मुंबई पुणे मुंबई ३

मुंबई पुणे मुंबई हा माझा अत्यन्त आवडता चित्रपट आहे. फ्रेश, विनोदी, एव्हरग्रीन असा मूव्ही आणि त्यात स्वप्नील मुक्ताची केमिस्ट्री! याचा दुसरा भाग आला होता तोही छानच होता.

पहिल्या भागात फक्त गौतम आणि गौरी होते, दुसऱ्या भागात त्यांचे कुटुंबीय, मित्रमैत्रिणी, गौरीचा प्रियकर अर्णव हे भेटले.

मराठी मुव्हीची फ्रॅंचायजी होणे आणि त्याच कथेचा पुढचा टप्पा तिसऱ्या भागात येणे हे फारच अभिनंदनीय यश म्हणावे लागेल.
नुकताच मुंबई पुणे मुंबई भाग 3 बघितला. सर्वप्रथम, चित्रपट चांगलाच आहे. विशेषतः सध्या जितके वाईट चित्रपट बनतात त्या मानाने हा एकदा नक्कीच बघू शकतो.

पण..पहिल्या दोन भागांचं यश पाठीशी असताना दिग्दर्शकाने एकही रिस्क न घेता सेफ चित्रपट बनवला आहे. त्यामुळे तो अतिशय साचेबद्ध चित्रपट बनला आहे.

लग्नाला 3 वर्ष झाली आहेत आणि गौतम गौरी आता आईबाबा होणार आहेत. गरोदरपणात गौरीचा स्वभाव कसा बदलतो, गौतमला जबाबदारीच्या जाणिवेने बदलावं लागतं का याची उत्तरं पडद्यावर मिळतात.

एकूणात सगळं छान छान दाखवायचं हेच उद्दिष्ट असल्यामुळे पडद्यावर संघर्ष किंवा चाकोरीबाहेरील काहीच घडत नाही. अर्थात असे हलकेफुलके चित्रपटही मला आवडतात पण मग त्यात विनोदाचा तडका तरी भरपूर हवा. इथे काही सीन्स खूप विनोदी आहेत पण तसे अजून जास्त सीन असते तर मजा आली असती. ना धड कॉमेडी, ना काही ट्विस्ट ना धड रोमँटिक.

आपल्याला मूल हवंय की नकोय, हवं असेल तर का हवंय, आजच्या जगात मूल वाढवताना असे कोणते वेगळे प्रॉब्लेम आपल्याला येऊ शकतील जे आपल्या पालकांना आपल्याला वाढवताना आले नाहीत असा काही बेसिक विचार हे जोडपं करताना दाखवलेलं नाही.
उलट किमान एक तरी मूल असायला(च) हवं, आयडियली किमान दोन तरी मुलं हवीत, त्यातही शक्यतो एक मुलगा एक मुलगी अशी हवीत, त्याविरुद्ध करियर ,आर्थिक goals, भावनिक तयारी नसणं वगैरे फालतू कारणं मुलासुनेने देऊ नयेत, अबॉर्शनसारखं दुसरं पाप नाही असे रिग्रेसिव्ह जुनाट विचार मात्र हॅमर केले गेले आहेत. एका जोडप्याने चान्स कधी घ्यावा, किती चान्स घ्यावे ही गोष्ट सर्व कुटुंबाने एकत्र बसून चर्चा करण्याची आहे असंही दिग्दर्शकाने दाखवलं आहे. अरे ते काय तुम्ही केबल टीव्हीचं पॅकेज सिलेक्ट करताय का- प्रत्येकाने आपापलं मत द्यायला? का तुम्ही अर्णबच्या स्टुडियोत बसून आगामी बजेट कसं असावं यावर डिबेट करताय?
नुसतं पडद्यावर ऑनलाइन शॉपिंग किंवा व्हिडिओ कॉलिंग दाखवून 90s स्टाइल स्टेल फ़ॅमिली ड्रामा contemporary होत नसतो.

असो. आता स्टारकास्टबद्दल बोलू. मुक्ता बर्वे खूप सुंदर दिसली आहे आणि तिने नेहमीप्रमाणे सहजसुंदर काम केलं आहे. स्वप्नील जोशीबद्दल बोलायचं तर he has nailed it in certain scenes, he is brilliant sometimes. पण इतर वेळी तो एकतर ठार वेडसर वाटतो किंवा high (on something) वाटतो.
मुक्ताच्या धाकट्या बहिणीचा रोल करणारी मुलगी छान आहे. प्रशांत दामले व इतर सर्व सिनियर कलाकार नेहमीप्रमाणेच उत्तम काम करून जातात पण कोणालाच फारसा स्कोप नाही. रोहिणी हट्टंगडीना मोठा रोल आहे आणि त्यांनी फारच सुरेख काम केलं आहे.
पण एकूणच या सर्व ज्येष्ठाना मिट्ट गोड वागणं, या कानापासून त्या कानापर्यंत छान छान हसणं हेच मुख्य टास्क आहे. ते गोड गोड हसरं वातावरण लवकरच फार फेक आणि फोर्सड वाटायला लागतं. कुठल्याही क्षणी नेरोलॅक, धारा रिफाइंड ऑइल किंवा तत्सम जिंगल लागेल असंही वाटतं.

चित्रपट तांत्रिकदृष्ट्या दर्जेदार आहे. प्रत्येक फ्रेम देखणी आहे. गौतम गौरी, गौतमचे पालक सर्वांच्या घराचं इंटिरियर मस्त.
गाणी आणि त्यांचं पिक्चरायझेशन हे या चित्रपटाचं एक बलस्थान आहे. सर्व गाणी छान आहेत पण ढोल ताशा पथकात असलेल्या स्वप्नील मुक्तावर चित्रित 'आली ठुमकत नार' हे सर्वात भारी जमलंय. लोकेशन, मुख्य जोडीचा अभिनय, चित्रीकरण- सर्व भट्टी जमून आली आहे आणि आदर्श शिंदेने अफाट गायलंय.

कशासाठी पहावा- तुम्ही या फ्रँचायजीचे चाहते असाल तर जरूर पहा. साध्या सरळ कौटुंबिक कथा आवडत असतील तर नक्की बघा.