संधीकाळच्या लांब आणि गूढ सावल्या

गुगल सर्व उत्तरं देतं. सर्व? अगदी सर्व? नाही. कित्येक अनुत्तरीत प्रश्नांची तर गुगल कडे उत्तरेच नसतात - त्याच्या मनात आत्ता या क्षणी माझ्याविषयी काय विचार चालले असतील, How much did he suffer because of my reckless, bipolar behavior?? माझी मुलगी माझ्याकडे काहीही शेअर का करत नाही? ती कधीकधी गप्प गप्प असते तेव्हा काय विचार करते? हे झाले वानगीदाखल प्रश्नं. God forbid! Has she ever gone through one hedious life experience that is part of almost every woma's life & that is sexuala assault? कोण देणार ही उत्तरं? लेकही मला म्हणते "You have given me enough space." मला माहीत आहे ही स्पेस तिला खूप आवडते, आवश्यक वाटते.
How to be positive? हां या प्रश्नाचे उत्तर गुगल देते पण ते उत्तर वास्तवात कसे उतरवायचे याचे स्टेप बाय स्टेप Happiness for dummies गाईड तर मिळत नाही. माझा नकोसा भूतकाळ कसा पुसून टाकता येईल - याचे उत्तर तर गुगलच काय एखादा जिनी आला तरी मिळू शकेलसे वाटत नाही. माझ्या प्रिय लोकांना दिलेल्या वेदनांची धार भलेही काळानुसार, बोथट झाली असेल पण भूतकाळात जाउन, मी माझे कर्म बदलू तर शकत नाही. खूपदा या अशा प्रश्नांचा त्रास होतो, घशात आवंढा दाटून येतो. अगदी औषधे काही नकोशा स्मृती बधीर करुन टाकत असतीलही पण नव्याने निर्माण होणाऱ्या विचारांवर त्यांचे नियंत्रण नसते. अनेकानेक पदर आहेत.
Everyone needs one non-judgemental space. पण थेरपिस्ट नकोसे वाटतात, एक पैसे देउन मिळवलेला shoulder to cry on नकोसा वाटतो. मान्य! थेरपिस्ट हे तद्न्य लोक असतात, ट्रेन्ड, व्यावसायिक आणि खाजगी. पण जेव्हा एक विषण्ण मूड अंगावर कोसळतो, जेव्हा आपल्यात व मुलीत असलेली दरी स्पष्ट जाणवते, ती शेजारी टी व्हीत बुडालेली, आपण काँप्युटरवर, हवे असूनही संवाद होत नाही, हवे असूनही तिला मिठीत घेता येत नाही. तेव्हा अतिशय त्रास होतो. लहान होती तेव्हा बरं होतं, शिंगं फुटलेली नव्हती, कुशीत घेउन मटामट पप्या घेता येत. लाड करता येत, छातीशी कवटाळून घेता येत असे. तेव्हा वाटे - कधी मोठी होइल, कधी स्वसंरक्षण शिकेल. नाही फक्त शारीरिक नाही स्वसंरक्षण मानसिकही असतं. हां हां म्हणता मोठी झाली, शिंगं कसली चांगले अँटलर्स फुटले. पण एक दुरावा आला. मोठी होइल , माझ्यासारखी मध्यमवयीन खरे तर ५० शी कडे झुकेल तेव्हा आपण असू तरी का? तिला आई विषयी तेव्हा काय वाटेल? उदंड आयुष्या लाभो तिला. मध्यवयीन फेझ ही गिफ्ट आहे. किती लोक तर तेही पाहू शकत नाहीत याची मला जाणीव आहे. ईश्वराशी मी या आयुष्याबद्दल कृतद्न्य आहे. जसे वय वाढते तशा रेशमी निरगाठीतर बसत च असतात. कोणाचेही आयुष्य अगदी सरळसोट नसते. मान्य आहे. फार विचार करु नये हे ही कळते. पण कधी कधी उगाचच उदास वाटून येते. May be a cup of tea is all I need. आणि मेबी उगाचच स्वत शी असलेला संवाद कॉम्प्लिकेट करुन ठेवला आहे. खरं तर मे बी सर्वं काही आलबेल आहे.
तुमची सहानुभूती नको, सल्ला नको आणि जजमेन्ट तर त्याहुनही नको. This is my cross, I have to bear. फक्त एक मांडण्याकरता, जागा हवी. Just give me a listening ear बस्स! फार मागणं नाही. तुम्हाला असा त्रास क्वचित होतो का? असेल तर एक सहवेदना अनुभवणारी त्रयस्थ व्यक्ती म्हणुन आपले विचार जरुर मांडू शकता.
---------------------------------------------------------------------
या लेखाने असे वाटले असेल की मी अगदी दु:खात कायमच चूर असेन Always wallowing in self pity. पण तसे नाही. असा मूड क्वचित अंगावरती येतो. येतो तसा निघूनही जातो. लाईक वन राईडस अद वेव्ह्स, आय राईड द मूड .
अजुन एक थेरपिस्ट जे काम करु शकतत ते अन्य काहीही करु शकणार नाही आणि तरीही हे आहेच ना - अपाले कितीतरी श्लोक (मनाचे), एकनाथ-तुकारामांचे अभंग, ज्ञानेश्वरी हा खजिना आहे. कुठलही पान काढून वाचावे, जगण्याचा मंत्र सापडून जातो.
>>>>>>रघूनायकावीण वाया शिणावे जनासारिखे व्यर्थ का वोसणावे
सदा सर्वदा नाम वाचे वसो दे अहंता मनी पापिणी ते नसो दे
अस आणि असेच अनेक श्लोक हे मोट्ठे वाटाड्या आहेत. यांचा उपयोग जो करुन न घेइल तो करंटाच की.
----------------------------------------------------------------------
असो चहाने जादू केली खरी.