नक्की काय झालं? –(भाग -२)

नक्की काय झालं? –(भाग -२)

(2)

“काही सुचतच नाहीय गं. संगीताच ऐकल्यापासून..”

“हो ना. खूपच मोठ्ठा धक्का आहे हा. हे काही खरंच वाटत नाही. अजूनही वाटतं, हे सगळं खोटं आहे. आत्ता डोळे उघडतील अन् हे वाईट स्वप्न असेल.. अजूनही थरथर कापायला होतंय. ”

“वाटलं होतं का, संगीता असं काही करेल म्हणून..? आपल्यासारखीच एक.. एक गोड मुलगी.. चांगला कमावता नवरा... घरी जाच करायला कुणी नाही..चांगला राजा राणी चा संसार. अजून काय हवं सुखी रहायला ..”

“कुणास ठाऊक नक्की काय झालंय..? तिने काही नोटही लिहिली नाही म्हणे... मला तर ती खूप दिवसात भेटलीही नव्हती..”

“मलाही. प्रत्यक्ष भेट नव्हती, पण कधीतरी माझा फोन व्हायचा तिला. उदासच असायची हल्ली ती ..”

“हो. मलाही तसं जाणवलं होतं अलीकडे फोनवरच. जरा एकटी एकटी पडल्यासारखी वाटायची. तरी मी फोन करायचे तिला बरेचदा.. ”

“पण एवढं टोक गाठण्या आधी .. काहीतरी बोलायचं तिने. आपण काहीतरी मदत केली असती. जरा भेटलो बोललो असतो..” संगळ्यांचेच डोळे सारखे सारखे भरून येत होते.

“ती तिच्या कोशातून बाहेर यायलाच तयार नसायची. आपण कितीही बोललं तरी तिची जेमतेम उत्तरं असायची. कधीतरी वाटायचं पण, आपण आपल्या कामातून एवढा वेळ काढून फोन करतोय तर...पूर्वी अशी नव्हती ती..”

“काय अर्थ आहे आपण एकमेकींच्या मैत्रिणी असण्याला? जर स्वत:चं एवढं कोंडून ठेवलेलं मन पण मोकळं करता येत नसेल तर?”

“मिनी च्या जन्मानंतर स्वत:हुन तिने नोकरी सोडली होती. मी तेव्हाच तिला म्हटलं होतं, एवढी वर्षे नोकरी करतेय तर एकदम घरी बसणं तुला जड जाईल.”

“हो ना. पण दिवसभर मिनीला बाहेर ठेवायची तिची तयारी नव्हती तेव्हा .. सुरवातीला वर्षभर काही वाटलं नाही तिला. मग म्हणायची, सगळ्यापासून खूप दूर गेल्यासारखं वाटतंय..”

“एवढी शिकून चांगली इंजिनियर झाली.. चांगली नोकरी होती.. मी म्हटलं होतं तिला, आता मिनी थोडी मोठी झालीय, शाळेत जातेय तर परत सुरू कर काहीतरी..”

“आता तिचा कॉन्फिडन्स कमी झाला होता.. त्यात संदीपचही घरात खूप लक्ष नव्हतं म्हणे..”

“तो त्याच्या कामांत असायचा. तिची खूप चिडचिड व्हायची..”

“संदीप बद्दल तिच्या खूपच तक्रारी असायच्या..पण जातांना निदान मिनीचा तरी विचार करायचा? तीनं तिचं जे काय असेल ते दु:ख्ख बघितलं. पण ती पोरगी तर कायमची आईला मुकली नं?.”

“संदीपला भेटायला जाऊया?”

“पण त्याला पकडलंय म्हणे..”

“संदीपला? का? हयात त्याची काय चूक?..”

“तिच्या घरच्यांनी पोलिस कम्पलेन्ट केलीय. संगीता स्वत: असं काही करूच शकत नाही म्हणताहेत..”

“म्हणून तो असं काही करेल? काहीतरीच काय? एवढा सुशिक्षित इंजिनियर ....नुसतं वाद असणं वेगळं ..ते सगळीकडेच असतात. पण.. हे असं काही तरी.. छे.. छे.. ”

“त्याचे आई वडील आलेत ना? त्यांना पण केवढा मोठा धक्का! एक तर संगीता अशी गेली.. त्यात मुलगा तुरुंगात.. त्यांना तरी भेटून येऊ..”

*****
“अरे यार!! काय होऊन बसलं हे.. पार हादरायला झालय.”

“हो ना. विश्वासच बसत नाही. काल भेटलो होतो आपण सगळे..”

“एकदम हे असं काय होऊन बसलं? सगळं छान चालू होतं.. काल संगीता जरा जास्तच चिडली होती पण..”

“एवढं काय चिडायचं तिने पण.. होतात कधी तरी एक दोन पेग जास्त..”

“पण ती संदीपला नको घेऊ म्हणत होती. तरी त्यानं ऐकलं नाही ह्याचा राग आला तिला.”

“ती सर्वांसमोर नको म्हणत होती, म्हणूनच तो आणखी घेत होता..”

“म्हणून एवढं चिडायचं पण त्यात? कधीतरीच भेटतात सगळे.. होतं कधी कमी जास्त.. ती ड्रायविंग करते म्हणून तर त्याला घरी जाण्याचं पण टेंशन नव्हतं. नाहीतर आपणही त्याला थांबवलं असतं..”

“मुळात हे प्रकरण एवढं होईल असं कुठे वाटलं होतं? सगळ्यांनीच तिचं चिडणं नेहमीप्रमाणे चेष्टेत घेतलं.”

“पण काल तिला राग आवरतच नव्हता. बघितलं ना सगळ्यांसमोरच किती चिडली होती ती संदीप वर?”

“पूर्वी अशी नव्हती ती.. हल्लीच जरा जास्त चिडायला लागली होती..”

“तिचा काही क्षणांचा राग झाला. पण त्याच्या आयुष्याची वाट लागली..”

“कदाचित कालचं तिचं चिडणं ही उंटाच्या पाठीवरची शेवटची काडी असेल.. आधी काही झालं असेल..”

“आता पुढे काय? काय करायच आपण? संदीप लॉकअप मध्ये आहे. त्याच्यावर संशय आहे पोलिसांचा. तिच्या आई वडिलांनी कम्पलेट केली.”

“हो. त्याचे आईवडील आले आहेत. बघूया ते काय म्हणतात ते.. काहीतरी तर करावच लागेल. फुकाचं अडकवलं त्याला.”

*****

“काहीतरी मार्ग निघेल. तुम्ही धीर धरा.” सानप काकू संदीपच्या आईला समजावत होत्या.

“काय होऊन बसलेय हो हे? आम्ही समजत होतो, सगळं छान चालू आहे.. आता संगीता अशी गेली. संदीप जेल मध्ये.. मिनीला तिच्या माहेरचे घेऊन गेले..एवढी गोड पोरगी. काय वाटत असेल तिला? आई नाही .. आता जवळ बाप नाही.. सगळंच उधवस्त झालय.”

“तुम्ही यायच्या आधीच संगीताचे आईवडील आले आणि घेऊन गेले मिनीला. आम्ही तरी काय करणार? शेवटी आम्ही परकी माणसं..” काकू म्हणाल्या.

“बिचारा माझा मुलगा.. काय अवस्थेत असेल तिकडे..?”

“आता ही दोघं गेलीत ना वकिलाकडे .. जमानतीवर सोडवून आणतील संदीपला. मग होईल हळू हळू सर्व ठीक.”

“तुम्हाला माहीत आहे, आम्ही इथे जरा कमीच यायचो. वाटायचं, त्यांच्या संसारात आमची लुडबूड नको वाटायला. संगीता खूपच डॉमिनेटिंग होती आणि हट्टीही. तिला सगळं तिच्या मनाप्रमाणे घडायला हवं असायचं. मग मला वाटायचं आमच्यामुळे उगाच भांडणं नको बाई तुमच्यात..तर हे या थराला गेलं. संदीप ही कधी काही बोलला नाही बिनसल्याचं..”

“अहो, भांडणं कुठे होत नाहीत.. त्यांचीही व्हायची तशी.. काल रात्री पण बऱ्याच उशिरा जरा आवाज येत होते.. पण.. आलेत बघा हे दोघं..”

संदीप चे बाबा आणि सानप काका घरात शिरले. काकूंनीच आत जाऊन पाणी आणलं.
“भेटले का हो वकील? काय म्हणताहेत? जमानत तरी होणार नं?” आईने विचारलं.

बाबा काहीच बोलले नाहीत. मग सानप काकाच म्हणाले,
“आत्ता सध्या जामीन नाकारलाय... अजून आठ दिवसांनी बघू..”

“अगबाई ! जामीन का नाकारला? म्हणजे अजून आठ दिवस तो तिथेच रहाणार?” काकूंनी विचारलं.

“हो. तिच्या माहेरच्यांनी तक्रार केलीय. तिने काही सुसाइड नोट पण नाही लिहिलेली. ते आत्महत्या नाहीच म्हणतात. हल्ली कायदे तर मुलींच्या बाजूने असतात नं .. आपलं कोण ऐकून घेणार?” बाबा थकलेल्या आवाजात म्हणाले.

“अहो, असं काय बोलताय? आत्महत्या नाही तर काय? घरात घुसून कोण फासावर देणार होतं तिला?”

“पोलिसांनी चौकशी केली.. बिल्डिंग च्या वॉचमन ने आणि आणखी काही लोकांनी त्याला थोडा वेळ बिल्डिंग बाहेर गाडी उभी करून घरी आलेलं बघितलं म्हणे..”
आता सगळेच सुन्न झाले.

“खोटा आळ घेताहेत हो ते लोकं. संदीप असं काही करणार नाही. तो घरी आला म्हणजे काय लगेच.. काहीही काय बोलायचं? एका चांगल्या घरातला मुलगा आहे तो.” आई रडत रडत म्हणाली,
“तुम्ही बघताय नं, तिच्या मैत्रिणी येऊंन गेल्या, त्याचे मित्र येऊंन गेले, कुणी तरी काही वाईट बोललं का त्याच्याबद्दल? कुणाला तरी काही शंका वाटली का? त्यांच्याकडे चौकशी करा म्हणावं.”

“ते त्यांचं काम करतील. आपण चांगला वकील दिलाय. तो त्याचं काम करेल. आता आपण फक्त प्रार्थना करायची देवाची.”, उसासून बाबा म्हणाले,
“आणि नक्की काय झालं हे फक्त दोघांनाच माहीत आहे. त्यापैकी संगीता हे जग सोडून गेली आणि संदीपचा आवाज किती ऐकला जाणार हे माहीत नाही.”

सगळे सुन्नपणे बसले होते. नक्की काय झालं असेल ह्याचा विचार करत……

***************
(समाप्त)