पैंजणे

थबकत थिरकत तुझी पावुले
येता वाजत
रुणझुण रुणझुण गाण वाटते
चाले पायात

डौल तुझा दंभ ही उमटतो
अचूक तालात
नाजूक पावला भार होतसे
असे जाणवत

या ध्वनीने चकित झाला
थबकून राहिला वात
पद तळीची मृतिकाही
शहारली सुखावत

पुराण वृक्ष वट म्हणाला
ऐकले हे प्रथमत
पुन्हा उर्वशी म्हटला पर्वत
डोळे आपले उघडत

आणि आसमंत धुंद झाले
राहिले तुजकडे पाहत
तशीच चालते मंदपणे तू
सा-यांना दुर्लक्षत

पायी ल्याली सजली तुझिया
ती पैंजणे धन्य होत
हाय अभागा करतो हेवा
त्याचा मी सतत

विक्रांत
http://kavitesathikavita.blogspot.in/