समर कॅम्प - पोरं मोठी होताना..

Submitted by ऋन्मेऽऽष on 30 April, 2022 - 20:28

आमची पोरगी समरकॅम्पला जातेय म्हटले की लोकांना वाटायचे पोरीला सिंगिंग और डान्सिंग का शौक असेल. पण आमचा समरकॅम्प मात्र मार्शल आर्ट ग्रूपचा होता. ज्या दिवशी पोरीला समरकँपला पाठवायचे नक्की केले त्या दिवशी दोन्ही घरात एक टेंशनचे वातावरण निर्माण झाले. कारण पहिल्यांदाच पोरगी तीन दिवस आणि दोन रात्र चक्क एकटी कुठेतरी जाणार होती. खरे तर हे आम्हालाच तीन दिवस दोन रात्र शांततेत व्यतीत करायचे पॅकेज मिळत होते Happy पण जोक्स द अपार्ट, चिंता होतीच. भले आम्ही पोरांची व्यवस्थित काळजी घेऊ असे समोरून कोणी कितीही म्हटले तरी पोरगी एकटी कशी राहणार, ते देखील घरच्यांशी फोन वा मोबाईलवर शून्य संपर्क करून, याची चिंता होतीच.

कोणी म्हणायचे, कमाल है, बच्ची को अकेले भेज रहे हो. तर कोणी म्हणायचे, अरे आपकी परी तो काफी स्मार्ट है, सब संभाल लेगी. तरीही तितके पुरेसे नसते याची आम्हाला कल्पना होती. साधे तिला तिची बॅग स्वतः भरायला सांगितली तर तिने तीन दिवसांसाठी तीन टूथब्रश, दोन टूथपेस्ट आणि आंघोळीचे दोन साबण भरले होते Happy कारण काही गोष्टींचे अनुभव आयुष्यात घेतले जातात तेव्हाच त्यातून शिकले जाते.

त्यामुळे फारसा विचार न करता लेकीला कॅम्पला पाठवायचे हे माझे तरी पक्के झाले होते. कारण मी स्वतः एकुलता एक असल्याने मला याबाबतीत फार जपले गेले होते. असे एकटे राहायची वेळ माझ्या लहानपणी कधीच आली नव्हती. किंबहुना घरच्यांनी ती संधीच मला घेऊ दिली नव्हती.

चौथीत असताना स्कॉलरशिपच्या क्लाससाठी म्हणून माझगाव ते दादर बस वा ट्रेनने मी एकटा जाऊन येऊन प्रवास करायचो. नाईलाजाने म्हणा वा आणखी कश्याने, त्याची परवानगी होती. पण कुठे राहायच्या पिकनिकला जायची परवानगी मागितली, तर मोठ्ठा नकार मिळायचा. शाळेतल्या एकाही मुक्कामाच्या सहलीला मी गेलो नाही. बिल्डींगच्या पोरांचे शिर्डी, नाशिक, वज्रेश्वरी, माळशेज असे ठरलेल्या जागी दरवर्षी एकदोन प्लान बनायचे. त्यांच्यात मला कधीच सामील होऊ दिले नाही. थोडक्यात शालेय जीवनात बाकी कितीही किडे केले तरी घरच्यांच्या अतिकाळजीमुळे बर्‍याच गोष्टींना मी मुकलो असे मला नेहमी वाटायचे. त्यामुळे असे काही आपल्या मुलांबाबत होऊ नये असेही नेहमी वाटत आलेय.

एक तो दिवस होता, जेव्हा लेकीने पहिल्यांदा आमच्याशिवाय तिच्या आजोळी एकटे राहायचे ठरवले होते. पण रात्र झाली तसे रडून जो गोंधळ घातला होता की रात्री दोन वाजता तिला परत आणावे लागलेले. ईथे तसा कुठलाही पर्याय नव्हता. आपले आपणच रडून शांत व्हायचे होते. कोणी असे खास जीवाभावाचे ओळखीचे नव्हते. पण तरीही तिला पाठवायचेच यावर आम्ही ठाम होतो.

पोरगी भूताचे विडिओ बघून अंधाराला घाबरणारी होती, भाज्या आवडत नाही म्हणून नुसतीच चपाती खाणारी होती, खेळताना झालेला पसारा तसाच सोडून पळून जाणारी होती, दात घासायचा कंटाळा म्हणून ब्रश नुसताच ओला करून ठेऊन देणारी होती, रात्री झोपेत उठून वॉशरूमला जायचा आळस म्हणून उचलून ने म्हणत माझ्याकडे हट्ट करणारी होती.. पण या या कारणांसाठी कॅम्प कॅन्सल केला असता तर ती कायम तशीच राहिली असती.

ठरलेल्या दिवशी जिथून बस सुटणार तिथे मुलीला सोडायला गेलो. पाहिले तर वेगवेगळ्या वयोगटातील मुले होती. आमची लहान म्हणून आम्हाला टेंशन, तर वयवर्षे पंधरासोळा मुलींच्या आईबापांना वेगळेच टेंशन. ते न वाढवता सगळी व्यवस्था चोख दिसत आहे याची खात्री पटल्यावर बस सुटायच्या अर्धा तास आधीच तिला टाटा बायबाय करत आम्ही घरी परतलो. त्यानंतर पुढचे तीन दिवस ना तिचा फोन, ना तिची काही खबर. फक्त तीन दिवसाला तीन ग्रूपफोटो व्हॉटसपवर आले ज्यात सर्व मुले व्यवस्थित आहेत हे दिसत होते. सोबत दोन मेसेज. एक पहिल्या दिवशी सुखरूप पोहोचल्याचा आणि दुसरा शेवटच्या दिवशी निघतानाचा.

पण पोरगी या तीन दिवसात बरेच काही शिकली. सर्वात पहिले म्हणजे स्वावलंबन शिकली. तिथे स्वतःचे अंथरूण पांघरूणपासून सर्व तयारी स्वतःच करायची होती. तिथे चार वाजता उठायचे होते. सहा वाजता जॉगिंगला जायचे होते. दमूनभागून आल्यावर जो ताटात असेल तो नाश्ता / जेवण आवडीने करायचे होते. पावभाजी, मिसळ, रसगुल्ले वगैरे पदार्थ तर तिने आवडीने रिचवलेच. पण त्या नादात ती चक्क भेंडीची भाजी खायला शिकली. रात्री जागते त्यामुळे झोप अर्धवट राहिल्याने योगा सेशनला झोपली अशी तक्रारही आली. पण तिथले एकदोन खेळ जिंकूनही आली. हाताचे कोपर टेकवून सरपटण्यात पहिली आली, काठी चालवायच्या कसल्याश्या ट्रेनिंगला तिची काठी तोडून झाली.

शहरापासून दूर असल्याने जंगलातले किडे अध्येमध्ये रूमवर दिसायचे. त्यांना न घाबरता त्यांच्यासोबत राहायला शिकली. चक्क पालीचीही भिती गेली. एकदा वॉशरूममध्ये कमोडवर एक किडा दिसला त्याला स्प्रे मारून फ्लश करून पाण्यात जलसमाधी देऊन झाली. एके दिवशी लाईट गेली होती. टोर्च आणि कँडलवर काम चालवावे लागत होते. सोबत पाण्याचीही टंचाई झाली होती. त्यामुळे पाणी पुरवून पुरवून वापरावे लागत होते. असेही दिवस आयुष्यात येतात हे बघून आणि अनुभवून झाले.

अर्थात मजाही होतीच. भूक लागता हादडायला मिळाले. रात्रीचे डीजे गाण्यांवरती झिंगाट नाचायला मिळाले. संध्याकाळचे स्विमिंगपूलमध्ये मनसोक्त डुंबायला मिळाले. नवे मित्र नव्या मैत्रीणी मिळाल्या. घरी आल्याआल्या अश्या कैक किश्यांची उधळण तासभर तरी होत होती. पण एवढे काही सगळे चांगले वाईट, तिच्या मनासारखे, मनाविरुद्ध होऊनही पुढच्या वर्षी पुन्हा तिला आवडीने जायचे आहे यातच आम्हाला समाधान लाभले.

म्हटले तर एक छोटीशी आणि साधीशी ट्रिप..
म्हटले आयुष्यात थोडेफार तावून सुलाखून निघण्यासाठी गरजेची असलेली एक गोष्ट..
प्रत्येक मुलाने जरूर घ्यावा असा एक अनुभव..

तिथे पोरांनी नेमके काय गोंधळ घातला हे दाखवायला मुलांचे ग्रूप फोटो तर ईथे परवानगीशिवाय टाकू शकत नाही.
पण तेवढेच माहौल बनवायला एक तिचा निघतानाचा फोटो.
तर दुसरा कालचा योगायोगाने फेसबूक मेमरीत आलेला, गेल्यावर्षीचा ऑनलाईन मार्शल आर्ट क्लासचा फोटो.

IMG_20220501_052433.jpg
.
IMG_20220501_052535.jpg

विषय: 
Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

छान परी,
अश्या समर कॅम्प ला खूप शिकतात मुलं.आपल्याला माहीत नसलेलं त्यांचं वेगळं समजूतदार रूप समोर येतं.

स्कॉउट गाईड च्या समर कॅम्प ला कर्जत गेलो होतो ते आठवले...
ऍडव्हेंचर बद्धल परी चे कौतुक... फोटो खूप मस्त आला आहे.. लूकिंग प्रेटी ....

छानच!
मीही दोन्ही मुलांना आत्ता तीन दिवस गरवारे बालभवनच्या मुक्काम शिबिराला पाठवलं होतं. मोठा मुलगा यापूर्वी अशा दोन शिबिरांना गेला होता आणि त्याला तो अनुभव खूप आवडला होता. धाकट्याची मात्र ही पहिलीच खेप होती Happy शिवाय त्याचा स्वभाव वेगळा. मुळात तो जायला मनापासून तयार नव्हताच. आम्ही मात्र त्याला पाठवण्यावर ठाम होतो. कारण हेच, जरा स्वावलंबन येईल, थोडी जबाबदारी घ्यायला शिकेल वगैरे वगैरे. (प्रत्यक्षात मोठ्या भावावर धाकट्या भावाची जबाबदारी असा प्रकार झाला की काय अशी शंका यायला वाव आहे Wink ) पण तीन दिवस आणि दोन रात्री तिकडे राहून आला हेही नसे थोडके! दोघांनीही तिकडे मजा केली. बालभवन म्हटल्यावर मुलांची काळजी करायची नाही असाच अनुभव असतो. त्याप्रमाणे शिबिर छान पार पडलं. आम्हालाही असेच, रोज एकदोन एकदोन फोटो येत होते. जेवणखाण चांगलं होतंच. घरी ताक अजिबात न पिणाऱ्या धाकट्याने तिकडे रोज आवडीने ताक प्यायलं. त्याला पुरणपोळी आवडत नाही, पण तिकडे शेवटच्या दिवशी जेवणात पुरणपोळी होती ती आवडीने खाल्ली! (आम्हाला पण घरी जरा तीन दिवस निवांत मिळाले हा बोनस)

छान. मी म्हणेन पाठवावे मुलांना.
माझी मुलगी जेवणाचे इतके नखरे(माझ्यासारखेच पण मी फक्त लहानपणी केलेले) तर अश्याच एका शिबीराला गेली ते ही आम्ही भारतात इतका काळ पहिल्यांचा तिला घेवून राहिलो होतो ती लहान असताना. चपाती खायला शिकली. तिला तोवर चपाती आवडायची नाही. चावायचे व तोडायचे कष्ट वाटायचे. भात कसा गिळला पटकन असा तिचा विचार.
केळयाला ढूंकून पहायची नाही. इतकं तिला तिटकारा होता. पण त्या शिबीरात केळं खायला लागली. अगदी आवडायला लागले असे नाही झाले अजून. पण केळं म्हणजे काहितरी विचित्र फळं, उलटी येते असे बंद झाले( तिने बंद केले). चीज सँडवीचच हवे, असेच हवे तसेच हवे असे काहीच न्हवतं करायला. स्नॅक्स म्हणून केळं देत. खायची गपचूप.

हो, भेंडीची भाजी खायल लागली. आता खुप आवडीने जरी खात नसली तरी, काहीच नसेल तर खाते गपचुप. नाहितर आधी खुपच त्रास होता भाज्यांमध्ये.

वा, छान लिहीलयंस ऋन्मेष. मला माझ्या लेकाचं BNHS चं ३ दिवस दोन रात्र आरेच्या जंगलातलं ( फिल्म सिटी च्या इथे) शिबीर आठवलं. तिसरीत होता तो तेव्हा. त्याचा रडून फोन पण आला होता, पण राहिला होता, पूर्ण केला होता कॅंप त्याने.

छान अनुभव. मलाही माझे स्काऊट गाईड चे कॅम्प आठवले.
समरकॅम्पचा नुकताच एक वाईट अनुभव आलाय तो शेअर करते म्हणजे इतर पालक सतर्क होतील.
गेल्याच आठवड्यात आमच्या डॉक्टरांचा चार वर्षाचा नातू समर कॅम्पला गेला होतो. अशा कॅम्प मध्ये जे जे क्लासेस असतात तसे तिथेही होते. कॅम्पच्या दुसऱ्या दिवशी स्विमिंग करत असताना त्या मुलाचा बुडून मृत्यू झाला. काय आणि कसे झाले हे अजून नीट कळले नाही.
त्यामुळे जर कॅम्प मध्ये स्विमिंग हा पर्याय असेल तर सोबत गार्ड वैगरे आहेत का हे तपासून पाहावे

निल्सन Sad फार दुर्दैवी..
चार वर्षांच्या मुलाला एकटे पाठवणेही रिस्कीच होते.

स्विमिंग बाबत सहमत. त्यात रिस्क वाढतेच. सुरक्षिततेची हमी हवीच. आमच्याकडे जरा उलट होते. लेकीला स्विमिंगपूलपुरते स्विमिंग येत असल्याने तिला आम्हीच सांगितले होते की स्विमिंगचा स्कोप असेल तर सरांना स्वत:हून तसे सांग म्हणजे डीप पूलमध्ये सोडतील. अर्थात एक चांगले होते. मूळ लेखात नमूद करायला विसरलो की त्यांच्यासोबत स्वयंसेवक मुलांची एक टीम होती. मुलांवर लक्षच ठेवणे नाही तर त्यांचे सामान उचलायचे कामही तेच करायचे. त्यामुळे पोरीसोबत पुरेसे सामान पाठवता आले.

ऋन्मेष
जर तिला पोहण्याचा फार सराव नसेल आणि नुकतीच पोहायला शिकली असेल तर लगेच डीप पूल मधे नको

आईची लेक, हो. काळजी घेतोच. डीप पूल म्हणजे सोसायटीमध्ये असतो तसे पाच सहा फूट वगैरे. शिकली फार नाहीये. स्वत:हूनच जमेल तसे. त्यामुळे एकटे पाण्यात उतरायचे नाही अशी ताकीद आहेच. फ्रेंडससोबतच पाठवतो आणि तेव्हा गार्ड नेहमी असतोच. पाण्याचा धोका कधीच पत्करत नाही. एक चूक थेट जीव घेऊ शकते याची कल्पना आहे. फक्त तिला पोहायला फार आवडते म्हणून तसे म्हटलेले. तिचा विरस व्हायला नको.

मला स्वत:लाही पोहता येत नाही. तृंगारेश्वरच्या धबधब्यात मृत्यूला जवळून बघून आलोय. त्यामुळे आग पाण्याबाबत जादा हुशारी कधीच नाही हे पोरीच्याही मनावर बिंबवलेय.

परीला क्रॉलिंग स्पर्धेतील बक्षीसाबद्दल अभिनंदन आणि पुढील मार्शल आर्टस प्रशिक्षणासाठी शुभेच्छा!

निल्सन Sad किती गं लहान पिल्लू. अशा कॅम्पसना महापालिका इ परमिशन लागत नाही का? (इतके मुले, इतके लाईफगार्ड असं तपासणारे कुणी रेग्यूलेटरी बॉडी नसते का?)

निल्सन Sad
परी, खूप छान . शुभेच्छा

@ आरती,
मागच्या महिन्यात ८ पुर्ण झाले तिला..

मस्त ऋन्मेष.
अश्या समर कॅम्प ला खूप शिकतात मुलं.आपल्याला माहीत नसलेलं त्यांचं वेगळं समजूतदार रूप समोर येतं..+1

Pages