पुन्हा झुळूक

सूर्यकिरणा छान चारोळ्या पण चिंबकाळ्या असे एकत्र वाचले जातेय मध्ये स्पेस हवीये ना?

एक तर तुझी नजर बदल,
नाहीतर तुझा जोर आवर,
मला अशी एकटी पाहून,
मुसळधाराचं तू भागव हलक्या सरीवर...

??

पावसाला सांगतेय , चारोळीतली मुलगी.

धुंद बेधुंद पावसात भिजावं म्ह्टलं तरं,
पाऊल उंबर्‍याशी अडखळलं होतं,
अखेर पावसाच्या थेंबानाच
डोळ्यातल्या थेंबाचं दु:ख कळलं होतं..

२.
वेशीबाहेरचा अन गावातला पाऊस
असा भेदभाव कधीच कोणी करू नये,
आपल्या मर्जीने कोसळणार्‍याला,
मर्यादेच्या साखळदंडात जखडू नये..

सुकी, ही दुसरी छान.....

तु पण चंगो सारखं काढ ना तुझ्या चारोळ्यांच पुस्तक

आता सवयीचं झालंय मला
मी निघताना तुझं माझ्या डोळ्यांत पाहणं
आणि त्या नजरेने जखडून
माझं सवयीनं काही क्षण रेंगाळणं..

निंबुडे नक्की काढेल.. एक पॉकेट बुक.

कशाला जातेस मग,
मला असं सोडून..
रंगात आलेला डाव प्रितीचा,
जातो ना उगाच मोडून

राहू दे ना जरा
तुझ्या-माझ्यात हे अंतर
कितीदा सांगायचं तुला
आता नको नंतर

मधाची गोडी आज,
चाखू दे ना थोडी,
प्रीतीची ही रीत माझी,
नव्हे कोणती खोडी...

का उगीच करावा,
लाजेचा बहाणा,
मिटूनी डोळे आता,
एकरूप तू हो ना...

लाज लाजूनी अशी,
खळी गालावर उमटली,
होकाराची ही अशी,
अजब रीत गं कुठली...

शुभ्र गोर्‍या देहावर,
स्पर्शाची फुले सांडली,
कठीण तो संभाळता संयम,
मर्यादरेषाच जणू लांबली...

तू अशी जवळी येता,
झाडाची पाने ही सळसळली,
मिटल्या डोळ्यांनीही तू,
माझी बेभान नजर कशी रोखली...

भल्या पहाटे फुलांचा सडा,
अगंणी दरवळून गेला...
चांदण्याच्या हा सुंगधी आभास,
धरेवर कसा चमकून गेला...

मिटून जातात डोळे अपोआप,
ओठांचे सवांद चालताना,
असचं काहीसं घडतं का हो,
पहिल्या सरी अंगावरून कोसळताना..

सुकि,

रेकॉर्डतोड किताब मिळवायचा बेत दिसतोय्य्य्य्य्य्य

खूप वाटतं मनात
की आज ओलंचिंब भिजावं,
आपणही एक थेंब होऊन,
काळ्या मातीत मिसळावं...

तो किताब ६ वर्षापुर्वीच मिळालायं.. आता फक्त पानं उलटून एका एका आठवणीला शब्दबद्ध करायचा प्रयत्न करतोय.

नित्य पावले अडखळती
वाट परतीची चालताना,
रस्ताच पुढे सरकत नाही,
वळणावरून तुला पाहताना...

हलक्याश्या सरीत सुद्धा,
तू निवांत विरघळत होती,
स्वत: गारवा पांघरूण,
मला मात्र जाळत होती...

double century !

तुझा सहवास आणि,
मातीचा सुवास अगदी सारखंच,
किती ही प्रीत लावली तरी,
क्षणिक विरहाला सारं पारखंच...

जवळ येताना तू,
नेहमी लाजाळू होतेस,
मला घट्ट मिठी मारून,
अलगद मिटून घेतेस...

झूळूक मधे मी पोस्ट केलेल्या चारोळ्या लवकरचं ऑडिओ स्वरूपात ऐकायला मिळतील.

आधंळ्या न्यायदेवतेवर,
नित्याने अत्याच्यार होतो,
गुन्ह्यासाठी युक्तिवाद अन
निर्दोषाच्या पाठीत वार होतो...

आकाशातलंच चांदणं,
तुला माझ्यापेक्षा जास्त भावतं,
माझं मात्र वेडे,
तुझ्या आठवांवरचं निभावतं...

तू अन मी असे विरुद्ध किनारे,
हा आभासही जाळायला उठतो,
दोघांमधला तो प्रवाह पाहता,
माझ्यातला तो वणवा आपोआप विझतो..

नवतारूण्य म्हणजे
लवलवणार पातं,
एखादं वादळ आलं की,
मूळासकट उखडून जातं...

चारोळ्यांच्या गारा वेचायला लावतोस,
वादळासारख्या चारोळ्या ओततोस
आणि तरीही स्वतःला मात्र
''सुर्यकिरण'' म्हणवतोस?

सूर्या, दे आता उत्तर......

आपल्यावरचा दिवस मावळला तरी
सूर्य असतोच तळपत कोणाच्या तरी डोक्यावर
प्रश्नांची रात्र घेऊन झोपतो आपण
सूर्य मात्र बिन्धास्त फिरत असतो जगभर !

वैद्य मस्त चारोळी.. निंबूडे उत्तर काय गं ...

ज्वालेशी माझी सलगी असली तरी,
गारव्याशी माझे वैर कधीच नव्हते,
सरींसोबत भिजताना सोडली असेल लाज,
म्हणून गैर त्यात काय होते?

हाण तिच्या मारी..