दुपार - भाग २

Submitted by किल्ली on 10 May, 2020 - 08:51

दुपार - भाग १ : https://www.maayboli.com/node/74104
---------------------------------------------------------------------------------
अशा प्रकारची कथा प्रथमच लिहिते आहे.
सुधारणेच्या सर्व सूचनांचे स्वागत आहे.
--------------------------------------------------------------------------------

तिच्या वयाच्या मुली तारुण्यसुलभ स्वप्ने पाहतात. आपल्या होणाऱ्या नवऱ्याबद्दल, सुखी संसाराबद्दल मनात विशिष्ट चित्र उभे करतात. तिला ह्या सगळ्या गोष्टीमध्ये स्वारस्य वाटेनासं झालं होतं. ती जेथे काम करत होती त्या दवाखान्यात बऱ्याचदा डॉक्टरांना भेटायला जोडपी येत. डॉक्टरांच्या खोलीच्या बाहेर आत जर आधीच कोणी रुग्ण असतील तर इतर रुग्णांसाठी त्यांचा नंबर येईपर्यँत बसायला बाके टाकली होती. तिथे बसून एकमेकांसोबत गुलुगुलु बोलणारी जोडपी असत, चेहऱ्यावर ताण घेऊन वावरणारी वृद्ध मंडळी असत, लहान मुले असत. त्यांना पाहून कधीकधी तीही संसारसुखाच्या विचारात गुरफटू लागे. मग अचानक स्वतःला समजावून त्यातून बाहेर येई. स्वतःच्या आयुष्याच्या जोडीदाराच्या काही कल्पना किंवा अपेक्षा तिने ठेवल्याच नव्हत्या. आयुष्य एका विचित्र उदासीनतेने आणि यांत्रिकतेने रेटत होती.

कंडक्टरने बेल दिली, ड्रायव्हरने गचकन ब्रेक मारला आणि गाडी किर्र्रकिर्रर आवाज करत थांबली. गाडीच्या मागच्या बाजूने काळा धूर आणि त्याचा टिपीकल एसटी स्पेशल वास वातावरणात घुमला. त्या वासाने तिला ओकारीसारखंच झालं अगदी. ह्यावेळी तर पाणीही प्यायली नाही ती. तशीच बसून राहिली. गावी पोचायला अजून थोडा वेळ होता. ह्या स्थानकावर गाडी थांबली आणि बरीच गर्दी बसमध्ये घुसली. हो, घुसलीच म्हणावं लागेल. कारण एवढ्या गरमीतही रेटारेटी करून रिकाम्या बसमध्ये लोकं चढत होती. कुणी खिडकीतून रुमाल फेकून जागा अडवत होतं तर कुणी बाळाला सीटवर ठेवून जास्तीत जास्त जागा व्यापण्याचा प्रयत्न करीत होतं. खिडकीच्या आणि समोरच्या रांगेतील जागांसाठी बाचाबाची आणि भांडण सुरु झाली होती. मागची जागा रिकामी असूनही समोर बसण्यासाठी लोकांमध्ये जुंपली होती. बाहेर विक्रेत्यांची आरडाओरड सुरु होती. तेलकट भजे, समोसे, खरमूरे, वटाणे, फुटाणे, पॉपकॉर्नची पाकिटं, थन्ड पेये, केशरी रंगाच्या संत्र्या गोळ्या, चक्रीच्या आकारातले चिप्स, थंड पाण्याचे पाऊच आणि बाटल्या इत्यादी विकणाऱ्यांची झुंबड उडाली होती. स्टॅन्डवर आताच आलेल्या बसेसमुळे धुरळा उडाला होता. सगळ्या स्थानकांवर असतो तसा कोलाहल, एक मिश्र वास व्यापून राहिला होता. त्या सर्व वातावरणाने तिला कससंच होत होतं. आता मात्र हिंमत करून तिने पाणी विकणाऱ्याकडून ५ रुपयांचे पाणी पाऊच विकत घेतले. ते गारगार पाणी ती घटाघटा प्यायली. थंड पाणी प्यायल्याने तिला बरे वाटले. पण पैसे खर्च झाल्याचे दुःख होतेच. शेवटचा निर्मळ आनंद तिने कधी उपभोगला होता हे तिलाही ठाऊक नव्हते. परिस्थिती माणसाचा स्वभाव बदलून टाकते हे खरेच आहे. नेहमी दुःखात असणाऱ्याला सुखाचे क्षण आले तरी त्यांचा नीट आनंद घेता येत नाही. त्यांना सतत भीती असते, मनावर टांगती तलवार असते.

चालक वाहक आले. गर्दी स्थिरस्थावर झाली तशी सर्वाना पोटात घेऊन बस तिथून निघाली आणि लगोलग तिच्या गावी पोचलीसुद्धा! इकडे ह्या भागात नवीनच डांबरी रस्ता झाला होता. त्यामुळे गाडी वेगात आली. आपल्या हातातल्या पिशव्या सावरत ती बसमधून उतरली. भयंकर भूक आणि उकाड्याने जीव हैराण झाला होता. पण घरी तर पायीच जाणे भाग होते. काळ्याकुळीत डांबरी रस्त्यामुळे अधिकच झळा जाणवत होत्या. घामाच्या धारा वाहत होत्या. केस घामाने चिकट झाले होते. वाऱ्याचा मागमूस नव्हता. रस्त्याच्या कडेने झाडेही नव्हती कि ज्यांच्या सावलीच्या आधाराने चालत जाणे सुसह्य होईल. पण छे, असे काहीच नव्हते. कसेबसे भराभर पाय उचलत ती घराकडे निघाली. मुख्य रस्त्या सोडून आतल्या बाजूला वळली तसा उष्मा थोडा कामे झाल्यासारखा वाटला. वस्तीच्या भागातून झपाझप पावले उचलणे आता जमू लागले होते. सुमारे २० ते २५ मिनिटे चालून ती एकदाची घरी पोचली. नळाला पाणी आलेले होते, शासनाने नुकतीच पिण्याच्या पाण्यासाठी घरोघरी नळांची सोय केली होती. नाहीतर आधी दुरून हापशावर जाऊन हापसून पाणी आणावे लागे किंवा टँकरच्या मागे धावावे लागत असे. दारातच बाबांना पाहून तिथेच थबकली ती. ते वाट पाहत होते. त्यांनी तिच्या हातातून पिशवी घेतली. कॅरीबॅगच्या त्या प्लास्टिकचा आवाज करत ते पिशवी चाचपडू लागले.
"काय करायलात बाबा, त्यात काही नाही, फक्त अंगूर आणले. आत कागदात गुंडाळलेले असतील. आई ते पाण्याने धुइ गं अन मग दे त्यांना, तू पण घे"
अंगूर तिच्या बाबांना फार आवडत असत. त्यांची ही इच्छा ती नेहमीच पूर्ण करत असे.
अंगूर खाता खाता बाबा म्हणाले, "अगं पोरी, तुला चंद्रमा बंगल्यावर बोलवायलेत. त्यांची ताई आली शहरातून, ती काम देणारे शिलाईचं तुला असं काहीतरी जावईबापू म्हणत होते. जाऊन ये सांच्याला."

तिचा होणारा नवरा निरोप घेऊन आलाय म्हणजे काहीतरी महत्वाचं असणार हे तिने ताडले. कारण तो चंद्रमा बंगल्याच्या मालकांकडे काम करायचा. त्यांचा PA, driver आणि वेळ पडली तर इतरही बारीकसारीक कामे करायचा. ह्याआधी चंद्रमा बंगल्यावर ती कधी फिरकली नव्हती. पण तिथल्या श्रीमन्तीची वर्णने तिने ऐकली होती. तिथे छान बाग होती, घरकामाला नोकरचाकर होते. त्यांची मोठी मुलगी शहरात शिकायला गेली होती. काही काळ तिने शहरात नौकरी सुद्धा केली होती. आता तिचं स्वतःचा व्यवसाय सुरु करायचं चाललं होतं आणि तिच्या आईबाबांचा तिला पूर्ण पाठिंबा होता. त्याच संदर्भात काम असावे असा विचार करून तिने ताईला भेटायला जायचे ठरवले.
दुसऱ्या दिवशी सकाळीच बऱ्यापैकी ड्रेस घालून ती चंद्रमा बंगल्यावर जायला निघाली.
"हे काम भेटलं तर छान होईल, इथंच राहता येईल तुला, आम्हाला आमची पोरगी आमच्याजवळ राहिली तर ख़ुशी होईल बघ. घे ताईचं काम"
"आईचं म्हणणं बरोबर आहे, खोलीचा किराया वाचेल. शिवाय घरचं खाता येईल. काही पैसे बाजूला पडतील, लग्नाचा खर्च आहेच पुढे चालून, त्याला मदत करता येईल. नाहीतर आईबाबांना काहीतरी विकावं लागेल. विकायला काय आहे म्हणा, जिरायती शेताचा तुकडा तोही भावकीतल्या भांडणात अडकलेला. जाऊ दे, नको हे विचार आता. काम काय आहे ते नक्की कळलं पाहिजे. मग बघू, असा विचार करून ती घरातून निघाली.
छानच होता बंगला. त्यांच्या गावाच्या मानाने खूपच पॉश असा. ह्या रुक्ष उन्हाळयात हा परिसर डोळ्याला थंडावा देणारा होता. छान बाग केली होती. gate च्या बाहेरही काही झाडे होती. सुंदर फुलझाडं लावली होती, काही शोभेची झाडं होती. ह्या घरात नक्कीच स्वतःची बोअरवेल असणार त्याशिवाय झाडांना द्यायला पाणी कुठून येणार. इथे गावात तर पिण्याच्या पाण्याची बोम्ब आहे.
ती gate उघडायला गेली आणि गेटबाहेरच्या एका झाडापाशी थबकलीच. त्या झाडावर सुंदर अबोली रंगाची पाच पाकळ्यांची फुलं होती. त्या फुलांना सुवास असा नव्हता पण दिसायला खूपच सुंदर होती. दुपारीचं फूल!! ह्या फुलासारखं आपलंही स्थान सध्यातरी ह्या बंगल्याबाहेरच!
ती आत गेली. watchman ला म्हणाली, ताईने बोलवलंय. नाव पत्ता लिहून घेऊन मगच त्याने घरात पाठवलं. तिथे बंगल्याच्या मालकीणबाई होत्या. सगळेजण त्यांना काकू म्हणत. काकूंनी तिला बसायला सांगितलं. प्यायला पाणी दिलं. काकू म्हणाल्या
"गावातल्या ४-५ पोरी येऊन गेल्या आताच कामासाठी, तू कोण? "
"मी भानू, इथे राहते कोपऱ्यावरच्या गल्लीत."
"रश्मीताईने बोलवलंय ना तुला की स्वतःहून आलीस?
"बोलवलंय "
"बरं बस, येईल ती."
असं म्हणून काकू आतमध्ये निघून गेल्या.
भानू आजूबाजूला बघत बसली. त्या मऊमऊ कोचावर तिला अवघडल्यासारखं झालं होतं. खरंतर तिला त्यावर मस्त रेलून बसायचं होतं, पण काम मागायला आलोय आणि असं बरोबर दिसणार नाही म्हणून ती अंग चोरून एका कोपऱ्यात बसली होती.

"डायरेक्ट कामाचं बोलते, तूच भानू ना?" रश्मीचा आवाज आला.
तिने वर पाहिलं. हो म्हणाली.
"शिवण करता येते तुला, बरोबर?"
"हो, सगळं येतं. बायकांचे सगळ्या प्रकारचे कपडे, बेडशीट्स, चादरी, बाळाचे कपडे, एक दोन वेळेला घरी बाबांचे शर्ट सुद्धा शिवले आहेत."
"सगळ्यात चांगलं शिवणकाम काय येते तुला? "
"ladies कुर्ते, पंजाबी ड्रेस, ब्लाऊझ वगैरे"
"हे बघ, शिवणकामच करायचं आहे, एकच अट, अजिबात डोकं लावायचं नाही. मी जशी सांगेल same तशीच design केली पाहिजे.हे जमलं तर पुढचं काम देईन. तुला किती छान शिवता येतं हे पाहण्यासाठी तुला आता माझ्या मापाचा मी दिलेल्या कापडाचा एक कुर्ता शिवावा लागेल. आवडला तर काम देईन आणि आताच्या कुर्त्याचे वेगळे पैसे सुद्धा देईन. मला नाही आवडला तर घरी घेऊन जा आणि इथल्या कामाचं विसरून जा. बघ जमते का?"
"चालेल मला. पण जर तुम्हाला मी केलेलं शिवणकाम आवडलं तर मलाही काही बोलायचं आहे, ते फक्त ऐकून घ्या एकदा ताई"
रश्मीने डोळे विस्फारले आणि म्हणाली,
"ठीक आहे. हे घे कापड आणि हे माप. चल तुला, machine दाखवते. लाग कामाला"

-----------------------------------------------------------------
(क्रमशः )
--------------------------------------------------------------
#killicorner
**किल्ली**
---------------------------------------------------------------

विषय: 
शब्दखुणा: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users