अजि म्या पु.ल. पाहिले

सही रे मंदार!!

आणि असं बघ, काही देवळात फोटो काढायला बंदी असते की नाही, तसंच हे ही समज. ह्या साहित्यातल्या आपल्या दैवताचा फोटो आपल्याला काढता आला नाही असं समज. आणि त्यांनी आपल्याला प्रसाद दिलाय की!">>>>>>>>>>> मंदार नशिबवान आहात तुम्ही.

छान वाटलं वाचुन. साक्षात पुलंचं दर्शन घडलं म्हणजे खरच भाग्य!

शाबास रे मित्रा...

पुलं चे गारुड अजून मनावरुन उतरले नाही. दूरदर्शनवर सुरवातीला त्यांचे अनेक कार्यक्रम सादर होत असत. त्यांचे प्रत्यक्ष नाटक नाही बघायला मिळाले, तरी या कार्यक्रमांनी आम्हाला फार आनंद दिला होता.
त्याच्या सीड्या मिळत असाव्यात.

मी पुण्यात बी.एम्.सी.सी. मध्ये शिकत असताना पु. लं. नेहेमी महाविद्यालयाच्या मैदानावर फिरायला यायचे. खूप वेळा त्यांना पाहिलंय. कधी कधी आम्ही त्यांच्याशी बोलायचोही. आमचा तेव्हा खेळाचा तास असायचा. सकाळी साडेसहाला थंडीत सायकल हाणत खेळाच्या तासाला जाण्यामागे, गाउंडवर पु. लं. भेट्तील हे खरं कारण असायचं. अजिबात गर्व नव्हता त्यांना. पुढे पुढे ते थकल्यावर बाकावर बसून राहायचे. नंतर त्यांचं चालणं एकदमच कमी झालं.
सुधीर गाडगीळ, अरुण दाते, मंगेश पाडगावकर, सुधीर मोघे यांची भेटही बी.एम्.सी.सी. मुळे झाली.

मंदार धन्यवाद रे... मौल्यवान अनुभव

पुलंना जे प्रत्यक्ष भेटले ते खरेच भाग्यवान.

माझे वडील त्यांना भेटले होते. पुलंनी वडिलांकडे हार्मोनियमची ऑर्डर कोणा दुस-याकरवी दिली होती आणि बनल्यावर ती घ्यायला पु.ल. स्वतः आले होते. ते येतील ही कल्पना वडलांना नव्हती. जेव्हा त्यांनी घरी येऊन, आज पुल दुकानात आले होते म्हणुन आम्हाला सांगितले तेव्हा आम्ही इतके हळहळलो की बस्स.. वडलांना पण वाईट वाटले, पण त्यांचाही नाईलाज होता....

आणि वाईटात वाईट हे की, वडील म्हणाले, तुमच्यासाठी मी त्यांची स्वाक्षरी घेतलीय, दुकानात आयत्यावेळी कागद सापडेना म्हणुन १० रुपयांच्या नोटेवरच स्वाक्षरी घेतली. ते ऐकुन आईने कपाळावर हात मारला. तिने वडलांच्या खिश्यातुन १० रुपये घेऊन त्याचा ब्रेड आणला होता... माझा भाऊ लगेच दुकानदाराकडे धावला, पण ती दहा रुपयांची नोट काही मिळाली नाही

मस्तच रे मंदार. खरंच तू भाग्यवानच आहेस.
मीही एकदा पुलंना भेटलोय...स्वप्नात बरं का!

त्यांनी त्याक्षणी "चालते व्हा" असं म्हणाले असते तरी आम्हाला तेवढाच आनंद झाला असता.
छान वाटलं वाचून मंदार. त्यांना ज्ञानपीठ मिळायला हवं होतं.

susmita मी पण बी एम मधेच होतो... आम्ही मुद्दाम भांडारकरवरून मालती माधव समोरून जायचो, हेतू हा की कधीतरी पु.ल. दिसतील. पण एवढे भाग्यवान नव्हतो कदाचित... बी एम मुळे सुधीर गाडगीळ, मंगेश पाडगावकर, सुधीर मोघे, भक्ती बर्वे ह्यांना मात्र पाहता आले, भेटता आले..

अरे वा! छानच आठवण आहे की ही!

मंदार, छानच आठवण आहे की ही!

माझेही बाबा, आजोबा पु. लं. ना भेटले आहेत. पु. लं. जेंव्हा कीर्ती कॉलेज ला शिकवायला होते तेंव्हा आजोबा प्रिंन्सीपॉल होते कीर्ती कॉलेज ला. पण मी नाही पु. लं. ना पहिलय नाही आजोबांना. फक्त आठवणी एकल्या आहेत बाबांकडून.

बस्के मी पण रडले होते. आणि नंतर विचार केला होता जाउदे पु. लं. नाही तर कधी सुनिता बाईंना भेटू पण तेही नाही जमलं

आणि आता त्याही गेल्या !

आधी कधी हिम्मतच नव्हती....
माझं पहिलंवहिलं पुस्तक प्रसिध्द झाल्यावर (२००५) मात्र रहावलं नाही. देवळात पेढा ठेवायला जातात तसा त्यांच्या घरात वेळ मागून गेलो.
सुनिताबाई सवयीप्रमाणे आंघोळ करून तयार होऊन बसल्या होत्या. पु. लं. विषयी फोन, पत्र इत्यादी सगळं नेहमीच चालत असल्याने त्या सकाळीच तयार होऊन बसत असत.
मी पुस्तक तिथे ठेवलं.
'हल्ली मला दिसत नाही, मी वाचू शकत नाही फार, मी सगळी पुस्तकं दान करते, ' त्या म्हणाल्या.
'पुस्तक या घरात आलं, मला समाधान मिळालं. त्यानंतर तुम्ही त्याचं काहीही करा, ' मी म्हणालो.
अर्धा तास त्यांच्याशी गप्पा झाल्या. 'वाघ आणि डुक्कर' ही गोष्ट त्यांनी सांगितली....
आयुष्यभर लक्षात राहील असा तो अर्धा तास होता...

मस्त लिहिलस मंदार !
Lucky You!
माझे बाबा मागच्या आठवड्यात सचिनला भेटले. त्याच्या सोबत फोटो आहेत पुष्कळ, पण सही घ्यायची राहुन गेली.
आय विश मी तेव्हा त्यांच्या सोबत असते!

सही. किती भाग्यवान आणि धाड्सी आहेस ! मी पुण्यात असूनही कधी नाही भेटू शकले. मी शाळेत होते तेव्हा. पण मलाही अशीच अतीशय इच्छा होती त्यांना भेटायची . पु.ल गेले तेव्हा मी आणि माझी मैत्रीण रड्त बसलो होतो.

मंदार : चांगला बाफ चालु केलाय.
सर्वांप्रमाणे मला पण त्यांना भेटायचे होते. ती इच्छा अपुर्णच राहिली.
पण सचिनची भेट कधी ना कधी होईल असे नक्की वाटते. मला असे कळाले की पुढच्या वर्षी शिकागो मधे होणार्‍या बी.एम. एम. च्या अधिवेशनाला सचिनला बोलवायचा प्रयत्न चालु असे कळाले.

खूपच छान....... लिंक पाठवल्याबद्दल खूप खूप धन्यवाद...... नविन लिखाण नक्की कळवत जा...... कल्पना

मस्त....:)

ग्रेट.

वाह ... काय सुंदर अनुभव आहे

धन्य आहेस...

छन लिहिलंय .
एखाद्या दिग्गजाला, कलाकाराला असं आणि एव्हडच भेटल्याने आयुष्य समृद्ध होतं म्हणजे नक्की काय होतं? कलाकाराला त्याची कला सादर करत असताना अनुभवणं हे समृद्ध करणार असू शकतं. तो क्षण अलौकीक असू शकतो, नव्हे, असतोच. एरवी सामान्य माणसांत आणि त्यांच्यात फरक कसा काय करणार?>>>>अगदी .. मला कधीच अप्रूप वाटत नाही .. कधी तरी आजू बाजूला मला अमिताभ ला, सचिन ला , अनिल कुंबळे ला भेटायचा स्वर्ग सुख मिळेल.. अशी जेव्हा लोक बोलतात तेव्हा मीच का वेडी आहे ते कळत नाही .. पिक्चर बघावा, त्यांचा खेळ बघावा..त्यांचं मोठेपण अनुभवावं.. माझा अहंकार, छोटेपण आड येतो का असा हि वाटतं कधी..
माफ करा विषय नाही बदलायचा .. पण पुलंबद्दल तसा नाही म्हणता येणार बहुदा ते फ़क़्त लेखक, कलाकार नसून समाज सुधारक किवा अगदी साधारण व्यक्ती बनूनच राहिले..

मी सुद्धा एक पु. ल. चा चाहता. मला त्यान्ना भेटायचि खुप इच्छा होति. पुन्यामधिल त्यन्च्या घरि जान्याच निश्फळ प्रयत्न पन केलेला. शेवट्च्या दिवसांत ते डेक्कन ला सुजोग मध्ये होते, तिथे पण भेटायाला जाऊ शकलो नाहि. आनि मग शेवटि त्यन्च्या अंत्यात्रेलाच जावे लागले. मी नवीपेठ ला राहयचो आनि तिथेच वैकुंठ ला त्यान्ना नेले होते.

पुलंचे income tax return मी जिथून CA चे articles केले तेथून जायचं
संध्याकाळी उशीरा पुल यायचे. त्यांना एकदा रिक्क्षा आणून दिली, पण बोलण्याचा धीर व्हायचा नाही.
रिटर्न वरच्या सहीवरच समधान मानले -(

लकी आहेस रे मंदार .. आणी ते सर्वजण ज्यांनी पुलं ना पाहीलयं..
माझी ही इच्छा कधीच पुर्ण नाही होणार..

तेंडुलकरला बघायचं या एकमेव कारणाने यावर्षी IPL, semifinal बघितली.. भरपुर फोटो काढले आणि मध्यंतरात नवर्‍याने खिशात ठेवलेला कॅमेरा चोरला कुणीतरी.........

<<आपली आवडती व्यक्ती प्रत्यक्ष समोरासमोर भेटावी, त्या व्यक्तीशी थोडंसं का होईना बोलायला मिळावं असं आपल्याला सगळ्यांनाच वाटत असतं. पण ते भाग्य फार थोड्यांच्या नशीबी येतं आणि अशा नशीबवान लोकांपैकी मी एक आहे ही एक खास गोष्ट खचितच आहे.>>

खरच आहे. माझ्या आत्तापर्यंतच्या आयुष्यात मला खरेच खूप चांगल्या/ थोर व्यक्तीना पाहण्याचा, त्यांच्या सानिध्यात थोडा का होईना राहण्याचे भाग्य मिळाले. पुलंबद्दलच सांगायचे झाले तर ते प्रचारासाठी दौरे करायचे, त्यावेळी जवळून पाहिलेले. यादी सांगीतली तर आपणां सर्वांना आश्चर्यच वाटावे.
अशा व्यक्तींचे जेव्हा जेव्हा दर्शन झाले, तेव्हा तेव्हा ते थोरच होते; म्हणजे असे नाही की पुढे जाऊन मोठे झाले, वगैरे. माझ्यातले अन त्यांच्यातले अंतर वाढतच राहीले! त्यांची स्वाक्षरी घ्यायची राहून गेली; फोटो नाही काढता आले, असे वाटले तरी अंतरी त्यांचे वागणे, बोलणे, राहणी, विचार ह्या सर्वांचा पगडा राहतोच आणि तोच महत्वाचा, नाही का? गंमत म्हणजे त्यांच्या साधेपणामुळेच आणि उच्च विचारसरणीमुळेच ते थोर होते/ आहेत हे लक्षात येते. मी देवाचे नेहमी आभार मानते की मला असे क्षण मिळाले आणि असे नेहमीच मिळावेत असेही वाटते.
मंदारजी- आभारी, काही सुखद क्षणांची आठवण करुन दिल्याबद्दल.