वैषम्य

वैषम्य

जे समजत होते माझे हातून हरवले आहे
उमजले मला भवताली निर्वात पोकळी आहे

का फुलला आहे केव्हा पारिजात माळावरती
लागले वनाला वणवे राखोळी झाली आहे

बांधून घेतले काही क्षण ओले उरले सुरले
वेड्यागत मागे मग मी का वळुनी बघते आहे?

साम्राज्य लयाला गेले सिंहासन ओके बोके
दगडाच्या सांध्यांमधुनी डोलते लव्हाळी आहे

जाणिवा मनाच्या हळव्या बोथटल्या खुरट्या झाल्या
डोक्यावर माझ्या आता तलवार टांगली आहे

-डॉ. रोहिणी चंद्रात्रे वाघमारे

वैषम्य कवितेच्या निमित्ताने काही गोष्टींचा खुलासा.
आपल्या मनात एखाद्या वस्तू, व्यक्ती, ठिकाणाविषयी आपुलकी इतकी वाढते की आपण त्याची मालकी मिळाली असे मनोमन ठरवून टाकतो. आपल्या मालकीच्या ह्या गोष्टींसाठी अतोनात धडपड करून जिव्हाळ्याने काहीही करायला तयार होतो.
आणि जेव्हा काळ पुढे जातो, असे काही घडते की आपल्याला कळते की आपण मूर्ख ठरलो.
खरे तर आटापिटा करायची काहीही गरज नव्हती. कधीतरी ही जाणीव ज्याच्यांसाठी आटापिटा केला तेच करून देतात. (कदाचित त्यांना तुमचे मालकी गाजवणे जाचक पण वाटत असेल)

ह्या सगळ्या बाबी आपल्या आयुष्याला पण लागू आहेत. आपण काही काळ पृथ्वीवर आलेलो असतो पण सगळे नश्वर असून आपलेच आहे असे समजत गुरफटून जातो. मग अचानक सत्य समोर आले, आत्मभान आले की वाटते ते वैषम्य.

ती भावना ह्या काही ओळींमध्ये पकडण्याचा मी प्रयत्न केला आहे. विषाद वाटत असतानाही मनात एक आशा असते की मला इथे थोडे तरी स्थान असेल म्हणून मन/ नजर मागे बघते.
आता सगळेच संपले असे वाटत असते.
मनाच्या जाणीवा ज्या आधी हळव्या होत्या त्यांना बोथट बनवण्याचा प्रयत्न करताना लक्षात येते की, आपल्याला इथे काहीही स्थान नाही. जे आपण आपुलकीने करतो आहे/ केले आहे त्या प्रत्येक कृतीचा कदाचित विपरीत अर्थही समजला जाऊ शकतो ह्या अर्थाने टांगती तलवार हे शब्द वापरले आहेत.
धन्यवाद.