सुखास माझ्या कधीच नव्हता दु:खाचाही धाक

Submitted by रसप on 7 September, 2012 - 02:50

सुखास माझ्या कधीच नव्हता दु:खाचाही धाक
मी हसताना पाहुन माझे दु:ख मुरडते नाक !

जबाबदाऱ्या वाढत गेल्या जसे वाढले वय
ओझे वाहुन पाठीला ना कधीच आला बाक

संसाराच्या रहाटगाड्याची अडखळती चाल
परंतु वंगण सरल्यावरही पुढेच जाते चाक

लळा जिव्हाळा नको वाटतो, करून झाले प्रेम
तोंड पोळल्याचे कळल्यावर फुंकुन प्यावे ताक

एकच होता तुझ्या स्मृतीचा मनात जपला क्षण
स्वर्गाच्या दारावर लिहिले होते 'झटकुन टाक!'

मनात म्हटले बघुन मंदिराचे छोटेसे दार
'जितू, जबरदस्तीने आता दगडासमोर वाक !'

....रसप....
६ सप्टेंबर २०१२
http://www.ranjeetparadkar.com/2012/09/blog-post_7.html

विषय: 
काव्यलेखन
Groups audience: 
गुलमोहर - गझल
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users
शेअर करा