मी आणि माझी गाडी..................!

Submitted by कवठीचाफा on 25 September, 2007 - 14:30

मी आणि माझी गाडी..................

**************

" आहो आज गणपती आले निदान आजतरी गाडी बाहेर काढाल की नाही?" एव्हाना चैत्राचा पारा थर्मामीटर फ़ोडायच्या प्रयत्नात होता.
हा असा त्रागा गेले पंधरा दिवस माझ्या मागे चालु होता. म्हणजे गाडी घेतली त्या दिवसापासुन, तो कुठला अशुभदिन होता कुणास ठाउक हिच्या आग्रहाला बळी पडून मी नवीकोरी इंडीका घरी आणली. गाडी घरी आणली खरी पण ईथे ड्रायव्हींग येत कुणाला होतं! ड्रायव्हर ठेवणं हे माझ्या आवाक्याबाहेरचं आणि एकदा गाडी घरी सोडायला म्हणुन आलेल्या मित्राला रोज रोज कसला हैराण करणार? मग गाडी तशीच पार्किंग मधे पडुन होती. आता दारात सडत पडलेल्या गाडीचे हप्ते भरत बसण्यापेक्षा ती चालवायला शिकणे केंव्हाही फ़ायद्याचे होते. त्यात चैत्राचा आज भडका उडालेला हीला इंडीका चालवणे म्हणजे सायकल चालवण्याइतकं सोप वाटत. अरे इथे स्कुटर चालवताना शेवटचा गियर टाकताना माझी मारामार असते वळताना इंडीकेटर बरोबरच हात दाखवत आणि शक्य असेल तर तोंडाने शुक शुक करत गाडी चालवणारा माणुस मी, तिला तर स्टेपनीसकट तिन चाकं असतात इथे आख्खी चार चाकांची असली भलीमोठी गाडी चालवायची तर मनाची तयारी करायला नको? गेले पंधरा दिवस मी तेच करतोय पण हीला उगीच वाटतं मी घरात झोपा काढतोय म्हणुन. पण आत्ताच्या या तिच्या भडक्यामुळे मला गाडी शिकणे एकदम गरजेचे वाटायला लागले. कारण आता आणखी खारट आणि तिखट जेवण जेवणे मला शक्य नव्हते. जुने आजार पुन्हा बळावायची शक्यता होती आणि हॉलमधला सोफ़ा मला झोपायला बराच कमी पडतो.
गाडी शिकायची म्हणजे एखाद्या ड्रायव्हींग स्कुलचे दरवाजे ठोकायला हवे होते, ताबडतोब एका ड्रायव्हींग स्कुलमधे नाव नोंदवुन टाकले. आता दुसर्‍या दिवशी सकाळपासुन माझे तिथले धडे चालु होणार होते.
सकाळी सकाळी मस्तपैकी तयार होवुन बाहेर पडताना चैत्राने मनापासुन मला ओवाळले. मला उगिचच कुठेतरी धारातिर्थी पडायला निघाल्यासारखे वाटायला लागले. एक अनामिक हुरहुर लागली होती अशी मला शाळेच्या पहील्या दिवशीही वाटली नसेल. गेल्या गेल्या समोरच्या 'चालक शिकत आहे' अश्या पाट्या असलेल्या गाड्या बघुन मला उत्साहाचे उधाण आले पण पहील्याच दिवशी रस्त्यावरचे नियम आणि गाडीची माहीती इतकेच पदरात पडले वर " उद्या हे सगळे निट लक्षात ठेउन या " अशी प्रशिक्षकाची धमकी कम विनंती बरोबर होतीच. घरी आल्या आल्या चला "शिकलात ना गाडी, आता पहील्यांदा गणपतीच्या मंदिरात जाउन नमस्कार करुन येउयात" आयला गाडी शिकणे म्हणजे काय मॅगी बनवणे आहे! बस पॅकेट खोलो और दो मिनटमे तैयार! पण चैत्राला या गोष्टी बिलकुल समजुन घेता येत नाहीत.
थोडा थोडका नव्हे एक आठवडा उलटला पण आमची गाडी काही रस्त्यावर यायचे नाव काढेना ! आत्ता माझी प्रगती बंद गाडीच्या व्हील समोर बसुन डाव्या हाताने गियर बदलण्याची सवय करणे आणि पायांना क्लच, ब्रेक, अक्सिलेटर यांच्या गुंतवळ्यात आपले पाय गाठ बसण्यापासुन वाचवणे इतकीच होती एक हात आणि दोन्ही पाय आपापल्या कामात गर्क असताना उरलेल्या एका हाताला काम कमी पडत असावे म्हणुन त्या हाताने ड्रायव्हींग व्हिल सांभाळण्याचे काम करायला लागत होते. आणि हा सगळा द्रविडी प्राणायाम बंद गाडीत करताना पाहुन सोसायटीतले लोक माझ्याकडे जरा चमत्कारीक नजरेने पहातात असे माझे निरिक्षण एव्हाना झाले होते. म्हणुन हा कार्यक्रम मी घरात सुरु केला खुर्चीसमोर टेबल ठेउन त्यावर ताट ठेवायचे, डाव्या हाताला माझी छत्री, पायाखाली चैत्राच्या शिलाई मशीनचा पॅडलस्विच हा अक्सिलरेटर आणि जुन्या सायकलची दोन पॅडल क्लच आणि ब्रेक म्हणुन.
आणखी एक आठवडा गेल्यावर माझी आणखी प्रगती झाली म्हणजे मी प्रशिक्षकाच्या शेजारी राहुन गियर बदलायला लागलो होतो. आता आत्मविश्वास जरा जिव धरायला लागला होता. अखेर प्रशिक्षकाला शेजारी बसवुन गाडी थोडीफ़ार चालवण्या पर्यंत मजल गेली. रोजची चैत्राचा तगादा चालु होताच.
...... एक दिवशी मनाचा हिय्या करुन माझी गाडी बाहेर काढायचे ठरवले. चैत्रा एकदम खुश दहा मिनिटात बातमी आख्ख्या सोसायटीत पसरली. दुपारी रहदारी जरा कमी असते म्हणुन तोच मुहुर्त निवडला होता. गोल्डमेडल मिरवावे इतक्या आनंदाने गाडीची चावी हातात मिरवत एकदाचा खाली उतरलो, माझ्या पाठोपाठ चैत्रा, बाहेर गाडीजवळ येउन दरवाजा उघडेपरयंत चैत्राने वर पहात हात हलवायला सुरुवात केली. आता ही कुणाला टाटा करते ? म्हणुन मी वर पाहीले आई गंऽऽ गंऽऽ ! सगळी सोसायटी बाहेर गॅलरीत उभे राहुन आमच्याकडे पहात होते. ओठाला कोरड पडणे, पोटात गोळा येणे, धाबे दणाणणे हे आणि असले सगळे लहानपणी शाळेत शिकलेले वाक्प्रचार एकदम अनुभवातच आले. आता या टेहळणी पथकासमोरुन गाडी बाहेर काढायची म्हणजे उद्याच्या चर्चेला एक नवा विषय पुरवण्यासारखे होते. कोरड्या पडलेल्या ओठावरुन जिभ फ़िरवत एकदाचा गाडीत दाखल झालो, पलिकडच्या दरवाज्याने चैत्रा आत येउन मी तिच्यासाठी दरवाजा उघडून धरला नाही म्हणुन कुरकुरत होती पण माझ्या छातीच्या धडधडीमधुन मला ते ऐकु येत नव्हते. कशीबशी थरथर लपवत मी किल्ली फ़िरवुन इंजीन cआलु केले. पण आता सर्वात महत्वाचा प्रश्न आला गाडी बाहेर काढायची म्हणजे मागे घ्यायला हवी होती म्हणजे रिव्हर्स गियर, तो मला एका हाताने टाकता येइना, इथे चैत्रा आख्ख्या सोसायटीला हात हलवुन टाटा करत होती. मनातल्या मनात देवाचे नाव घेत मी एकदाची गाडी बाहेर काढली. दुपारची वेळ, रहदारी कमी त्यामुळे सोसायटी ते हाय-वे फ़ारसा काही उपद्व्याप न करता मी जाउ शकलो पण जशी गाडी हाय-वे ला लागली तशी माझ्या मागे पनवती लागली एकतर कासवछाप गतीने गाडी चालत असल्याने मागुन येणारे गाडीवाले शक्य तितके शिव्या देत होते, म्हणुन गाडी आगदी सर पे कफ़न बांधके स्टाईल चालवायला सुरुवात केली तर पहील्याच ट्रकला ओव्हरटेक करताना गाडीcआ मागचा भाग थोडक्यात बचावला हो नेहमी स्कुटर चालवायची सवय मागे इतकी मोठी गाडी शिल्लक रहाते हे लक्षात राहीलेच नाही मग त्या ट्रकवाल्या कडून आपल्या अपशब्दांच्या माहीतीत भर घालत पुढे निघालो. जोपर्यंत एकाच बाजुने गाड्या जात होत्या तोपर्यंत ठीक होतं पण आता समोरुन ट्रक टॅंकर असले महाभाग युध्दात हत्ती चालुन यावे तसे चाल करुन यायला लागले थोड्यावेळातच माझी अवस्था चक्रव्युहात अडकलेल्या अभिमन्यु सारखी झाली. गाडी पुन्हा मागे वळवायचा प्रयत्न केला तर समोर पोलीस कर कटेवर ठेउनीया उभा ठाकला त्याच्या नावाने दोनशे रुपयांचा प्रसाद चढवुन एकदाचा परतीच्या प्रवासाला लागलो. एव्हाना गाडीतल्या ए.सी. ची हवा गरम व्हायला लागली असावी कारण मी पार पाया पासुन ते कळसा पर्यंत घामाने भिजलो. एव्हढ्यात शेजारुन एका दुचाकीवरुन दोन सुंदर अशी प्रेक्षणीय स्थळं गेली जाता जाता त्यांनी माझ्याकडे इतक्या दयाद्र वगैरे नजरेने पाहीले की मलाच मी आपले स्थायुरुप सोडुन द्रवरुपात परिवर्तीत होत असल्याचा भास झाला. निदान उरलेली लाज तरी राखावी म्हणुन गाडीच्या एक्सिलेटरवरचा पाय जरा जोऽऽरात दाबला. थोडावेळ अशीच हरणाच्या गतीने धाव घेतल्यावर मला एकंदरीत बरे वाटायला लागले, पण हाय! त्या नादात समोरच्या फ़ुटपाथ जवळच्या पाणिपुरीच्या ठेल्याकडे दुर्लक्ष झालेच, हातातले सुकाणु शक्य तितक्या वेगात उलट्या दिशेला फ़िरवताना तेहतीस कोटीमधले आर्धेतरी देव मला आठवले. एखादा हुड मुलगा सरळ मार्गाला लागावा तसा मी पुन्हा कासवछापवर आलो. आता हाय-वे संपुन सोसायटीच्या रस्त्याला गाडी लागली त्यामुळे छातीतुन कंठापर्यंत आलेले काळीज जरा आपल्या जागी परत जायची तयारी करायला लागले आणि तेवढ्यात इतकावेळ गप्प बसलेली चैत्रा जोऽऽरात किंचाळली "आहो, कुत्रा" आता या शब्दांचे अर्थ कळेपर्यंत गाडी त्या कुत्र्याच्या भेटीला धावली आता पुन्हा एकदा सुकाणू गरागरा फ़िरवण्यासाठी जोर लावला, गाडी वळली खरी पण आता तिने समोरच्या भल्यामोठ्या झाडाकडे मोहरा वळवला अश्यावेळी शक्य होती तीच हलचाल मी केली दोन्ही पाय शक्य तेवढे ताणत ब्रेक लावला,

जाग आली तेंव्हा आजुबाजुच्या पसरलेल्या तिव्र वासाने "मै कहा हुं" असला काही प्रश्न न पडता आपण हॉस्पिटलात आहोत हे आपसुकच कळले. आणि इथे कसा आलो त्याची अंधुक आठवण मनात होतीच आता करकच्चुन दाबलेल्या दोन्ही पायांपैकी एक पाय एक्सिलरेटरवर आणी दुसरा चैत्राच्या पायावर दाबल्यावर दुसरे काय होणार होते?

आता दोन महीन्यांनी माझ्या हाताचे प्लास्टर निघाले मोडलेला घोटा पुन्हा दुरुस्त झालाय आणि चैत्रा? तिच्या पडलेल्या पुढच्या चार दातांच्या जागी नकली दातांची स्थापना झालीये. पण एक बरं झालंय की त्या नकली दातांच्या प्रदर्शनात ती इतकी गुंग झाली आहे की आता गॅरेजला सडत पडलेल्या माझ्या गाडीची तिला मुळीच आठवण येत नाही. हे एक बाकी तिच्या बाबतीत बरं आहे एखादी नविन वस्तु मग ते दात का असेनात त्यांचे तिला फ़ार कौतुक, त्यामुळे माझ्या मोडक्या हातासकट मी आणि गॅरेजमधे पडलेली गाडी दोघेही सुखी आहोत.

विषय: 
शब्दखुणा: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

चाफा...मस्त वर्णन केलंय.

हसुन हसुन पुरेवाट झाली! नकली दातांचं कौतुक! :))

मस्त आहे कथा चाफ्फ्या.. Happy
LOL!

हसून हसून पुरे वाट झाली!! एकदम मस्त!! Happy

चाफ्फ्या.. हसून हसून पुरेवाट
सही वर्णन केले आहेस...
मज्ज्जा आली वाचताना.

चाफ्या मस्त जमली आहे रे.
विशेषतः बायका करत असलेला त्रागा फार छान शब्दबद्ध केला आहेस. Happy

चाफ्या, मस्तच रे. काय धमाल वर्णन केलं आहेस. मजा आ गया. Happy

चाफ्या, मस्तच जमलीय!!

मि इथे नवा आहे पन इथल्या कथा मि वाचतो त्याचे कोपिराइत कोन देउ शकेल ? क्रुपया साम्भलुन घेने.

सगळ्यांनाच धन्यवाद ! आणि रहाता राहीला प्रश्न ही सत्यकथा आहे का ? हाच तर सुदैवाने नाही, काल्पनिकच आहे .

सत्यकथा नाही ना नक्की? मग ठीक आहे! Happy
छान लिहिलिस रे