प्रेम

@ऋन्मेष - छान लिहीले आहे.

@स्वेन - क्या बात है! हेही खरेच.

सियोना किती सुंदर उपमा आहे त्या गाण्यात. आणि तरीही अपूर्ण. आयुष्याच्या टप्प्याट्प्प्यावर पेमाची व्याख्या तपासू पाहता वेगळी निघते.

हाहाहा सी. पण खरच सर्क ल चा अर्थ असावा.
चन्द्रमा का य मस्त ओळी आहे त

@चंद्रमा, मलाही वाटे प्रेम म्हणजे नक्की काहीतरी ग्रेट आहे. कुठेतरी एक व्यक्ती आहे व ती आपल्याला सापडणार आहे आपण ट्विन सोल्स वगैरे असणार आहोत, दिव्यत्व आदी सर्व विशेषणांनी असे युक्त काही नाते असते. पण नंतर लक्षात आलं प्रेम हे नाम नसून क्रियापद आहे. तुम्ही द्यायचं असतं. अपेक्षा न ठेवता द्यायचं. मला तसं प्रेम लाभलं. स्थैर्य लाभलं. इन फॅक्ट मला आजारपणापासून, ते मूड स्विंगस झेलून, नीट समजुन घेणारी व्यक्ती लाभली - हे माझे नक्की भाग्य आहे. (सप्तमेश गुरु सप्तमात, स्वराशीत असल्याने असावे)
------------------ तरुणपणी लिहीलेला हा लेख---------------------------------प्रेमाबद्दलचाच ----------------------

नीळा मखमली पक्षी
साठीला आली होती ती. क्षणांची वाळू झरझर झपाट्यानी काळाच्या चाळणीतून गळून जात होती. आताशा रोज तिची कंबर दुखत असे, हाडं कुरकुरत, पायात गोळे येत असत
पण अजूनही नीळा मखमली पक्षी दिसायचं नाव नव्हतं. परंतु त्या पक्षाची आस, त्याचं तिच्या मनावरचं गारुड तसूभरही कमी झालं नव्हतं. लहानपणी नीळ्या मखमली पक्षाला भेटण्याचं जितकं वेड होतं त्याहीपेक्षा जास्त वेड आता तिला लागलं होतं. या पक्ष्याचं गुपीत नक्की केव्हा तिने ऐकलं तिलाही सांगता येणार नाही कारण ते तसं कोणी सांगीतलच नव्हतं तिला. ते तिला मनोमन आकळलं होतं. तिला जोपर्यंत आठवत होतं तोपर्यंत तिला त्याला भेटण्याच्या ध्यासानी झापटलेलं होतं हेच आठवतं होतं. लहानपणी वाटलं तरुणपणी भेटेल, तरुणपणी वाटलं आता भेटेल - मग भेटेल असं करता करता आता बरच वय झालं होतं. ती मात्र त्याच निष्ठेने वाट पहात होती.
आतापर्यंतच्या आयुष्यात तिने बरच काही पचवलं होतं. भलेबुरे अनुभव घेतले होते. खूप चांगल्या लोकांनाही ती भेटली होती. त्यातलीच एक जी प्रत्यक्ष नीळ्या मखमली पक्षाला भेटून आलेली. तिला हिनी विचारलं होतं "कसा असतो तो पक्षी दिसायला?" आणि उत्तर मिळालं होतं -
"खूप, अतिशय, अतोनात सुंदर, अद्भुत!
त्याची नीळाई पहाताना असं वाटतं शरीराला हजारो डोळे फुटावे आणि त्याचं लावण्य उपभोगावं
त्याचं मान वेळावणं, पिसांत चोच खुपसणं, परत लाडीक कटाक्ष टाकणं, अंग फुलवणं सारं मनात साठवून घेण्यास एक जन्म अपुरा पडतो.
त्याची आर्त शीळ मनात अनामिक हळव्या आठवणींच्या लाटा घेऊन येते ज्या की शब्दांत व्यक्त करता येत नाही.
फार अल्प काळ तो दर्शन देतो मात्र त्याच्या अस्तित्वाचे मोहक पडसाद कायमचे हृदयात उमटवून जातो."
मग हिनी विचारलं "कशावरून तो तोच पक्षी आहे हे ओळखायचं?"
उत्तर मिळालं " त्याच्या अस्तित्वाइतकेच, त्याच्या दर्शनाचे पडसाद त्याची ओळख आहेत. तो उडून गेल्यानंतर प्रत्येक दिवशी तुमचं हृदय त्याच्या स्मृतीकिरणांनी जणू कोमल कमळ बनून हळूहळू उमलतं. तुमच्या आत्म्याला त्याचा मंजूळ कलरव वेढून रहातो आणि आत्मा अधिक प्रकाशमान होतो. मनात येणारी अनाठायी विचारवादळं स्तब्ध होऊ लागतात. शीतल शांती मिळू लागते."
तिला नीटसं कळलं नाही नक्की काय आणि का होतं ते पण तिची उत्कंठा अधिकच वाढली. आणि जरी पाय दुखत असले, हाडे कुरकुरत असली , सांधे मी मी म्हणत असले तरी ती परत वाट पाहू लागली, त्याच तन्मयतेनी. तिला एक दिवस तो पक्षी नक्की भेटणार होता.