोन्ही घरी भावंडे आहेत त्यामुळे तीही जबाबदारी नाहीये.

पण २६ जुलै आला नि संदर्भच बदलले. आमची दुपार युकेत होईपर्यंत मुम्बैची दळणवळण, संपर्क यंत्रणा बंद पडली होती. मिड डे वाचला नि भयंकर टेन्शन आलं.

माझे बाबा प्लांट मेन्टनन्सला काम करतं, अश्या वेळी शॉक सर्किट होऊ नये, मटेरीअल भिजू नये म्हणून ते पवई ऑफिसात जाणार हे नक्की माहीत होतं. माझी बहीण विरारला नोकरीला जात होती. एका मामेभावाला ऐकू येत नाही तो दादरला क्लासला जाणारा होता. दीर पवईत कॉलेजात. हे सगळे नीट घरी पोहोचतील ना? सासू सासरे घरी एकटे असतील. आमच्या सोसायटीत असेही पाणी साठतं आता काय झालं असेल? त्यात बिल्डींग मजबूत नाही. आत्ते आणि काकांची घरं तळमजल्याला आहेत. आत्तेकडे तर तिची मूलही नाहियेत. हजार नकारात्मक विचार. आमचे सगळे नातेवाईक एकमेकाला घट्ट धरून आहेत पण तरीही माझी उलघाल कमी होत नव्हती.

तेंव्हा मला जाणवलं की हे पैसे कमवणे वै. आपल्यासाठी फारसं महत्वाचं नाहीये, आपली माणसं आहेत. माझ्या माणसांसाठी मी वेळेला नव्हते. सगळी मंडळी कुठे अडकली, कुठे पोहोचली, सुखरूप होती हे कळलं नंतर. पण त्याक्षणी मी तिथे नव्हते. असते तरी खूप काही केलं असतं अश्यातलं नाही पण वेळेला नव्हतो ही बोच राहू नये म्हणून आम्ही आपापल्या असाईनमेंट्स संपल्यावर भारतात तळ हलवला. आता कामानुसार येतो जातो पण काम संपलं की परतं माझ्या लोकांत. आणखीन काय आणि किती कमवणार आहे? आई बाप, भाऊ बहीण गमावले, त्यांच्याबरोबरचा हा वेळ गमावला तर कमावलेल्या पै ची खरी किम्मत किती?

घारुअण्णा,
तुमचे दोन्ही लेख वाचले. अतिशय ह्रदयस्पर्शी...

खुपच छान..

ह्या जगात माणुसकी शिल्लक आहे म्हणायची

घारूअण्णा. खूप सुंदर.. हृदयस्पर्शी अनुभव.

ग्रेट घारू

अत्यंत मनाला भिडणारा अनुभव.

ह्रदयस्पर्शी!!

खाम्बुश्ट्या - जबरीच अनुभव.

अगदी भिडणारा प्रसंग...खुप हॄदयस्पर्शी...

खुप छान अण्णा..

खुप छान अनुभव... घारुअण्णा..

डोळ्यात पाणी आले...

वाचता वाचता कधी डोळ्यात पाणी आलं कळलंच नाही.. हॄद्यस्पर्शी अनुभव.

अजून काय हवं? खरंच.

कबीराचा एक दोहा आठवला

दाता इतना दिजो जा में कुटुम समाय |
मैं भी भूखा न रहूं, साधू न भूखा जाय |

विचार करायला लावणारा लेख ! अन तुमची मदत खरेच अमुल्य !

हृदयस्पर्शी.

सुरेख लिहीलंय. डोळ्यात पाणी आणणारा अनुभव.

सुरेख लिहीलंय. डोळ्यात पाणी आलं. कुणावर कधी अशी वेळ न येवो आणि चुकुनमाकून आलीच तर त्यांना असा कुणी घारुआण्णा भेटो.

अण्णा, डोळे पाणावले.

"याहुन सुंदर गिफ्ट मी कधीही विकत घेउ शकलो नसतो माझ्या मुलीसाठी".खुप कमावुन ठेवलाय पैसा पण वेळेला हाताशी काय आहे काही नाही". >>>> खरचं अनमोल गिफ्ट

वा... आयुष्यात एक तरी गोष्ट अशी करावी शहाणी...

छान

हे वाचायचं राहुनच गेलं होतं रे आण्णा
पण खरं सांगु का ? जी माणसं घारुआण्णाला जवळून ओळखतात त्यांना यात काहीच नवल नाही वाटणार, अशा जगावेगळ्या गोष्टी करणं हा घारुआण्णाचा स्वभावच आहे ....

डोळे पाणावले घारुअण्णा.

घारुअण्णा
खरच , खुप सुंदर गिफ्ट .. ..लाख मोलाची . पैशात नाहीच विकत घेता येणार.

अतिशय सुरेख अनुभव शेयर केलात.

नि:शब्द अन पाणावलेले डोळे अशी अवस्था झालीय...
एक कडक सलाम तुम्हाला....

कुणावर कधी अशी वेळ न येवो आणि चुकुनमाकून आलीच तर त्यांना असा कुणी घारुआण्णा भेटो >>>> +१ आमेन!!!!