मित्रं !

Submitted by विद्या भुतकर on 4 November, 2019 - 22:56

"येल्लो रिच ! कैसी है रे तू? ", रिचाने फोन उचलताच तिला बोलायची संधीही न देता भाविन ओरडला.

"क्या रे गुज्जू कैसा है?", तीही त्याच आवेशात बोलली.

बरेच महिने झाले होते त्यांना बोलून, मेबी वर्षही. नवीन नंबर पाहून ती जरा साशंक होती पण त्याचा आवाज ओळखायला वेळ लागला नव्हता. एके काळी एकाच ऑफिस, एकाच टीममध्ये काम करायचे ते. दोन-अडीच वर्ष एकत्र काम केलं होतं त्यांनी. कितीतरी दिवस त्यांच्या दोघांच्या अफेयरच्या गप्पा व्हायच्या ऑफिसमध्ये. हे सगळं माहित असूनही त्यांचं पुढे काही झालं नव्हतं. तो ऑनसाईट गेल्यावर बोलणं कमी होत होत बंदच झालं होतं. पण जुन्या मित्रांशी पहिल्या वाक्यातच गप्पा सुरु होतात आणि मधली सर्व वर्ष जणू गायब होतात. आजही तसंच झालं होतं.
"कहां है आज कल?आज मेरी याद कैसे? ", तिने विचारलं.

"बस चल रहा हैं. Got back from onsite finally !", त्याने जराशा निराश आवाजात सांगितलं.

"का रे? तुझं ते एक्सटेन्शनचं नाही झालं का?", तिला जास्त वेळ हिंदीत बोलायला जमायचं नाही, तेही त्याला मराठी येतं हे माहित असताना.

"Yeah, they didn't want to file my extension. खूप फाईट मारली. नहीं माना मॅनेजर. It was tough yaar, coming back after 6 years. पूरा गाड़ी, सामान सब बेचके आना पड़ा. ", भाविन.

त्याच्या अक्सेन्टमधे फरक जाणवला होता तिला.

"हां रे. पण इथेही चांगलं आहेच की काम.", तिने त्याला समजावलं. त्याला कधी असं निराश झालेलं पाहिलं की ती आपोआप तिच्या समजण्याच्या रोलमध्ये जायची, तिच्याही नकळत.

"हां, मैने अप्लाय करना चालू कर दिया है. अभी मैं यहाँ नहीं रह सकता ज्यादा दिन.", भाविन बोलला.

"इतक्यात सुरु पण केलंस? तू पण ना? तुला आयुष्यात चैन पडायची नाही कुठे. जरा घरी रहा की. तिकडेही दोन चार प्रोजेक्टवर फिरत राहिलास.", ती जोरात बोलली.

"तेरेको को तो पता हैं ना. मुझे बोअर होता हैं एक जगह रुकना. अभी हैद्राबाद में हैं नेक्स्ट वीक interview. ", तो बोलला.

"अच्छा? कुठेंय?", ती.

"अमेझॉन मध्ये. ", तो.

" वाऊ ! भारीच रे. तू इतक्या पुढे मारामाऱ्या करतोस म्हणूनच इतक्या opportunities मिळतात तुला. अरे, अमेझॉन मध्ये अमोघ पण आहे.", ती म्हणाली.

"अमोघ कौन?", त्याने विचारलं.

"तू ऑनसाईट गेल्यावर टीममध्ये आला होता ना? थोडेच दिवस होता तो. वर्षभर वगैरे असेल. पण तोही हुशार आहे एकदम. मागच्या वर्षी त्याला अमेझॉन मध्ये जॉब लागलाय. तुला रेफरल साठी विचारु का?", तिने सिरियसली विचारलं.

"नै रे, छोड लोंग ऐसें भाव नहीं देते. तू इतनी भोली है, तेरेको कुछ समझ नहीं आता. ", त्याचा कुणावरही विश्वास नव्हता, कधीच.

"अरे खरंच. चांगला आहे तो खूप. मलाही इथे असतांना खूप मदत केली होती त्याने. ", ती म्हणाली.

"हां क्योंकी तू लड़की हैं.", तो मजेत बोलला.

"चूप ! कुछ भी ! सुन सच मैं. मैं उससें बात करती हूँ. तुझं रहायचं वगैरे काय तिथे?", तिने विचारलं.

"नहीं पता. देखता हूँ. बाकी एक दो जगह भी हैं कॉल्स.", तो बोलला.

"बरं, मी सांगते तुला अमोघशी बोलून त्याला माहित असेल तुझ्या पोस्टबद्दल. ", ती तरीही बोललीच.

त्यालाही माहित होतं ही ऐकणार नाहीये. मग त्यानंही 'हो' म्हणून सोडून दिलं.

बराच वेळ गप्पा मारुन झाल्यावर तिने फोन ठेवला. इतक्या दिवसांनी त्याच्याशी बोलून छान वाटत होतं तिला. जुने दिवस आठवत कितीतरी वेळ तिचं मन तिथेच रेंगाळलं.

---------------

अमोघ अगदीच वर्षभर सोबत होता. पण त्या दिवसांत बरीच मदत झाली होती त्याची. घरचे प्रॉब्लेम्स, रुममेटची भांडणं, तिचं शिफ्टींग या सगळ्यांत त्याने तिला मनापासून साथ दिली होती. तो हैद्राबादला शिफ्ट झाल्यावर थोडे दिवस तिला खूप एकटं वाटलं होतं. दोनेक दिवसांनी तिने त्याला फोन लावला होता.

"हां अमोघ, रिचा बोलतेय. बिझी आहेस का?", तिने अमोघला विचारलं.

"अरे काय नशीबच उजाडलं आमचं आज. बिझी तुमच्यासाठी? मॅडम तुमच्यासाठी आपण नेहमीच रिकामे असतो. बोला काय म्हणताय?", अमोघ चेष्टेनं बोलला.

"गप रे. काय म्हणतोस? कसा आहेस? तुला तर काय माझी आठवण येत नाही. म्हटलं आपणच फोन करावा. ", ती बोलली.

"तसं काही नाही. इथे जरा जास्तच बिझी आहे पण. कधी कधी वाटतं मुंबईला परत यावं. ", तो बोलला.

"का रे? मला तर असंही दुसरीकडे कुठे करमणार नाही. पण तुला काय झालं?", तिने विचारलं.

"विशेष काही नाही. तुला माहितेय मला असं पटकन लोकांशी बोलायला, मिक्स व्हायला जमत नाही. त्यात इथलं कल्चर वेगळं, जेवण, काम सगळंच. एनीवे, तू सांग. किती दिवस तिथे राहणार आहेस? रुममेट बदलली असेलच. ", त्याने विचारलं.

ती हसून 'हो' म्हणाली. आणि मग बराच वेळ तीच बोलत राहिली. अमोघ कमी बोलायचा आणि जास्त ऐकायचा. तीही मग आपोआप तिच्या मनातलं सगळं सांगत राहायची. मधेच तिने भाविनचा विषय काढला. खरंतर या आधीही त्याने त्याच्याबद्दल इतकं ऐकलं होतं. तरीही तो नेहमीप्रमाणे ऐकत राहिला.

"बघशील का रे रेफरलंच?", तिने विचारलं.

तो 'हो' म्हणाला. "त्याला हवं असेल तर त्याने चार दिवस इथे रहायलाही माझी हरकत नाही. Give him my number and let him know.", अमोघ पुढे बोलला. त्याचा स्वभाव कसा आहे हे तिला माहितंच होतं.

"Thanks Amogh. सांगते त्याला.", ती फॉर्मल बोलली.

"थँक्स काय? मॅडम तुमच्यासाठी काय पण !", या त्याच्या वाक्यावर ती हसली. बराच वेळ बोलून तिने फोन ठेवून दिला. अमोघशी बोलल्यावर नेहमीच हलकं वाटायचं तिला.
---------------------------

दोनेक आठवडयांनी रिचाला भाविनचा फोन आला.

"रिच ! पैले Congrats बोल ! ", त्याचा आवाज ऐकून तिला कळलं होतं नोकरी लागली असणार.

"क्यों रे? शादी फिक्स कर दी क्या तेरी? तेरे पिछे पडे है घरवाले. ", तिने विचारलं.

"चूप बे ! नौकरी लग गयी आपुन की. ", तो एकदम खूष होता.

"अमेझॉन?", तिने विचारलं.

"नहीं रे. वो तो नहीं हुवा लेकिन अच्छी हैं ये भी.", त्याने सांगितलं.

मग बराच वेळ त्याचा रोल, पगार, ऑफिस सगळं सगळं त्याचं बोलून झालं. ती ऐकत राहिली.

शेवटी शेवटी मात्र जरा सिरीयस होत तो बोलला.

"अरे वो तेरे अमोघ से मिला था मैं. उसने बोला रेहने के लिये. लेकिन मैं रुका नै.", भाविन.

"का रे काय झालं?", रिचा.

"पता नहीं यार. अजीब था बंदा. एकदम सिरीयस था. मुझे हमेशा लगता था तेरेको वो अच्छा लगता हैं. इसलिये मुझे देखना भी था उसको. पर जब वो तेरे बारे में बोलने लगा ना, बिलकुल अच्छा नहीं लगा.", भाविन बोलला.

"म्हणजे ? अच्छा मतलब?", तिचा चेहरा पडला होता.

"मतलब तेरे बारे में रिस्पेक्ट से बात नहीं कर रहा था. तेरा आज तक कोई बॉयफ्रेंड फिक्स क्यों नहीं हुआ. तेरा वो रुममेट का पंगा चलता रहता है. सब बोल रहा था. ", तो बोलत राहिला.

"हां त्याला माहितेय माझं राहण्याचं नाटक झालेलं. पण तरी असं बोलणार नाही रे तो. त्यानेच तर मदत केली होती मला. " ती बोलली.

"वो नहीं पता मुझे. लेकीन यार पता चल जाता हैं बंदा कैसा है. मुझे तो वो बिलकुल अच्छा नहीं लगा. इसलिये फिर रुका नहीं वहा.", त्याने तिला सांगितलं. तिचं खरंतर मन उडून गेलं त्या बोलण्यातलं. वाटलं, त्याला मत्सर वाटला असणार नक्कीच अमोघ बद्दल. तसाही भाविन एखाद्या लहान मुलांसारखाच वागतो. एकदा अमोघला विचारायची इच्छा झाली होती. पण हिंमत नाही झाली जाब विचारायची. इतका चांगला मित्र आपला. असं कशाला वागेल. जाऊ दे ना, त्याला विचारण्यात अर्थ नाही म्हणून दिवसभर मनात राहिलेले ते विचार तिने सोडून दिले.

---------------------
दोनेक दिवसांत रिचाला अमोघचा फोन आला होता. तिने 'घ्यावा की नाही' विचार करत फोन उचलला. तिच्या आवाजात नेहमीसारखा उत्साह नव्हता. आज कधी नव्हे ते अमोघ बोलत होता आणि ती ऐकत होती.

"अगं तुझा तो मित्र भाविन आला होता. ", तो म्हणाला.

"हां, हो का? काय म्हणाला मग?", तिने विचारलं.
"काय म्हणणार? जरा क्रॅक आहे का तो? त्याला मी सांगितलं दोन चार वेळा 'राहायला चल' म्हणून तर आला नाही. मग आम्ही बारमध्ये भेटलो एका. मीही म्हटलं बघावं कोण आहे हा भाविन. तू तर इतकं कौतुक करत असतेस त्याचं. दारुचे दोन राऊंड झाल्यावर बोलायला लागला तुझ्याबद्दल. पण खरं सांगू तू जितकं त्याच्याबद्दल प्रेमानं बोलतेस ना त्यातलं थोडंही त्याच्यामध्ये दिसत नव्हतं. मला नेहमी वाटायचं तुमचं प्रेम आहे म्हणून. पण तुझ्याबद्दल बोलताना एक प्रकारचा तुच्छपणाच दिसत होता त्याच्या बोलण्यांत. तू काय करत असतेस, कशी वागतेस, कशी राहतेस, अजूनही त्याच नोकरीत आहेस..... प्रेम जाऊ दे, तुझ्याबद्दल आदर वगैरेही नाहीच....... ".

अमोघ बोलत राहिला पण तिला यापुढचं काहीच ऐकू आलं नाही.

विद्या भुतकर.
https://www.facebook.com/VidyaBhutkar1/

Group content visibility: 
Use group defaults

असं डोक्याला भुंगा लावून सोडून नाही द्यायचं, पुढे कळायला हवं कोण खोटं बोलत होता ते कोणाचे कोणावर प्रेम आहे ( का?) वगैरे वगैरे
पुढचा भाग येऊ दे.
वर अनु म्हणत्ये तसं दोघंही डेंजर असतील तर मात्र फार वाईट वाटेल.

मला वाटतं ती दोघांना चांगले मित्र समजते. पण ते दोघे मात्र तिच्या मागे तिच्याबद्दल गॉसिपिंग करतात. कारण दोघांनाही ती मनातून आवडते आणि त्यामुळे ते एकमेकांना स्पर्धक समजतात.
किंवा दोघेही खरंच फालतू मानसिकतेचे आहेत Happy

मस्त गोष्ट!!!!

रिचाच्या लेखी दोघेही मित्र होते. दोघेही माणूस म्हणून चांगले होते पण 'रिचाला याच्याबद्दल काही वाटत असेल का' ही भावना दोघांच्याही मनात सुप्तपणे होती व त्यामुळे थोडी असूया. त्या भावनेचे प्रतिबिंब त्या दोघांनी केलेल्या एकमेकांच्या पारखेमध्ये पडले.

“‘इतके जवळचे वाटत असूनही पुढे काही का झालं नाही?’, या तिच्या प्रश्नाचं उत्तर आज तिला मिळालं होतं”. हे लिहिण्याचा मोह खूप टाळला. कारण मग ते उत्तर सांगण्यासारखं झालं. ते नाही लिहिलं की कितीतरी शक्यता निर्माण होतात.
१. ते दोघे जेलसींमुळे तिला मुद्दाम दुसऱ्या बद्दल वाईट सांगत होते का?
२. एकच जण खरं बोलत होता का? ज्याचं तिच्यावर प्रेम होतं तो?
३. तिच्याइतकं दोघांनाही प्रेम आदर खरंच नव्हता.
४. तिला नेहमी काहीतरी कमी वाटायचं पण काय ते आज कळलं.
५. अनेकदा मुलं मैत्रीणीबद्दल स्वतःहून कौतुक करायला जात नाही. तसं होतं का?

असो, उत्तर मलाही माहित नाही. पण लिहायला मजा आली. सर्वांचे कमेंट वाचून अजून छान वाटलं.
-विद्या.

खरंय विद्या. पहिले तीन प्रश्न मलाही पडले आणि रीचा बद्दल वाईट ही वाटलं. पण तुम्हाला इतक्या दिवसांनी बघून छान वाटतंय Happy

कोणीच कोणाबद्दल मागे आवर्जून चांगलं बोलत नाही.
कॉर्पोरेट लाईफ मध्ये स्वतःवर त्या कंपूचा शिक्का लागण्याची भीती असते
पर्सनल लाईफ मध्ये पण स्वतःचा इगो प्रिय माणसापेक्षाही महत्वाचा असेल तर जाहीर कौतुक करणे टाळले जाते.
किंवा उलट असू शकेल.मुलगी आपल्याला आवडते हे दुसऱ्या पासून लपवायला मुद्दाम थोडं वाईट बोललं.
थोडक्यात मुलं कलीयुगातली आहेत, सत्य युगातली नव्हे ☺️☺️

स्वतःच्या मागे काय बोललं जातं हे ऐकून नेहमीच त्रास होतो.त्यामुळे अशी परहस्ते कानावर आलेली बोलणी (काल्पनिक नायिकेने) सोडून देऊन ती मूव्ह ऑन झालीच असेल.

मस्त लिहिलयं. आपण जसे आहोत तसेच इतर लोकही असतील किंवा तेही आपल्यासारखाच (चाअंगला )विचार करत असतील अस अ‍ॅझुम करू नये . अस काहीतरी बेस वाटला स्टोरीचा. बरोबर का विद्या ?
वेल्कम बॅक. Happy

Happy आपण म्हणताना जरी 'मित्रं' असा उच्चार करीत असलो तरी कथेचे शीर्षक देताना ते 'मित्र' असेच द्यावे असे मला वाटते.
बाकी छान आहे गोष्ट. आणि असे होऊ शकते..................................!

एक अनुभव सांगते, आपण कसा विचार करतो, आणि समोरची माणसं कशी विचार करतात.
एक मुलगी माझी मैत्रीण होती. तिची परीस्थिती लो मिडल क्लास अशी होती. त्याबेळी माझी परीस्थिती फारच बिकट होती. चारी बाजूनी संकटे येत होती. तशातच मी माझी पहीली दीर्घकथा लिहली, मग लिहीती झाले. मेनका मधे पहिल्यांदा एक कथा छापून आली. मला हुरुप आला. वाचकांचे फोन, पत्रं यायची. समाधान वाटायचे.
त्या मुलीला मी कथा वाचायला द्यायचे. कथा छापून आली व वाचकांचे अभिप्राय येतात हे पाहून तिला कदाचित असूया वाटली असावी. ती तेव्हा प्रेग्न्ट होती. तिच्या मूर्ख स्वभावामुळे तिच्या माहेरच्यांनी पण तिला विचारायचे बंद केलेले. तिच्या स्वभावामुळे कोणीच तिला विचारत नव्हते. तेव्हा माणूसकी म्हणून मी तिला सांभाळलेले. दिवस दिवस तिला जेवायला मिळायचे नाही, माझ्या घरी राहीली, जेवली,
एकदा गमतीत बोलतांना मला म्हणाली, 'उद्या तू मोठी लेखिका होशील, तुझी मैत्रीण म्हणून मला 'कसं वाटतय?' म्हणून विचारतील ना, तेव्हा मी सांगेन, की हिच्याकडे एक रुपया पण नसायचा, मी तिला उधार द्यायचे." हृदयात कोणीतरी सुरी खुपसल्यासारखे झाले मला! ही माझी मैत्रीण?
त्या दिवसानंतर मी तिच्याशी तेवढ्यास तेवढे संबंध ठेवले.
म्हणूनच म्हटले, की आपल्याला वाटतं, तसं नसतं.

आवडली कथा

Men will be men... अजुन काय Proud

मुली/बायका बिचार्या ऊगीच बदनाम चुगली करण्यासाठी

मस्त कथा...छोटीशी ...पण मोठी शिकवण देऊन जाणारी....विनिता ह्यांच्या अनुभवावरून आणि कथेवरून मला इतकच कळत कि आपण समोरच्या कडून फार अपेक्षा ठेऊ नयेत कारण मग अपेक्षा भंगांचं दुःख होत नाही. आपल्याला मनापासून वाटतं असत आणि म्हणून आपण मनापासून मदत करतो...पण समोरचा त्याला कोणत्या मनस्थित स्वीकारेल हे आपल्या हातात नसत...कदाचित जर तो असमाधानी वृत्तीचा असेल तर त्याला केलेल्या प्रत्येक मदती नंतर पण " त्यात काय इतकं मोठं" एवढंच वाटेल

Pages