शीर्षकावर विचार चालू आहे..

..

मागच्या महिन्यातील मागच्या आठवड्याची गोष्ट!

मुंबई उपनगरातील एका प्रतिष्ठित रेल्वे स्थानकाबाहेरील भुयारी मार्गाने मी आणि माझी ग’फ्रेंड मार्गक्रमण करत होतो. ईतक्यात समोरून एक आमच्याच वयाचे जोडपे येताना दिसले. येस्स जोडपेच, प्रेमी युगुल नाही. कारण तिच्या गळ्यात लायसन लटकत होते. अर्थात त्याच्या नावाचेच असावे, कारण त्या दोघांनाही मी ओळखत होतो. जर त्याला एकट्यालाच पाहिले असते तर मी नक्कीच त्याला टाळून पुढे गेलो असतो पण त्याच्या बरोबर ती देखील असल्याने,,.... नाही जमले ते!.

ईतक्यात त्याचीच नजर माझ्यावर गेली. अर्थात जायचीच होती. समोरासमोरून मार्गक्रमण करत असताना एकमेकांकडे नजर न जाण्याची शक्यता कमीच होती. कॉलेजनंतर तीन-चार वर्षांनी आज,.. तो मला पाहताच कसा रिअ‍ॅक्ट करतो याची उत्सुकता मला होतीच. पण तो मात्र माझे सारे अंदाज चुकवत मोठ्या आनंदात चित्कारत माझ्या अंगावर धाऊन आला, "काय भाई रुनम्या, तू ईकडे कुठे? आहेस कुठे? आणि बरोबर हि कोण.. आमची होणारी वहिनी का..??"
बस्स त्याने असे म्हणताच त्याच्या शेजारी उभी असलेली, आमची झालेली वहिनी माझ्या ध्यानात आली आणि उत्स्फुर्तपणेच माझ्या फटकळ स्वभावाला अनुसरून तोंडातून शब्द निघाले.., "हरामखोर... तू हिच्याशीच लग्न केलेस!.."

कुठल्याही मजाकमस्करीच्या टोनमध्ये नसून अस्सल रागाच्या आवेशात!.. ते ऐकून माझी ग’फ्रेंड अवाक झाली. तो थोडाफार खजील झाला. आणि त्याची ‘ती’ म्हणजे ‘आमची वहिनी’ बस्स रडायची शिल्लक होती.

यावर त्याने प्रसंगावधान राखत "आता सोड ना यार" म्हणत माझ्याकडे दिलगिरी व्यक्त केली (ज्याची खरे तर गरज नव्हती). मी भानावर येत वहिनींना सॉरी म्हणालो. आणि माझ्या ग’फ्रेंडने त्या दोघांनाही सॉरी म्हणत मला असे काही फैलावर घेतली की बस्स थोबडवायचे शिल्लक ठेवले.

त्यानंतर आम्ही नजीकच्या उपहारगृहामध्ये फतकल मांडून चहात बिस्किटं डुबवत जुना किस्सा उगाळू लागलो.

-------------

ईजिनीअरींगच्या अंतिम वर्षाच्या अंतिम सत्राला नुकतीच सुरुवात झाली होती. हे शेवटचे वर्ष फुल्ल ऑन धमाल करत यादगार बनवायचे म्हणत सारेच जोशात होते. यासाठी दोनचार नियम तोडावे लागले तरी कोणाची काही हरकत नव्हती. एकाचे किडे बघून दुसर्‍याला स्फुरण चढत होते आणि ‘जो होगा सो देखा जायेगा’ अ‍ॅटीट्यूड नकळत सर्वांच्याच अंगी तयार झाला होता.

यावेळी कॉलेजच्या एकूण एक इव्हेंट आणि स्पर्धांमध्ये भाग घ्यायचा होता, ज्यांच्याशी जुनी दुश्मनी आहे त्यांच्याशी लफडे करत सारे हिशोब सेटल करायचे होते, दर वीकेंडला ओल्या पार्ट्या करायच्या होत्या, हॉस्टेलला नाईटस मारून शक्य तितुके सारे अवैध धंदे करायचे होते आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे गेल्या चार वर्षात जी टाळकी सिंगलच राहिली होती त्यांना हा बदनामीचा शिक्का पुसून काढत एखादी मुलगी पटवूनच या कॉलेजच्या बाहेर पडायचे होते. साहजिकच अश्यांच्या या उदात्त हेतूला साथ देत हे कार्य तडीस नेण्याची जबाबदारी मी स्वत: घेतली होते वा माझी ईमेज पाहता ती माझ्याच खांद्यावर येऊन पडली होती.

"रौशन, नाम तो सुना ही होगा..." आमच्या क्लासमधील एक स्मार्ट बंदा!.. पण जवानीच्या अकाऊंटमध्ये ग’फ्रेंडच्या नावाने खडखडाट!..

सेकंड ईयरसाठी आमच्या कॉलेजमध्ये नव्याने अ‍ॅडमिशन घेतलेल्या एका मुलीला याने हेरले होते. बोले तो, "सुझायना, नाम तो याद रहेगा.." रंगाने सावळी पण कमालीची आकर्षक!..

कॉलेजमधील आधीच्या मुलींना आपले सारे छक्केपंजे ठाऊक असल्याने फ्रेशर्सवरच जास्त जोर द्यायचा हि बहुधा बरेच जणांची पॉलिसी असते. इथेही रौशनने तसाच सेफ गेम खेळायचे ठरवले होते.

आता, स्टेप नंबर वन - मुलगी सिंगल आहे की कमिटेड याचा शोध घेणे. हा शोध तिच्या पाठीपाठी करत निरीक्षणातून घेण्याऐवजी तिच्या क्लासमधील ईतर मुलींची ओळख काढून त्यांच्यामार्फत पक्की खबर घेणे केव्हाही चांगलेच. सुझायना आमच्याच अभियांत्रिकी शाखेची असल्याने आमच्या ज्युनिअर्सकडून तिची माहिती काढणे फारसे कठीण गेले नाही. पण काय हा दैवदुर्विलास, नेमकी सर्वात महत्वाची आणि घातक माहितीच आमच्यापर्यंत पोहोचली नाही. बाकी मुलगी सिंगल आहे आणि पटेल त्याची चंगळ आहे एवढे मात्र समजले.

स्टेप नंबर दोन - शेवटचे वर्ष असल्याने अधल्यामधल्या सर्व स्टेप्स गाळत मुलीला थेट भिडायचे ठरवले. महाविद्यालयाने आयोजित केलेल्या कसल्याश्या "डेरीमिल्क अ‍ॅण्ड व्हॅनिला डे" चा फायदा उचलत थोडा खर्चा केला आणि तिला गाठले. ती ना हो म्हणाली, ना नाही म्हणाली, डेरीमिल्कचा पुडा तेवढे लंपास करून गेली.

पुढचे काही काही दिवस ती सुझायनाबाई रौशनला अशीच झुलवत होती आणि त्या नादात होणारा खर्चा त्याच्या पॉकेटमनीच्या १७५ टक्के होता. थोडक्यात उधारवारी सुरू झाली होती. बस्स, याच कारणासाठी मग आमच्यातीलच कोणीतरी ‘एक घाव दोन तुकडे’ होऊन जाऊ दे, म्हणत एक खोडसाळपणा केला. फरक ईतकाच, हा घाव दोन तुकडे तोडायला नाही, तर दोन मुखडे जोडायला होता. पण परीणाम झाला भलताच!.

लायब्ररीच्या दिशेने जाणार्‍या, मुख्य जिन्याच्या दर्शनी जागेत, ठळक अक्षराने कोणीतरी रौशन आणि सुझायनाचे नाव लिहित भोवताली बदाम रेखाटला.. आणि दुसर्‍याच दिवशी वीज कडाडली!..

वर उल्लेखलेली महत्वाची माहिती जी आमच्यापर्यंत पोहोचलीच नव्हती ती अशी,.. सुझायना हि आमच्याच क्लासमधील सेलिनाची मावसबहीण होती. त्यामुळे आता हे प्रकरण कॉलेजपुरतेच न राहता घरापर्यंत जायची भिती निर्माण झाली. सुझायनाच्या मनात काय होते ते अजूनपर्यंत देवालाही ठाऊक नसल्याने तिने पलटी खाल्ली असेच म्हणता येणार नाही, पण ती या प्रकरणाची रीतसर तक्रार मात्र नोंदवून आली. रौशनने हि आयडीया माझी नव्हतीच म्हणत हात वर केले आणि मधल्या काळात आमच्या ग्रूपमधील मुलांनी मोठ्या हुशारीने त्या चित्रकारीचे नामोनिशाण मिटवत ते अक्षर नक्की कोणाचे होते याचा शोध घ्यायचा मार्ग बंद केला. प्रकरण बरेपैकी तापले होते पण सुझायनाने यात माझीच बदनामी होईल म्हणून जास्त चिघळू दिले नाही. पण डिपार्टमेटच्या हिटलिस्टवर आम्हा काही जणांची नावे तेवढी जमा झाली.

पुढचे सारे सत्र शांततेत गेले. रौशन आणि सुझायना यांच्या भेटीगाठी बंदच झाल्या होत्या. तिची मावसबहीण सेलिना आम्हा सर्वांनाच येताजाता खुन्नस देऊ लागली होती. पण त्याकडे दुर्लक्ष करत आम्ही मात्र रौशनला सुझायनाच्या नावाने चिडवणे चालूच ठेवले होते..

..... अश्यातच सत्र संपता संपता अखेरीस ती काळरात्र उजाडली!

भाग २ ईथे वाचा - http://www.maayboli.com/node/51894