नदी नजाकत

सकाळी सातची नदीपलीकडून सुटणारी एसटी पकडायची होती. थंडीचे दिवस तरीही पहाटे आंघोळ उरकून माझी लाडकी, माडाना हुलकावणी देत, मुरडत जाऊन तरीवर पोचवणारी वाट धरली. बाजूच्या विस्तीर्ण मळ्यातल्या विरळ धुक्याच्या हलक्या ओलाव्याची चाहूल माडांच्या झापांतून ठिबकत होतीच. दंवाच्या थेंबानी ओथंबलेली वाटेवरच्या गवताचीं पातीं पायावर अभिषेक करतच होती. मऊशार पण कांहीशा निसरड्या झालेल्या त्या वाटेने मग गर्रकन वळण घेऊन मला नदीच्या कांठावरच आणून सोडलं. तरीची होडी जागेवर आहेना हे पहायला नदीकडे नजर टाकली आणि.... जागीच थिजून गेलो.