गुरु बोध

दत्तगुरुंनी चोवीस गुरु केले होते म्हणतात. अर्थात अध्यात्माच्या बाबतीत मी तसा अध्यात मध्यातच आहे म्हणा. पण आपल्या सारख्या पामरांच्या आयुष्यात एव्हढे गुरु करायची ताकद कुणाच्यात आहे. तरीही आपल रोजच आयुष्य जगताना कधीतरी कोणतरी असं भेटून जातं की त्याच्या / तीच्यापासून बरच शिकायला मिळतं, फक्त आपली शिकायची तयारी हवी.

जगता जगता जगणं शिकवून जाणारे हे क्षण तुम्ही इथे शेअर करावे म्हणून हा प्रपंच. सुरुवात माझ्यापासून.

वय होतं सतरा अठराच्या आसपास. टॅन्कमधले मासे पाळायचं वेड लागलं. चार पुस्तक वाचल्यावर ते अजूनच बळावलं. बघता बघता टॅन्क्सची संख्या वाढत गेली आणि ते अपुरे वाटायला लागले. आता विचार ठरत होता पॉन्डचा. हौद बांधण्यासाठी सगळी मदत, मोठ्या चुलत भावाने केली. वीटा, रेती, सिमेन्ट तर दिलच पण त्याचा ब्येष्ट गवंडी पण दिला.

मला काही सांगायचीही गरज पडली नाही आणि बघता बघता हौद पूर्ण झाला. मी मुद्दामहून तो थोडा जमिनीवर तर थोडा जमिनीखाली बांधून घेतला होता. बाहेरुन फिनिशिंग झाल्यावर गवंडीबुवा आत उतरले. चारही भिंतीना आतून गुळगुळीत बनवल्यावर ते तळ बनवायच्या मागे लागले. तळही बनवून झाला, फक्त त्यावर गवंडीबुंवाच्या दोन्ही चरणकमलांचे ठसे राहिले होते. आणि मी पाहिलं तेव्हा गवंडीबुवा, एका पायावर उभे राहून, दुसर्‍या पायाचा ठसा बुजवण्याच्या मागे लागले होते.

आता तीन फूट खोल हौद, तोही शोभेसाठी न बांधता उपयोगासाठी बांधलेला. पाण्याने पूर्ण भरल्यावर कोणाला दिसणार होते ते ठसे ? पण हे सांगितल्यावर बुवा भडकले. कदाचित माझ्या हिंदीमुळे असेल. पण त्यानी मला दरडावून सांगितलं "आपको चल सकता है, पर हमे नही चलेगा |"

अजूनही कधी जर तो हौद पूर्ण रिकामा केला तर तो उरलेला ठसा दिसतो आणि आपलं काम शक्य होईल तितक्या अचूकपणे करणारा तो गवंडी आठवतो. एका पायावर उभं राहून तपश्चर्या करणार्‍या एखाद्या तपस्व्यात आणि ह्या कर्मयोग्यात मला तरी काही फरक दिसत नाही.....