अजि म्या पु.ल. पाहिले

मंद्या लेख मस्त लिहिला आहेस, आवडता लेखक भेटला आणि तो क्षण कायमचा
मनात कोरला गेला. तुझ्या लेखामार्फत माझ्याही डोळ्यासमोरून तुमची भेट एक क्षण
तरळून गेली...

पु.ल. मी खुप उशिरा म्हणजे पुण्यात आल्यावर वाचायला सुरवात केली. तेव्हा नुकतंच मी जयवंत दळवी लिखित (संग्रहीत) पु.लं. एक साठवण वाचून काढलं होतं.
ते प्रयाग मध्ये अ‍ॅडमिट होते रोज अपडेट्स मिळत होते बातम्यांमधुन. एक दिवस दुपारी कोणितरी सांगितलं की ते गेले म्हणून मी तडक गाडी घेऊन मालती-माधव कडे धावले ... एका विशिष्ट ठिकाणापर्यंत पोचले पण पुढे जाऊ शकले नाही. अख्खा भांडारकर रस्ता फुलून गेला होता; तेव्हा मला समजलं की महाराष्ट्रातली अमाप जनता त्यांच्यावर किती प्रेम करते ते... त्यांचं अंत्यदर्शनही न झाल्याने प्रचंड निराश होऊन मी घरी परतले आणि खूप रडले...

तू भाग्यवानच रे...

खूप छान लेख!!

पु ल न प्रत्यक्ष नाही पाहता आले कधी पण एक गम्मत म्हणून सांगते

मी रुपाली च्या समोर च्या " कौस्तुभ " बंगल्यामध्ये गेली २ वर्षे राहत होते . ते माझ्या बाबांचे स्नेही !! शिक्षणाची २ वर्षे मी तिथे राहिले . एक दिवस फिरताना मी तिथे बोर्ड वाचला रुपाली मध्ये आणि समजले इथे पु ल राहतात. ते गेले आहेत हे लक्षात आले नाही आणि मी त्या इमारतीत शिरले इम्रातीतल्या एका आजींचा आणि माझा संवाद

" काकू पु ल कुठे बाहेर गेलेत का ?? " ..... काकू : " अगं बाई जागेवर आहेस का ?? ते जाऊन किती वर्षे झाली माहित आहे का ?? "

पु ल मी दहावीत असताना गेले मला आठवते . पण ते तेव्हा खरच लक्षात आले नव्हते. मी तोंड लहान करून बाहेर आले आणि स्वतःवर हसू कि रडू कळत नव्हते .

आणखीन एक संवाद

त्या घरातला मुलगा आणि मी

" माझे बाबा खूप हुशार आहेत तू आहेस ? "
" हो "
" माझे बाबा चौथीत मेरीट मध्ये आले होते आणि ७ वीत पण .. तू आलीस ? "
" मी पण "

असे खूप प्रश्न त्याला मी हो हो म्हणाले मग त्याने मला विचारले
" माझ्या बाबांच्या लग्नात पु ल देशपांडे आले होते. तुझ्या लग्नात आले होते ? "
" अरे पण माझे लग्न नाही झालेले "
" तू त्यांना पहिले आहेस ? "
" नाही "
" त्यांनी मला हातात घेतले आहे . मो छोटा बाळ होतो न तेव्हा ते आमच्याकडे आले होते "

याच्यावर माझ्याकडे " आमचे ते भाग्य नाही " हे एकच उत्तर होते .

तुमच्या माहिती साठी. भांडारकर रोड वर ते कसले क्लास आहेत न ?? IELTS चे !!! मालती-माधव वास्तूला शासनाने निळ्या पाटीने येथे पु ल देशपांडे राहत होते असे जाहीर केले आहे . आणि रुपाली पाशीच वसंतराव देशपांडे पण राहायचे. त्याच भागात हिराबाई बडोदेकर यांचे पण घर आहे. या सगळ्या वास्तुना बाहेरूनच पाहून समाधान मानावे लागते . असे दिग्गज सगळे एकत्र कमला नेहरू पार्क मध्ये फिरायला आल्यावर गप्पा मारत असतील अशी कल्पना मी कायम करत असायचे.

व्वा!! मंदार , मस्तच रे.. प्रत्यक्ष पुलं..
कधी कधी अश्या माणसांना आगाऊपणा करणारे फॅन्स आवडतही असतील ना??
तुला पाहून त्यांना आपल्या सखाराम गटण्याची आठवण झाली असेल रे कदाचित

वर्षू..गटणे = मंद्या

मंदार, तुम्ही खरंच लकी आहात.

अगदी अगदी मला पण गटणेच आठवला. पण मंद्याने तो अविस्मरणीय क्षण गाठला असता तर कीती बहार आली असती ह्या स्वप्नांत ईतका रमलो की हा गटण्याचा तपशील द्यायचा विसरलो. शेवटी ह्याने त्याच्या प्रतिभासाधनेत व्यत्यय आणलाच.

हे क्षण दुर्मिळ असतात. पण आयुष्य समृद्ध करणारे असतात.

वर्षू नील, कवे..

मंदारच कौतुक अपार्ट, पण मीही कदाचीत एक द्राक्षे आंबट असलेला कोल्हाच आहे. ते पुस्तकांत जसे भेटतात तसेच ते भेटणं मला जास्त आवडेल. साधनानं एका फोटोग्राफरला सांगितल होतं, 'या वयात माझे फोटो काढुन प्रसिद्ध करु नको म्हणून'. का? तर, लोकांच्या मनात माझी जी छबी आहे ती तशीच कायम राहू दे म्हणून. अर्थात त्यांच्या खाजगी बैठकीत त्यांच्याशी मोकळेपणानं गप्पा होणं हे नक्कीच खूप काही देउन जाणार ठरेल. पण फक्त हस्तांदोलनातला आनंद मला तरी कळला नाही.

एखाद्या दिग्गजाला, कलाकाराला असं आणि एव्हडच भेटल्याने आयुष्य समृद्ध होतं म्हणजे नक्की काय होतं? कलाकाराला त्याची कला सादर करत असताना अनुभवणं हे समृद्ध करणार असू शकतं. तो क्षण अलौकीक असू शकतो, नव्हे, असतोच. एरवी सामान्य माणसांत आणि त्यांच्यात फरक कसा काय करणार? कलाकाराच्या आयुष्यातही असे परीसस्पर्श झालेले क्षण फार थोडे असतात. जो क्षण उत्कट अभिव्यक्तीचा असतो, सृजनाचा असतो. मंथनातून अमृत मिळाल्याचा आनंद देणारा क्षण तोच. असे अलौकीक प्रतिभेची साक्ष ठरणारे थोडेच क्षण आपल्या सामान्यांचं अवघ आयुष्य उजळून टाकतात. हे क्षण पकडता आले तर ते नक्कीच दिव्यत्वाची प्रचिती आणून देणारे ठरतात.

गावस्करला, मार्शल-होल्डींग-गार्नरच्या तोफखान्यासमोर खणखणीत फटकेबाजी करताना किंवा पाय रोवुन उभ राहाताना साक्षीदार ठरणं, त्याचा स्ट्रेट ड्राईव्ह याची देही याची डोळा बघणं समृद्ध करणार की घरात चट्टीरी -पट्टेरी अर्धी चड्डी घालून रोहनच्या लेंग्याची नाडी बांधताना त्याला बघणं समृद्धीत भर घालणारं ?
अब्दुल कादीरने टिंगल केल्यावर चवताळून सलग तीन वेळा स्टेडीयमबाहेर भिरकावून देणारा १७ वर्षाचा, मिसरुड पण कोवळी असलेला, जिगरबाज तेंडुलकर बघण्यात गम्मत आहे की त्याच्या घरात 'बेडशीट घट्ट ताणून धर ग जरा तिकडून' अस अंजलीच्या अंगावर खेकसताना बघण्यात कौतुक आहे? असो.

त.टी : हा वाद नव्हे. कुणाच्याही पोस्टला आव्हान देण्याचा प्रयत्न नव्हे, मंदारच्या आनंदावर विरजण घालणे नव्हे. पूर्ण वैयक्तीक असं हे 'मला असं वाटतं' एवढ्यापुरतच मर्यादीत आहे.

पर्‍या तू पहिल्यांदाच एका वाक्यापेक्षा जास्त काही टाईप केलयस (अजि म्या मोठ्ठी पोस्ट टाकलेला पर्‍या पाहिला :P) आम्ही कायम अधले मधले...ह्याचेही पटते आम्हा त्याचेही पटते

आम्ही कायम अधले मधले...ह्याचेही पटते आम्हा त्याचेही पटते >> अगदी अगदी ग कवे..

पर्‍या, एकदम निबंधच लिहिलास की!

कवे, मी पण तुझ्यासारखीच!

परेश तू म्हणतो आहेस अगदी तस्स पुलंनीच कुठेतरी म्हट्लयं.- "कोणत्यातरी जागतिक किर्तीच्या भरतनाट्यम वाल्याला हॉटेलात इडली खाताना पाहून आपल्याला काय मिळणार कलाकराचं दर्शन त्याची कला सादर करताना व्हायला हवे."

लेख मस्त लिहिला आहे!
>>आणि असं बघ, काही देवळात फोटो काढायला बंदी असते की नाही, तसंच हे ही समज. >>> हे खरंच आवडलं.

आगावा, मंद्या त्यांच्याकडे जाउन आल्यावरच सुचल असेल त्यांना हे..

मस्त रे मंम्द्या!

*** माझ्या मते ***
** अजिबात वाद घालायचा नाहीये कशावरुनही **

फोटो न काढण्याचं पटलं.
१) त्यांच्या विनंतीचा मान.
२) आजारी माणसाचा काय फोटो काढायचा?
३) हस्तांदोलन सुद्धा पुष्कळ झालं.
फोटो नसला तरी आता जवळपास १५ वर्षांनंतरही लोकांना सांगुन त्यांना हेवा वाटेल अशी आठवण आहे ही...
पुष्कळ आहे माझ्याही दृष्टीने...

*** माझ्या मते ***
** अजिबात वाद घालायचा नाहीये कशावरुनही **

मंदार मस्तच

मला ही भाग्यवान म्हणा लोकहो, मी ही पु. लं ना भेटल्येय एकदा नाही दोनदा

एकदा सकाळी सकाळी शाळेच्या जवळ मी आणि माझ्या २ मैत्रिणी गेटजवळच्या बुचाच्या झाडाची फुलं वेचत होतो.. पु ल आणि सुनीताताईंनी सकाळचा फेरफटका मारताना आम्हाला पाहिले. पु ल पुढे येऊन म्हणाले, "काय गं पोरीनो, वर्गात आज पिपाण्या वाजवायचा तास आहे का" ?? आम्हाला आधी कळलेच नाही हे कोण आमच्याशी बोलतायत ते, कारण त्यांच्या डोक्यावर टोपी होती. मग थोड्यावेळाने ट्युब पेटली. पण तोवर ते चालत चालत खुप पुढे गेले होते आणि शाळेची घंटा पण वाजली नेमकी तेव्हढ्यात

असच परत एकदा शाळेच्या एका समारंभात पु ल प्रमुख पाहुणे होते. पण बोलण झालच नाही कारण आमचे हेडमास्तर आणि अजुन एक सर सदैव त्यांना बॉडीगार्ड सारखे चिकटुन होते. पण स्टेजवर बक्षिस घेताना त्यांना नमस्कार केलेला आठवतोय

मंदारा, तुझ्यासारखी सही नाही रे पण माझ्याकडे. यु आर सो लक्की

छान लिहीलय.

मंदार मस्त लिहिलयसं ,
लाजो पिपाणी तु पण लकी आहेस .

मंदार छान आठवण..
माझा एक मित्र म्हणतो "तुम्हा मराठी माणसांची दैवतं दोन.. एक शिवाजी महाराज आणि पुल देशपांडे"
मलाही (सगळ्यांप्रमाणेच) त्यांना भेटायची इच्छा होती..
ते गेले तेव्हा पुण्यात होते.. बहिण विचारत होती जायचय का..
पण समहाऊ नकोच वाटलं.. असं वाटलं की त्यातल्या ज्या चैतन्यावर आपण प्रेम करत होतो, तेच नसेल तर जाऊन काय उपयोग..

अशीच अवचटांना भेटायची प्रचंड इच्छा होती.. एखादा माणूस इतक्या लोकांशी इतक्या सहज कसा वागू शकतो - ह्याच आश्चर्य वाटायचं..
त्यांच्या घरी गेले तेव्हा 'गप्पांचा फड' असा जमला नाही (ताई-तिचा नवरा नियमित व्हिजिटर्स होते...त्यांच्याच बरोबर गेलेले)
पण त्यांनी मला ओरिगामीतले काही काही सोपे प्रकार शिकवले..मस्त गाणी म्हटली.. बासरी वाजवली..
त्यांचे लेख तर आपण वाचतोच -- पण त्यांनी काढलेली चित्र, केलेली स्कल्पचर्स, लाकडातलं कार्व्हिंग, काढलेले फोटोज, त्यांच गाणं, त्यांची बासरी.. त्यांच्यातला जिवंतपणा..
ह्या जिवंतपणाची मलाही लागण झाली..त्यानंतर मी अचानक शिवणकाम, सुतारकाम, चित्र काढणं ह्या सगळ्या गोष्टी करायला लागले... मी काही उत्तम दर्जा प्राप्त नाही केलेला ह्यात कशातच अजून, पण njoy करतेय हे सगळं..

पुण्याला परत गेले की नक्की पुन्हा जाणार आहे..तो जिवंतपणा जर माझ्यात कायम जागता राहिला ना, तर भरून पावलं म्हणेल!

मंद्या.... जोरदार अभिनंदन....
खरच खुप लकी आहेस... किती हे आम्हीच समजु शकतो... त्यांना भेटु न शकलेले...

मंदार सह्ही लिहिलस आवडलं.

खूप भारी! पुलंना आपण भेटायला हवं असं फारसं कधी वाटले नाही, पण भेटले असते तर अर्थातच सही वाटलं असतं. ते गेले तेव्हा मात्र मी प्रचंड रडले होते..

मंदार, सही.

बस्के, मी पण रडलेले .