सुखाने रहा, चांदणे धाडतो मी
तुझे दु:ख माझे सखे मानतो मी
कळ्यांनी फुलावे, सदा दरवळावे
तुझ्या अंगणी मोर सखये झुलावे
सुखांची तुझ्या दृष्ट ये काढतो मी
तुझे दु:ख माझे सखे मानतो मी
तुझ्या हासण्यातून गळतात मोती
खळ्या गालच्या, कैक घायाळ होती
मनाच्या कपारीत गंधाळतो मी
तुझे दु:ख माझे सखे मानतो मी
सदा जीवनी फक्त श्रावण असावा
ऋतू पानगळ हा केंव्हा नसावा
मला ग्रिष्म दे, मस्त कुरवाळतो मी
तुझे दु:ख माझे सखे मानतो मी
मला ना तमा सावल्यांची, उन्हाची
सवय जाहली कुट्ट काळ्या तमाची
तुला काजवे देत ठेचाळतो मी
तुझे दु:ख माझे सखे मानतो मी
किती गीत, गझला लिहाव्या तुझ्यावर?
कसे थांबवू मन बिचारे अनावर?
उसास्यांस शब्दातुनी मांडतो मी
तुझे दु:ख माझे सखे मानतो मी
सखीविन उदासीसवे काळ गेला
तुझ्या आठवांनी बरा वेळ गेला
जरा चाहुलीने फुलू लागतो मी
तुझे दु:ख माझे सखे मानतो मी
निशिकांत देशपांडे, पुणे.
मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
अप्रतिम
अप्रतिम
सुंदर कविता!!
सुंदर कविता!!
छान आहे सर तुमची रचना
छान आहे सर तुमची रचना
तुमच्या कविता नेहमीच आवडतात.
तुमच्या कविता नेहमीच आवडतात. हीही आवडली.