फिरतांना चांदण्यात

फिरतांना चांदण्यांत, धरलास माझा हात
सजणा रे सावर ही बावरली, चंद्ररात

झोपलेल्या खेड्यातून, मी आले एकलीच
दिवे दूर नारद हे, पडले पीछे कधीच
त्या तिथल्या वेलीपण जाणतात

कशी सांग तुझ्यावीन, तरून जाउ पुनवलोट
तुझी हवा छळते रे,अन काजवे फितूर
नाकातुन मालकंस, हातातुन पारिजात

येउ चल फिरून गडे, ना मेले घर अजून
तुळस माझी इथेच का, पडली रे हिरमसून
डोळ्यांतून शशी तुझा, माझ्या उरी पहाट...
..................................................................गुरूजी भाउसाहेब आळंदीकर(चोराची)
अध्यापक शिक्षक, एक शिक्षकी शाळा
आळंदी(चोराची)
तालुकास्तरीय पुरस्कारप्राप्त शिक्षक
मोबाईल- बी एस एन एल.
(ही गझल मी मागच्या जन्मात १८५७ साली लिहिली असून माझ्याकडे वंशावळींच्या चोपड्यांची तशी प्रत आहे. नंतर सुरेश भटांना ती दृष्टांतपाठामुळे आकलन झाली आणि त्यांनी तशीच लिहिण्याचा यत्न केला........कितीही काफिये, मतला जुळला तरी ही गझल व भटांची गझल वेगळी आहे. तेंव्हाच्या काळातली ही पहिली मराठी गझल असल्याचा दावा मी केला होता. तेंव्हा मराठी हझल शैशवावस्थेत असल्यामुळे वृत्तात काही डायरीतल्या खोडतोडीसारखी खोडतोड जाणवेल.)