तुझ्यासाठी

पाऊस रिमझिम कोसळत होता. स्टेशनवर गर्दी होती, पण त्याच्या नजरेला ती सहज सापडली. माधुरी! किती वर्षांनी दिसत होती ती. तेव्हा कॉलेजमध्ये दोघं एकमेकांचे खास मित्र होते. ती मनोमन त्याच्यावर प्रेम करत होती, पण कधी सांगू शकली नाही. आणि एक दिवस तो परदेशी गेला—न सांगता, न भेटता.

आज ती समोर उभी होती. छत्री विसरलेली, पावसात भिजत. तिच्या चेहऱ्यावर त्या जुन्या आठवणींइतकाच ओलसरपणा होता.

"अजय?" ती हळूच बोलली.

"माधुरी… किती वर्षांनी भेटतोय आपण!"

क्षणभर शब्द अपुरे पडले. कितीतरी विचार त्यांच्या डोक्यात होते, पण ओठांपर्यंत काहीच येत नव्हतं. अचानक ट्रेनची शिट्टी झाली. ती गडबडीत आपल्या बॅगेत काहीतरी शोधू लागली. त्याच्या नजरेसमोर ती दरवाज्यापाशी पोहोचली.

गाडी सुरू झाली, आणि त्याच क्षणी तिने हातातली एक छोटी चिठ्ठी हवेत सोडली. पाऊस आणि वाऱ्याने ती सरळ त्याच्यापर्यंत आणली. अजयने थरथरत्या हातांनी उघडली—

"तुझ्यासाठी… मी आजही वाट बघतेय!"

तो एक क्षण… जणू काळ थांबला होता. त्याने ट्रेनकडे धाव घेतली, पण ती हळूहळू दूर जात होती.

"माधुरी!!" तो जोरात ओरडला.

ती दरवाज्यात उभी राहून हसली, डोळ्यात पाणी होतं.

आता तो जुना अजय नव्हता, जो परत जायला मागे वळायचा. आज त्याने पावसाशी स्पर्धा केली. प्लॅटफॉर्म संपत आला, पण शेवटच्या क्षणी त्याने धावत तिचा हात धरला.

"माझ्यासाठी वाट पाहिली ना? आता मी कधीच तुला सोडून जाणार नाही!"

तिच्या डोळ्यात आनंदाश्रू तरळले. ट्रेन पुढे जात होती, पण आता तोही तिच्यासोबत होता… कायमचा!