झरीनताई दारूवालांची सरोदवर फिरणारी बोटं अखेर कायमची थांबली!
काळाने काळजाचा आणखी एक तुकडा ओढून नेला.
ज्यांनी झरीनताईंना प्रत्यक्ष ऐकलं आहे त्यांना ती सरोदवर वाकलेली बुटकी मूर्ती आठवेल आणि भडभडून येईल.
त्यांची कृश शरीरयष्टी, भरजरी साडी,कुंकू आणि केसातला भरघोस गजरा पाहिला की त्या एखाद्या हळदीकुंकवाला निघालेल्या काकू वाटायच्या. ह्या काकू अवलिया सरोदवादक आहेत अशी शंकाही कुणाला आली नसती. सरोदसाररखं काहीसं अवजड वाद्य त्या कशा पेलतील अशी भीती त्यांना प्रत्यक्ष वाजवतांना पाहीपर्यंत मला सुध्दा वाटली होती. पण एकदा का त्या मंचावर स्थानापन्न होऊन सरोदवर झुकून वाजवायला लागल्या की सरोदच्या त्या मधुर स्वरांनी देहभान विसरायला लावत आणि श्रोत्यांना अनेक आश्चर्यकारक स्वरयात्रा घडवीत.
माधुर्य हा त्यांच्या वादनाचा स्थायी भाव! मी माझ्या श्रोतृजीवनात वादनातले जे काही अविस्मरणीय चमत्कार ऐकले आहेत त्यातले बरेचसे झरीनताईंकडून! त्या वाजवतांना क्वचितच वर पहायच्या आणि कधी तबलजीकडे तर कधी श्रोत्यांकडे पाहून मंद मिश्कील स्मित करायच्या.जाणकार श्रोत्यांना माहित असे की आता सावरून बसायचं कारण आता काहीतरी खास कानावर पडणार आहे.त्यांची रागविस्ताराची शैली केवळ अजोड होती.ऐकलेला राग त्यांच्याकडून पुन्हा ऐकतांना नवाच वाटे.‘दरबारी’ वाजवावा तर त्यांनीच! त्यांचे सूर एकाच वेळी अवखळ व दर्दभरे दोन्ही! त्या पुढे काय वाजवतील याचा अंदाज बांधणे मी तरी त्यांना पहिल्यांदा ऐकल्यावरच सोडून दिले!!
पण झरीनताईंच्या मैफली इतर कलाकारांच्या मनाने मुळातच कमी व्हायच्या आणि त्यांचे ध्वनिमुद्रित संगीतही थोडेसेच आहे. पण त्यांची मैफल मुंबईत कुठेही असली तरी तास दोन तास प्रवास करून मी धडपडत जात असे आणि मैफल संपल्यावर त्या स्वरमंचावरून जाईपर्यंत त्यांना डोळे भरून पाहात असे. कारण झरीनताईंना पुन्हा केंव्हा ऐकायला मिळेल याची शाश्वती नसायची. त्यांच्या मैफलीत श्रोत्यात तेच ओळखीचे चेहरे दिसायचे... उशीराने का होईना धावतपळत येणारे व “फार वेळ नाही झाला न हो’ असं विचारणारेहि बरेच! माझ्यासाठी त्यांची सायनच्या ‘वल्लभ संगीत विद्यालया’तली मैफल शेवटची ठरली.
‘परवरीश’ मधल्या मुकेशच्या ‘मुझे तुमसे कुछ भी ना चाहिये’ च्या आधीचा सरोदचा काळीज चिरत जाणारा ‘पीस’ त्यांनी वाजवला आहे असे काल वाचण्यात आले आणि तो पीस तेंव्हा पासून सारखा काळजात वाजतो आहे!
आजकालच्या संगीताच्या गदारोळात असे अस्सल कलाकार विस्मृतीत न गेले तरच नवल.
अलविदा झरीनताई!!
(जयन्ता५२)
खूप मनापासून आणि छान लिहिलेले
खूप मनापासून आणि छान लिहिलेले आहेत जयंतराव
खूप मनापासून आणि छान लिहिलेले
खूप मनापासून आणि छान लिहिलेले आहेत
प्लस ..असेच म्हणतो.
खूप सुरेख लिहिलंय जयंतराव
खूप सुरेख लिहिलंय जयंतराव ....
छान लिहिलेय.
छान लिहिलेय.
छान लिहिलय. तो तुकडा ऐकला
छान लिहिलय. तो तुकडा ऐकला लगेच.
झरीनजींच्या सरोदवादनाबद्दल
झरीनजींच्या सरोदवादनाबद्दल जाणकार रसिकानींच बोलावं. पण इथं माझ्या पत्नीकडून नेहमीं ऐकायला मिळणार्या त्यांच्या कांहीं व्यक्तीगत गोष्टी सांगणं वावगं ठरूं नये-
माझ्या पत्नीचे मामा रेडिओ आर्टीस्ट होते व त्यांचे झरीनजींच्या कुटूंबाबरोबर खूप जिव्हाळ्याचे संबंध होते. झरीनजींचे वडील खूप तापट, पोलीस खात्यातले व पोलीसखाक्यातले. पण आपल्या एकुलत्या मुलीवर जीवापाड प्रेम. माझी पत्नी मामाबरोबर त्यांच्याकडे गेली कीं ते वडील तिला मुलीच्या लहानपणापासूनच्या फोटोंचा आल्बम कौतुकाने दाखवत, नेहरूंबरोबर झरीनजींचा शाळेत असतानाचा फोटो तर विशेष कौतुकाने ! वांद्र्याच्या त्यांच्या घरातल्या एका सबंध भिंतीवर झरीनजींच्या वडीलानी एक चित्रच रंगवून घेतलं होतं- झरीनजी एका वृक्षाखालीं बसून सरोद वादन करताहेत व पक्षी, हरणं मंत्रमुग्ध होवून तें ऐकताहेत !
मनाने अत्यंत निर्मळ, प्रेमळ,नम्र व संगीत हेंच जगणं मानणार्या खानदानी कलावंतांच्या परंपरेत चपखल बसणारं व्यक्तीमत्व.
एक प्रसन्न व्यक्तीमत्व.. मला
एक प्रसन्न व्यक्तीमत्व.. मला त्यांना बघून जयमाला शिलेदार आठवत असत.
त्यांची स्वतःची निर्मिती असलेला राग सागर .. शिवाय जनसंमोहिनी ऐकून भान हरपायला होते.
असे कलाकार फक्त लौकिक अर्थाने जात असतात.. ते तर त्यांच्या संगीतातून अमर झालेले असतात.
खूप छान लिहिलयं!
खूप छान लिहिलयं!
सुंदरच लिहिलय! त्यांचा
सुंदरच लिहिलय! त्यांचा जनसंमोहिनी अजुन कानात गुंजत असतो!
त्यांची कृश शरीरयष्टी, भरजरी साडी,कुंकू आणि केसातला भरघोस गजरा पाहिला की त्या एखाद्या हळदीकुंकवाला निघालेल्या काकू वाटायच्या.>>> अगदी खरं
मला त्यांना बघून जयमाला शिलेदार आठवत असत.>>> हो दिनेश. खुप सारख्या दिसायच्या दोघी!