बोगोर बुदुर .. भाग १६

--३६-

रात्र तशी शांततेतच गेली.

सकाळी सोनल बरीच फ़्रेश दिसत होती.

बाईंना बरोबर घेउन सोनलने घर आवरले. माखानीना फोन करुन झालेली हकीकात सांगीतली.

थोड्यावेळाने पोलिस जबाब घेण्यास आले.

“मॅडम घरातले काय गेले ते सांगु शकल काय?”

“जायला घरात काय आहे ? सर्व वस्तु तर जागच्याजागीच आहेत.”

“पण मग आलेले काय बघत होते?”

“काही कल्पना नाही. कारण मी किंवा मीनल काही जोखमीचे घराय ठेवत नव्हतो”

“ ह्याचा शहांच्या खुनाशी किंवा तारीच्या खुनांशी काही संबध असावा का?”

“तुम्हाला काय म्हणायचे आहे?”

“बाई. आत्तापर्यंतच्या सर्व घटना जश संबधी घडलेल्या आहेत. तुमचा आणी जशचा संबध आहेच”

“आरे देवा ! पण मीनलच काय? तीचा अजुनही पत्ता नाही आणी तीचा जश्ची काही संबध ही नाही.”

“खरे आहे. पण जो पर्यंत आम्हाला खुनाचे खरे कारण कळत नाही , तो पर्यंत आम्हाला सर्व दिशांनी तपास करणेच भाग आहे.”

सहीचे सोपस्कार होउन पोलीस निघुन गेले आणी याकुब आला.

त्याच्या पाठोपाठ राणे ही आलेच.

“समीर, पोलीस जायची मी वाट बघत होतो. मी असताना त्यांना उगाचच प्रेशर आले असते” राणे

“खर आहे?”

“हे कोण” याकुबकडे वळुन राणेंनी विचारले

“मी याकुब. याकुब सय्यद” याकुब टिपीकल उंच धडधाकट प्राणी होता.

त्याच्या उच्चारात मार्दव असले तरी माणुस कणखर असावा हे जाणवत होते.

“याकुब तु कसाकाय आलास?”

“माखानीच येणार होते. पण शहा गेल्यापासुन त्यांच्या पाठीमागे फारच कामे लागली आहेत.”

“पण इत्के दिवस तुला पाहील्याच आठवत नाही”

“कामाकरता दुबैतच महीनाभर होतो”

“बर याकुब तुला काही विचाराचय”

“विचाराना”

“तुला माहीतीच असेल की शहांचा फोन झाला तेंव्हा आलेला मोबाईल नंबर तुझ्याच नावावर होता.”

“हो. मग.”

“काल सोनल ला आलेला धमकीचा मोबाईल नंबरही तुझ्याच नावावर होत”

“हे माहीत नव्हते””

“तुझ्यावर संशय नाही. पण हे ग्रुप फोन्स आहेत तरी किती?”

“पन्नास एक तरी आहेत”

“पण तुझ्या लक्शात आहे हे नंबर कुणाकडे असतात?”

“कस शक्य आहे? पण तुम्ही नंबर सांगीतलेत तर माझ्या सेक्रेटरीला विचारुन सांगतो.”

राणेंनी त्याला दोन्ही नंबर दिले.

“साहेब , मी तुम्हाला माझ्या सेक्रेटरीचा नंबर देतो. तुम्हीच विचारा”

राणेंनी फोन लावला

“जश. मि याकुब्स ऑफीस”

“बाइ हे दोन नंबर याकुब यांच्या नावावर आहेत. पण ते कोण वापरत आहे ते सांगु शकाल काय?”

“आपण कोण बोलताय साहेब?”

“DCP Crime राणे”

“होल्ड करा हं जरा”

याकुबचा फोन वाजला. तो हसतच हो म्हणाला.

“सॉरी हं तुम्हाला होल्ड करायला लावल्यबद्दल. ते फोन्स आमच्या फ़्री पुल मधले आहेत”

“म्हणजे?”

“ते कुणाला अलॉट केलेले नाहीत. कुणीही ते घेउन वापरु शकतो. आत्ता ते कुणाकडे असतील सांगणे अवघाडच आहे. तरी पण मी आपल्याला लवकरात लवकर फोन करुन कळवतेच. आपला नंबर माझ्या पॅनेल्वर आलाच आहे. आणखी काही मदत करु शकते?”

“नाही. धन्यवाद”

“याकुब तुमची सेक्रेटरी सुपर आहे”

“का हो?”

“मला माहीती देण्यापुर्वी तीने तुमची परवानगी घेतली. “

“हो”

“आणी तुम्ही नाही म्हणाला असता तर?”

“ती माहीती मिळत नाही म्हणली असती”

“बर हे नंबर फ़्री पुल मधले आहेत”

“My god !! हा प्रकार बंदच करायला पाहीजे. अवघड आहे सांगणे”

थोड्यावेळाने याकुब जाण्यास निघाला.

“सोनल मॅडम, माखानी सरांच म्हणण आहे की तुम्ही कुठेतरी गावाला जाउन यावे. मी ही तसेच सजेस्ट करीन”

“नको. मीनलचा पत्ता लागे पर्यंत मला काही सुचायचे नाही. आणी हो याकुब ती मेरी आहे पॅकींग मधे , तिला ऑफीसमधलच काम दे आणी बघ काही मदत करता येतीय का?”

“बर. पण मला अस वाटत की तुम्ही काही दिवस तरी बाहेर रहावे”

“सोनल तुम्ही बाहेर जाव हे उत्तम” राणे

“पण कुठे जाणार? आणी आता तर मला कुठेही जायची भीतीच वाटतीय.”

“कुठल्या तरी मैत्रीणीला घेउन जा”

सोनल रडायलाच लागली.

“माझी खरी खुरी मैत्रीण मीनलच होती हो. काय झाल असेल तीच?”

“ सोनल माझ्या कडे अलीबाग कीवा कर्जत जवळ अशी फार्म हाउसेस आहेत. सर्व सोयी आहेत. टीथे जाउन रहा”

“good idea” राणे

“नाही नाही मी एकटी राहुच शकत नाही.”

“मावशी येतील की”

“नाही साहेब मला घरच बघायला दिवसा जावच लागत”

“सोनल एक काम कर. तु आणी कुणाल जाउन रहा. बरोबर तानाजीला ही देतो. मोठी फार्महाउसेस आहेत. कसलीच अडचण होणार नाही” समीर

कुणालचे डोळे चकाकत होते.

“पण..” सोनल

“पण बिण जाउदेत. कुठे जाणार सांगा अलीबाग का कर्जत?”

“अलीबाग” सोनल

“ठीक आहे. तु बॅग भर आणी माझ्याबरोबर चल. कुणाल तु घरी जाउन तुझे सामान घेउन ये.” समीर.

“बर”

“राणे साहेब तुम्ही बंगला सील करा”

“समीर पण किती दिवस?” सोनल

“बघुया! किती दिवसात राणे साहेबांच्या हाताला काय लागते?”

“अवघड आहे”

“का?”

“मला हा बंगला सोडुन जायचे जीवावर येतय”

“जा तर ! बघु २/३ दिवसानी”

सगळी आवराआवर करुन सगळेच बाहेर पडले.
--३७--

समीर आणी सोनल लाल महल ला तर कुणाल त्याच्या घरी.

२/३ तासांनी सोनल, कुणाल व तानाजी बाहेर पडले व अलीबागला संध्याकाळी पोहोचले.

बंगला अक्षी किनार्याजवळ होता. CRZ लागु होण्याच्या अगोदरचा असल्याने बीचला लागुनच होता.

दोघांना दोन खोल्या देउन तानाजी भाजी बाजार आणायला गेला. मेड बाकीच्या तयारीला लागली होती.

बंगल्याच्या दिवाण खाब्याच्या २ बाजुला दोघांच्या रुम्स होत्या.

२न्ही रुम्स तसेच दिवाणखान्यालाही मोठ्या फ्रेंच विंडोज होत्या व त्या बीचवरच उघडत होत्या.

सोनल तणतणतच मधल्या खोलीत आली.

“कुणाल!! कुणाल माझी बॅग आलीय का तुझ्या सामानात ?”

“ नाही बा”

“मग काय झाले?”

“कसली होती”

“पर्स आणी वॅनिटी आहे पण कपड्यांचिच बॅग मिसींग आहे”

“कशाला हवेत कपडे राहा तशीच”

“कु..णा..ल चावट्पणा बस झाला”

“तानाजी परत आल्यावर बघु गाडीत राहीली आहे का?”

अर्थातच गाडीत बॅग नव्हती.

तानाजीला बरोबर घेउन दोघे गावात गेली आणी तीन ड्रेस घेउन आले. ड्रेस एकाच स्टाईलचे होते आणी मोठ्या फुलांची डिझाइन्चे होते.

सोनलने नाकच मुरडली होती पण दुसरा काही इलाज नव्हता.
क्रमशः