आभाळ

भरून आलेलं आभाळ कधीच एकटं नसतं;
दाटलेल्या ढगांना उराशी घेऊन
ते बोलायला आलेलं असतं !
त्याच्याही मनात असतं खुप काही सांगण्या सारखं !
पण फुटणाऱ्या ढगां सारखं
त्याला उतावीळ व्हायचं नसतं !
कडाडणार्या विजा ,भणाणणारं वारं,
पावसा सह वाहुन नेतं
हसरं जग सारं !
डोक्यावर च्या आकाशाला याचाच बहुतेक त्रास होतो ,
त्याच्या पोरांचे प्रताप पाहुन, त्याच्यातला बाप उदास होतो !
गडगडणार्या मेघांना तोच मग आवरत बसतो ,
वार्याच्या मदतीनं हळूच दुर नेत असतो ,
पावसानं विस्कटलेलं जग, त्यालाही वरून बघवत नसतं !
पण तो तरी काय करणार?
बाप म्हणून त्याचाही नाईलाजच असतो !
ऐन भरात आलेल्या पावसाला आवरणं ,
त्याच्या साठीही सोपं नसतं !
मग हळूच जातो सुर्या कडे ,
ये रे मित्रा मदतीला
लेकानं माझ्या उधळलंय सारं
आपणच हवं सावरायला!
निळ्याशार आकाशाला,
खालचं जग बघायचं असतं ,
कारण हिरव्या रंगात रंगलेल्या धरणीवर
त्या आभाळाचं ही प्रेम असतं !